Elk jaar zijn ze er, vaak voor Sinterklaas en de Kerstman: de filmlijstjes. Hier eentje gepubliceerd bij Filmkrant. Inclusief toelichting.

In de jaren zestig en zeventig gold Nagisa Ôshima als de Godard van het Oosten. De Japanse filmmaker was immers tegelijk toonaangevend, experimenteel én taboedoorbrekend. Nu doet zijn naam nog weinig belletjes rinkelen. Gelukkig zorgt de Franse verdeler Carlotta voor een spectaculaire dvd-release van Ôshima’s schandaalsucces ‘L’empire des sens’ en pakt onze CINEMATEK uit met een stevige retrospectieve.

Na een kwarteeuw Vlaamse letteren treedt Gentenaar Dimitri Verhulst uit zijn comfortzone door als regisseur zijn filmdebuut te maken met een roadmovie die geen doorslagje is van het populaire ‘De helaasheid der dingen’. ‘Waarom Wettelen?’ is een droogkomisch absurd drama, een schalkse trip dwars door een alles doodzwijgend Vlaanderen richting een universum waar rouwen ook toegeven is dat je een mens nooit ècht kent. En dat kamelen niet toevallig schip van de woestijn worden genoemd.

Na de indrukwekkende portrettengalerij die ze serveerde in de documentaire ‘Rabot’, schetst Christina Vandekerckhove in haar eerste fictie langspeelfilm ‘Milano’ opnieuw even empathisch als stijlvol het portret van mensen die in cinema doorgaans buiten beeld blijven. Ditmaal een alleenstaande vader en zijn dove zoon. Met verve vertolkt door Matteo Simoni en Basil Wheatley. Zij dragen dit warme en emotionele verhaal over veerkracht en begrip. “Ik wil ‘anders zijn’ omhelzen”, stelt Vandekerckhove. Haar ‘Milano’ laat ons niet los.

Mathijs Poppe debuteert met een poëtisch essay over een in Libanon levende theatermaker die innig verbonden blijft met zijn thuisland Palestina.

In Chain Reactions fileert filmessayist Alexandre O. Philippe de onuitwisbare impact van Tobe Hoopers 50 jaar oude horrorklassieker The Texas Chainsaw Massacre.

Dimitri Verhulst, auteur van ‘De Helaasheid der Dingen’, maakt zijn regiedebuut met een schalkse trip dwars door een Absurdistan versie van Vlaanderen.

Na WIL levert Peaky Blinders regisseur Tim Mielants met Small Things Like These opnieuw stof voor de Boek vs. Film discussie.

Scherp en kritisch zijn. Maar met een knipoog. Dat is het motto van de Roemeense scenarist-regisseur Radu Jude. Na de sardonische satire ‘Bad Luck Banging or Loony Porn’ volgde de meest geschifte bijdrage aan het Film Fest Gent feestproject ‘2×25′, de kortfilm ‘Greetings from Crîngasi!’, en het vrolijke, absurde filmexperiment ‘Do Not Expect Too Much From The End Of The World’. “Een gesprek met een film uit 1981” aldus Jude. Helaas niet te zien in de zalen. Gelukkig wel op MUBI. Samen met zes van Jude’s kortfilms.

Onbekend maakt onbemind. ‘Oude’ namen als Jim Sheridan, Neil Jordan en Martin McDonagh doen nog wel een belletje rinkelen bij filmliefhebbers, maar ‘Ierse cinema’ liet de laatste decennia filmharten zelden harder slaan, laat staan bioscopen vol lopen. Tot ‘The Quiet Girl’ vorig jaar een arthouse hit bleek. Het fijnbesnaarde drama van Colm Bairéad opende ‘Scéal Eile’, het Brusselse Ierse filmfestival dat vanaf 22 april in zijn nieuwste editie de volgspot richt op vrouwelijke Ierse filmmakers. Een mooi signaal nu Cannes, het festival der festivals, weer als vanouds een mannenbastion blijkt. Ondanks Greta ‘Barbie’ Gerwig.