“Ik zou deze César willen opdragen aan alle vrouwen,” zei de Franse cineast Justine Triet toen ze tijdens de Césars-ceremonie haar prijs voor beste regie kwam oppikken, “alle vrouwen die het gevoel hebben klem te zitten in hun keuzes of eenzaamheid, die succes hebben of falen, die gekwetst werden en zich wisten te bevrijden door te praten of daar niet in slaagden.” De verwijzing naar het recentste Franse #MeToo-schandaal in de filmwereld was overduidelijk, de bekroning van de sublieme Gouden Palm-winnaar ‘Anatomie d’une chute’ meer dan terecht.

Drie jaar na ‘Dune’ pikt ‘Dune: Part Two’ de draad weer op waar de Frank Herbert adaptatie ons met “dit is maar het begin” achterliet. In de woestijn, met een wraakzuchtige Paul Atreides en een strijdvaardige Chani aan de vooravond van een lange tocht vol genadeloze confrontaties. Denis Villeneuve kreeg carte blanche voor deze blockbuster en bedankt met een karakter gedreven sciencefiction epos waarin emotie en spektakel verstrengelen. Magische, immersieve cinema die tragiek tastbaar maakt. Het magnum opus van de Canadese regisseur-scenarist.

Nu David Lynch ons al even geen nieuwe Lost Highway of Mulholland Dr. levert moeten we ons niet meer naar de bioscoop reppen voor een onderdompeling in een mix van popcultuur en surrealistische cinema. Tenzij Yorgos Lanthimos, de Griekse regisseur van The Lobster en The Favourite, een nieuwe film heeft. Zoals Poor Things, de romanverfilming waarmee hij de Frankenstein mythologie update. De motor van zijn andermaal wonderlijke, visuele trip? Female empowerment. Het echte monster? Het patriarchaat. De ster aan het Lanthimos firmament? Een weergaloze Emma Stone.

De Zwitserse filmmaker Alexandre O. Philippe blijft haast als enige koppig filmessays maken. Lynch/Oz linkt surrealistische cinema aan Technicolor dromen.