THE GREAT TRAIN ROBBERY
De western is nauw verbonden met de mythe van Amerika, met de mythe van the Fronteer. Enerzijds onderzoekt het genre deelaspecten van de Amerikaanse mythe (verovering, ontginning, ordening,…), anderzijds creëert het een imaginair Westen (weergave van een idee en niet van een realiteit). De protagonisten van western-avonturen, de westerners en native Americans, zijn figuren in een landschap, pionnen in tijd en ruimte.
KING OF THE BELGIANS
“Typisch aan jong zijn is dat je dingen zegt of schrijft die heftig zijn zonder dat je beseft hoe heftig ze zijn,” zegt Fien Troch, “en zeker niet wat de impact ervan kan zijn. Ik wou het privacy element in Home verwerken zonder er een film over te maken en het kwam goed uit dat we het konden gebruiken als een mini-element dat later in het verhoor opduikt.” Of hoe een Vlaamse film actueel, persoonlijk en universeel kan zijn.
PABLO LARRAIN: JACKIE
Met gestileerde en in de geschiedenis van zijn land gedrenkte drama’s zoals Tony Manero, Post Mortem, No en El Club verwierf de Chileense cineast Pablo Larrain al een stevige arthouse reputatie maar in 2016 brak hij door met twee biopics die geen biopics waren. Twee sterk van elkaar verschillende films die twee nationale iconen portretteerden. De Amerikaanse presidentsvrouw Jacqueline Kennedy in Jackie en de Chileense communistische dichter Pablo Neruda in Neruda.
PAUL THOMAS ANDERSON
Na de eigenzinnige studiofilms van de jaren 70 en het Nieuwe Hollywood van Coppola en Scorsese leek de door financiers telegeleide Amerikaanse filmindustrie eind jaren 80 ingedommeld. Tot Hollywood gewekt werd door de ‘Sundance kids’ van de videogeneratie: Steven Soderbergh, Quentin Tarantino, David Fincher, Spike Jonze, David O’ Russell, Todd Haynes, Darren Aronofsky en Paul Thomas Anderson.
DAVID LYNCH
«Ik hou ervan om binnen te dringen in een donkere zaal en me in de duisternis verloren te voelen. Voor mij is dat cinema en ik hoop dat anderen hetzelfde plezier beleven wanneer ze mijn films gaan bekijken» Dixit David Lynch.
FIEN TROCH
“Mijn eerste drie films hadden veel gemeen ook al waren ze heel verschillend van stijl,” zegt Fien Troch (° 1978), “ze hadden allemaal iets hermetisch, iets statisch, iets gesloten. Ik had echter het gevoel dat ik dit hoofdstuk moest afsluiten. Je kan Home zien als ‘een reactie op’ wanneer je weet dat ik telkens vertrek van ‘denken over’. Ik voelde heel erg dat ik dit meer verhalend en krachtiger moest vertellen. Minder afstandelijk ook. Ik wou er heel dicht opzitten en het heel hard tonen.” Met haar vierde langspeelfilm is Fien Troch niet langer de ster van de internationale filmfestivals maar breekt ze ook door bij een ruimer publiek. Toch blijft de Film Fest Gent winnaar trouw aan haar centrale thema, communicatiestoornis tussen generaties, en maakt Troch nog altijd cinema die wringt.
SINGIN’ IN THE RAIN
Komt er een musical-revival? Het kan. Na het verrassende succes van de Baz Luhrmann-producties Romeo + Juliet en Moulin Rouge zag Gangs of New York-producent Harvey Weinstein immers wel wat in de «New» Hollywood Musical. Hij ging shoppen in Broadway en kwam thuis met Chicago. Deze door Bob Fosse gecreëerde musical uit 1975 kende bij een herneming in 1997 een fenomenaal succes. Ook de door de choreograaf Rob Marshall geregisseerde filmversie met Catherine Zeta-Jones, Renée Zellweger en Richard Gere doet het momenteel goed in de VS. Volgende maand weten we of Chicago creatief omgaat met de Bob Fosse-erfenis én het musical-gevoel doet herleven. In afwachting herontdekken we alvast de musicalmeester zelf. Want Cabaret en All That Jazz (film die o.m. toont hoe Fosse instortte toen hij tegelijk aan Chicago én Lenny werkte) werden uitgebracht op dvd. Net zoals twee musical-klassiekers uit de jaren vijftig: Singin’ in the Rain (1952) en A Star is Born (1953). Goed voor ettelijke uren ‘emoties in beweging’ Lees meer »
A STAR IS BORN 1954
Het gekunstelde karakter van vele musicalverhalen ligt aan de basis van een misvatting bij het filmpubliek. De Hollywoodmusical zou slechts tijdloos en onrealistisch entertainment bieden. Nu is het musicalplezier inderdaad niet gebaseerd op intellectuele maar wel op psychische en emotionele reflexen. Terwijl musicalpersonages vooral worden gedreven door energie en gevoelens. Net zoals hun melodrama-tegenhangers. Niet zo verwonderlijk aangezien melodrama oorspronkelijk «drama met muziek» betekende. Het feit dat musicals (en melodrama’s) vooral «emoties in beweging brengen», betekent echter niet dat hun kader een puur kunstmatig decor is.
CABARET
«Dancin’ Man» Robert Louis Fosse (1927-1987) groeide op in de spektakelwereld. Zijn vader was vaudeville-artiest, zijn moeder operazangeres en Bob zelf danste als tiener in zogenaamde «burlesque clubs». Gedreven door de romantische notie van vroeg succes gekoppeld aan een vroege dood leefde Bob Fosse tegen 200 per uur. Constant artistiek bezig alsof elke dag zijn laatste was.
FLAGS OF OUR FATHERS
“I finally came to the conclusion that he maybe he was right,” schreef Flags of our fathers-auteur James Bradley, “maybe there’s no such thing as heroes. Maybe there are just people like my dad. I finally came to understand why they were so uncomfortable being called heroes. Heroes are something we create, something we need. It’s a way for us to understand what’s almost incomprehensible, how people could sacrifice so much for us, but for my dad and these men, the risks they took, the wounds they suffered, they did that for their buddies. They may have fought for their country but they died for their friends. For the man in front, for the man beside him, and if we wish to truly honor these men we should remember them the way they really were, the way my dad remembered them.” Clint Eastwood draaide een unieke diptiek over heroïsme, herinnering, propaganda en overlevering.