CEMETERY OF SPLENDOUR

De kloof tussen de hypnotische droomcinema van Apichatpong Weerasethakul en de barokke kannibalenhorror van Eli Roth lijkt immens maar zowel de arthouse parel Cemetery of Splendour als de grindhouse cultfilm The Green Inferno ademen de tijdsgeest uit en zeggen iets over onze gewelddadige hedendaagse wereld. Ze illustreren tevens onze nood aan een dagelijkse portie spoken, geesten, monsters en zombies.

Lees meer »

THE ACT OF KILLING

Het verleden laat ons niet los. Meer nog, het is een monster dat zich niet laat bedwingen door de beelden die ons fragiele geheugen voeden. Hoe ga je om met zo’n onvoltooid verleden wanneer dat in het teken staat van een genocide? Daarover gingen recent drie films met elkaar in dialoog. Drie indrukwekkende reconstructies van massamoorden en verstoorde herinneringen: Joshua Oppenheimers The Act of Killing, Rithy Pahns L’Image manquante en Claude Lanzmanns Le Dernier des injustes. Hallucinante documentaires over respectievelijk de Indonesische genocide in de jaren zestig, de slachtpartijen van de Cambodjaanse Rode Khmers en de Holocaust opgezet door de nazi’s.

Lees meer »

4 MONTHS, 3 WEEKS, 2 DAYS van Cristian Mungiu

Vlaamse films die zalen laten vollopen, jonge Europese filmmakers die furore maken op grote festivals, stijgende marktaandelen; het leek de laatste jaren bijzonder goed te gaan met de cinema van het oude continent. Maar met de crisis sloeg alles om. Filmfinanciering verliep stroever en subsidies kwamen onder vuur. Hoe gezond of ziek is de Europese film?

Lees meer »

THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE

“In Groot-Brittannië ben ik een horrorregisseur” aldus John Carpenter, “in Duitsland een filmmaker en in Frankrijk een auteur. Maar in de VS ben ik enkel een schooier”. Logisch want horror wordt er niet ernstig genomen, laat staan gevierd zoals bij ons op de jaarlijkse BIFFF-hoogmis. Ook al zegt het genre veel over de cultuur en samenleving. En ook al heeft die Amerikaanse horrorfilm een universeel karakter. “We zijn allemaal bang van dezelfde dingen,” zegt Carpenter in de documentaire Nightmares in red, white and blue, “daarom is horror zo’n krachtig genre. Om te weten wat mij beangstigt moet je je enkel afvragen wat je zelf angst aanjaagt”.

Lees meer »

TOUKI BOUKI: Djibril Diop Mambéty

De wereld mag dan wel multipolair worden, ‘wereldcinema’ koestert nog oude tegenstellingen en schittert als concept vooral door vaagheid. Hoe westers is de wereldfilm? Of: hoe alomtegenwoordig is het Witte Westen? En: kan een wereldfilmfestival zoals MOOOV filmmakers helpen om uit het getto te breken?

Lees meer »

SHAME

Het naakte lichaam en menselijke seksualiteit zijn al lang geen taboebrekers meer. De tijd dat films zoals Last Tango in Paris, L’empire des sens en Salò choqueerden ligt ver achter ons. Maar toch is het seksuele lichaam populairder dan ooit bij cineasten. Niet omdat ze commercieel willen scoren met een ‘sexy’ film maar omdat ze graag metaforische verhalen vertellen over mensen en thema’s van nu. Lichaam en geest, schuld en boete zijn vandaag in de filmzalen weer innig verstrengeld. Een kwartet recente films – The Invader en Shame, Sleeping Beauty en L’Apollonide – illustreert zowel de hernieuwde fascinatie voor het seksuele lichaam als de terugkeer van een puriteinse moraal.

Lees meer »

NYMPHOMANIAC

“We leven in een tijd van controles en verboden,” verzucht de permanent opgejaagde regisseur Roman Polanski, “we zijn helaas ver afgedreven van de mei ’68 slogan ‘het is verboden om te verbieden’”. Het is een boeiende paradox: terwijl de samenleving steeds intoleranter wordt en de overheid privacy verder blijft versnipperen lijkt transgressie uit de cinema gebannen. Waar zijn de films die grenzen overschrijden, die verontrusten? Waar zijn de filmmakers die verboden negeren, die taboes doorbreken? Of zijn dat foute vragen en worden er gewoon andere transgressieve inhouden overgebracht?

Lees meer »

ON THE ROAD

“The road is life” en “We blew it!”. Tussen droom en ontnuchtering, tussen optimisme en vertwijfeling, tussen hoop en melancholie gaapt een kloof van 12 jaar overbrugd door de odyssee van een generatie. Het eerste statement schreef Jack Kerouac anno 1957 neer in ‘On the Road’, de moeder van alle roadnovels, de tweede uitspraak is die van een biker in Dennis Hoppers uit 1969 daterende Easy Rider, de moeder van alle roadmovies.

Lees meer »

TERMINATOR GENISYS: Artificiële intelligentie en het einde van de mensheid

Terwijl onder meer Stephen Hawking, Noam Chomsky en (professor robotica) Noel Sharkey waarschuwen voor het gevaar van autonome wapensystemen (‘killer robots’), mengen ook filmmakers zich in het debat. Chappie, Terminator Genisys en Ex-Machina plaatsen begrippen zoals ‘artificiële intelligentie’ en ’technologische singulariteit’ mee op de agenda. Tegelijk zeggen ze ook iets over de stand der dingen op filmvlak.

Lees meer »

LA GRANDE BOUFFE: Hedonisme op het menu

“Das ist mir Wurst” zei Gouden Palm-winnaar Michael Haneke tijdens het jongste filmfestival van Cannes, “het kan me geen zak schelen of Amour nu genot of ergernis opwekt, het is een persoonlijk verhaal dat ik moest vertellen en dat me via pijnlijke loutering plezier oplevert”. Plezier is elk jaar opnieuw taboe tijdens de grootste filmshow op aarde. Want het rijmt op entertainment en wordt geassocieerd met barbarij. Te commercieel, te hedonistisch.

Lees meer »