jan 10, 2023 // by Ivo De Kock // Geen categorie // Reacties uitgeschakeld voor Van 2023 tot 2024: Rendez-vous met Chantal Akerman
Chantal Akerman
Dat met ‘Jeanne Dielman 23, quai du Commerce, 1080 Bruxelles’ een Belgische film uit 1975 werd uitgeroepen tot ‘beste film aller tijden’ door 1.600 filmcritici en -academici in de prestigieuze ‘Sight and Sound’ poll kon internationaal op heel wat bijval rekenen. Chantal Akerman is immers een alom gewaardeerd filmmaker. In eigen land reageerden de usual suspects geringschattend maar tonen nieuwe generaties filmliefhebbers zich geïnteresseerd in het oeuvre van de in 2015 gestorven cineaste. 2023 én 2024 beloven de Akerman jaren te worden.
Otto Preminger is zo goed als verdwenen uit de filmgeschiedenis. Ondanks onvergetelijke meesterwerken (Laura) en een stevige reputatie (‘Otto de Verschrikkelijke’). Een carrière van 50 jaar en 37 films lijkt opgegaan in het niets. Hoe valt dit te verklaren? Bedenkingen bij een broodnodige retrospectieve.
De tentoonstelling ‘Notorious: Alfred Hitchcock en actuele kunst’ werd georganiseerd naar aanleiding van de 100ste verjaardag van de geboorte van Alfred Hitchcock op 13 augustus 1899 in Londen (gestorven 29 april 1980 in Beverly Hills, Californië).
Naar jaarlijkse traditie biedt MOOOV Filmfestival een overzicht van de trends en ontwikkelingen op het vlak van wereldcinema. Tussen 23 april en 5 mei zijn er wereldfilms uit alle windstreken te zien in zeven Vlaamse locaties. In Beringen, Brugge, Genk, Lier, Roeselare, Sint-Niklaas en Turnhout worden onuitgegeven en recent uitgebrachte langspeelfilms, documentaires en kortfilms vertoond. Naast de competitie is er een focus op Indië en thema’s als uitbuiting en seksualiteit. Een SEMBENE AWARD gaat voor het eerst naar de Beste Wereldfilm.
“When I was small, I only knew small things. But now I’m five, I know EVERYTHING!. Het verhaal van Ma en (de vijfjarige) Jack is een hartverscheurend verhaal van vrijheid en gevangenschap, van gevaar en geborgenheid, van misbruik en liefde en van een kamer die een personage wordt. Een kamer die in de geest van een moeder en zoon gaat leven en waarvan het duo afscheid moet nemen om opnieuw in de realiteit te belanden: “Bye, plant. Bye, chair number one. Bye, chair number two. Bye, table. Bye, wardrobe. Bye, sink. Bye-bye, skylight. Ma, say bye-bye to room.” Met Room heeft Lenny Abrahamson een klein juweeltje gemaakt.
Comic verfilmingen blijven ons overspoelen. Dat levert steevast popcorn vertier op maar zelden grote cinema. Laat staan boeiende commentaar op het tijdsgewricht zoals ‘Joker’, het oorsprongsverhaal waarmee Todd Phillips de samenleving een grauwe spiegel voorhoudt. ‘The Batman’ is minder subversief maar door van de norse vleermuis een twijfelende detective te maken duwde regisseur Matt Reeves het superhelden multiversum kundig uit beeld.
“Eerlijkheid. Mooie lelijkheid en verschrikkelijke schoonheid. Liefde”. Daarover gaat volgens regisseur-scenarist Derek Cianfrance Blue Valentine, een indie project dat er 12 jaar over deed om het traject van scenario naar film af te leggen.
Na enkele zuurzoete parabels verrast de Libanese actrice en cineaste Nadine Labaki met Capharnaüm, een snoeihard sociaal-realistisch drama dat ze absoluut moèst maken.
Een meer dan geslaagd Film Fest Gent opende met de Belgisch-Roemeens-Mexicaanse coproductie ‘La Civil’, het prangende maar wonderlijke langspeelfilmdebuut dat documentairemaker Teodora Ana Mihai (‘Waiting for August’) schreef samen met de Mexicaanse schrijver Habacuc Antonio De Rosario. Via de helletocht van een moeder, die op zoek gaat naar haar ontvoerde dochter, wordt een authentiek en beklijvend portret geschetst van de geweldcultuur in hedendaags Mexico.
