In de jaren zestig leek Alfred Hitchcock achterhaald te worden door zijn eigen thema’s en obsessies. De man die voor de Nouvelle Vague nog een ‘betekeniscineast’ was, werd voor een progressieve generatie cinefielen na het spionage tweeluik Torn Curtain – Topaz een oude reactionair. De val van Hitch werd verbonden met ouderdom, een verslechterende gezondheid en de afwijzing door Tippi Hedren tijdens het draaien van Marnie.
In zijn belangrijkste spionagethrillers van de jaren vijftig, The Man Who Knew too Much en North by Northwest, verwerkte Alfred Hitchcock de koude oorlog vooral in de paranoïde sfeer, de verwarde emoties van zijn personages en de angstgevoelens die de verhalen voortstuwden. Spionage was een gigantische puzzel en een absurde hindernissenrace. In de jaren zestig sluipen enkele meer realistische elementen in de spionageverhalen van Hitchcock: overlopers en dubbelspionnen duiken op in Torn Curtain, de Cubaanse rakettencrisis verschijnt in Topaz.
“Zoals bij de meeste Herzogfilms bleken de opnames van Rescue Dawn een episch avontuur met alle drama’s die je verwacht op het scherm te zien,” getuigt producent Harry Knapp in het persdossier, “werken met Herzog is zoals ijsklimmen in korte broek en zonder veiligheidstouw”. In New Yorker Magazine ging Knapp iets verder: “Er woedde een stille oorlog op de set”. Werner Herzog bleef rustig bij alle tumult rond de ‘companion piece’ van doc Little Dieter Needs to Fly: “Ik ben erin geslaagd om deze (fictie)film uit alle problemen te houden. Op het einde van de rit is dat het enige wat telt: de film die je gaat zien. Over de moeilijkheden moeten we het dan niet meer hebben”.
“In 1997 maakte ik een documentaire over Dieter Dengler, een piloot die boven Laos was neergeschoten en de enige die uit de gevangeniskampen van de Noord-Vietnamezen wist te ontsnappen,” vertelt Werner Herzog in een dvd-interview, “het verhaal van Little Dieter Needs to Fly was zo immens en het personage zo buiten proporties dat ik meteen aan een speelfilm dacht”. Rescue Dawn dus, een drama “over de beproeving van de mens. De film gaat over overleven, optimisme, onafhankelijkheid, trouw en moed”. Na een beperkte bioscoopcarrière is het tweeluik, net zoals een groot deel van Herzogs oeuvre, op dvd te bewonderen.
“The road is life” en “We blew it!”. Tussen droom en ontnuchtering, tussen optimisme en vertwijfeling, tussen hoop en melancholie gaapt een kloof van 12 jaar overbrugd door de odyssee van een generatie. Het eerste statement schreef Jack Kerouac anno 1957 neer in ‘On the Road’, de moeder van alle roadnovels, de tweede uitspraak is die van een biker in Dennis Hoppers uit 1969 daterende Easy Rider, de moeder van alle roadmovies.
‘Naar de sterren’ is de letterlijke betekenis van ‘Ad Astra‘ “maar de echte regel is ‘Per aspera ad astra‘,” zegt James Gray in de making of van specialist Laurent Bouzereau, “dat je kunt vertalen als ‘door ontbering naar de sterren’.” Het geeft aan waar de regisseur van We own the night en The Immigrant de klemtoon legt. Ad Astra is een ruimte epos waar sprake is van een zoektocht naar buitenaards leven maar waar de ene missie de andere verbergt.
De Taiwanese regisseur Hou Hsiao-Hsien opent The Assassin met een tekst die de context van het verhaal schetst: in het China van de 9de eeuw, tijdens de Tang-dynastie, komt de Weibo-provincie in opstand tegen de keizer met alle gewelddadige gevolgen van dien. Een vrouwelijke huurmoordenaar, Nie Yinniang, krijgt de opdracht om haar oude geliefde, een man die ondertussen gouverneur van de rebellerende provincie is geworden, te doden. Dat oogt behoorlijk als Chinese Shakespeare met een eeuwige strijd tussen ratio en passie, werk en emoties, individu en hogere orde. Een strijd als motor van een genrefilm, met name het historische martial arts genre (equivalent van de western).
“Part of the journey is the end” zegt Tony Stark in Avengers: Endgame, het 22ste deel van het Marvel Cinematic Universe dat een ruim 10 jaar durende trip afsluit met een even melancholisch als emotioneel epos. Na het met een intrigerende tragische cliffhanger eindigend kinetisch audiovisueel bombardement Avengers: Infinity War serveren Anthony en Joe Russo ons een karaktergedreven slotluik dat met een soort ‘best of’ Marvel Comics compilatie de beste superheldenfilm van Hollywoods franchise producenten oplevert. Om Thor te citeren: “I like this one.”
Wie ‘the Spruce Goose‘ al met eigen ogen zag, vroeger in Long Beach of onlangs in Washington, weet hoe dicht waanzin en genialiteit bij elkaar kunnen liggen. Het grootste houten watervliegtuig dat ooit werd gebouwd is een van de gekke dromen die de excentrieke industriële miljardair en Hollywoodmogul Howard Hughes najaagt in The Aviator. Martin Scorsese brengt in oude Hollywoodstijl de glorieperiode van de luchtvaartpionier en filmoutlaw opnieuw tot leven.
Na twee ernstige grote mensen films, Lincoln en Bridge of Spies, keert Hollywood gigant Steven Spielberg met de Roald Dahl verfilming The BFG (De GVR) terug naar een jong publiek en het kind in zichzelf.