Cinema en (wan)hoop. Voor het extreme leed in Oekraïne zijn er amper woorden maar de beelden waarin Oekraïense filmmakers als Sergei Loznitsa, Valentyn Vasyanovych en Iryna Tsilyk oorlog, trauma en heling verstrengelen nemen ons mee op helletochten die voelen als mokerslagen. Film als weksignaal. Als strijd tegen leegte.

‘The Lighthouse’ regisseur Robert Eggers voert ons met zijn Viking-Hamlet epos ‘The Northman’ onverschrokken van een blockbuster-met-filmsterren naar experimentele cinema. Een ondergangsverhaal geïnspireerd door antieke Noorse mythologie dat actueel aanvoelt doordat het ons onderdompelt in een wereld die door zijn toxische gewelddadigheid en waanzinnige oorlogslogica regelrecht afstevent op zijn ondergang.

De Oekraïense regisseur, scenarist, DoP, monteur en producent Valentyn Vasyanovych liet zich in het festivalcircuit opmerken met twee weerbarstige en visueel virtuoze films: ‘Atlantis’ en ‘Reflection’. Twee helletochten die dystopisch leken maar profetisch bleken. Van beide films worden voorstellingen georganiseerd om de filmmakers in Oekraïne te ondersteunen.

Waarom vechten we? Waarom zeggen we meer met geweld dan met woorden? De vragen van ‘Why we fight?’ zijn enkel relevanter en de film van Alain Platel en Mirjam Devriendt is alleen urgenter geworden sinds zijn première tijdens Film Fest Gent. De release van deze ijzersterke ‘creatieve documentaire’ komt dus als geroepen.