Vlaams en universeel: Fien, Peter, Jessica en de anderen
KING OF THE BELGIANS
“Typisch aan jong zijn is dat je dingen zegt of schrijft die heftig zijn zonder dat je beseft hoe heftig ze zijn,” zegt Fien Troch, “en zeker niet wat de impact ervan kan zijn. Ik wou het privacy element in Home verwerken zonder er een film over te maken en het kwam goed uit dat we het konden gebruiken als een mini-element dat later in het verhoor opduikt.” Of hoe een Vlaamse film actueel, persoonlijk en universeel kan zijn.
“Met Home wou ik zeggen dat niet alles duidelijk is in het leven,” liet Fien Troch zich ontvallen n.a.v. haar vierde speelfilm (na Een ander zijn geluk, Unspoken en Kid), “het is niet omdat er een zeker begrip is dat alles perfect loopt. Ik weet dat het mensen ongemakkelijk maakt want ik heb altijd al films gemaakt met open eindes maar ik kan me met de beste wil geen moment in mijn leven voor de geest halen waar ik dacht dat alles keiduidelijk was en onder controle.”
HOME
De cineaste bleef trouw aan haar centrale thema, communicatiestoornis tussen generaties, ook al focuste ze ditmaal op de randleeftijd der jongvolwassenheid. Maar Home is vooral een complex drama zonder helden of happy end met een energieke, documentaire filmstijl die even heftig is als de emoties van de protagonisten. Troch blijft cinema maken die wringt. “Ik denk dat de film wringt omdat hij een pijnpunt blootlegt,” zegt ze, “en omdat ik dingen toon die men niet graag ziet of hoort. Home wil de kijker vooral wakker houden, verplichten om zijn ogen open te houden en te beseffen dat het allemaal ingewikkeld ligt. Ik denk dat er een goede combinatie is tussen de heftigheid van de film, de heftigheid van het verhaal en de emoties van de personages. Het ene versterkt het andere.”
LE CIEL FLAMAND
Die heftigheid ontbreekt, ondanks de dramatische onderstroom, in Le Ciel Flamand waardoor de Peter Monsaerts stilering in kunstmatigheid blijft steken. Hier wringt er niets en wordt een complexe realiteit herleid tot een simplistische plot. De mysterieuze werkplek van de mama en oma van de kleine Eline, de zwijgzame buschauffeur met een geheim en de door pijn en woede aangevuurde speurtocht ogen op papier dramatisch maar worden zo plat en inspiratieloos gebracht dat de kijker indommelt. Om er bij het nadrukkelijk slot aan herinnerd te worden dat echte complexe cinema ook morele cinema is. Met inwendige strijd en wringende emoties.
Dat drama niet noodzakelijk op een dramatische wijze verteld hoeft te worden bewijst Vincent van Aanrijding in Moscou-regisseur Christophe Van Rompaey. Het coming-of-age verhaal van een 17-jarige wereldverbeteraar met zelfmoordneigingen wordt verteld met tegengestelde personages (de introverte jongeman en zijn extroverte tante) en contrasten (humor en tragedie, ernst en relativering). Dat zorgt voor een zekere spanning en belet dat de film kapseist onder flauwe grappen of melodramatische tristesse. Van Rompaey laat Gent en het psychodrama snel achter om via een roadmovie de personages richting overgangsrituelen en midlife crisissen te sturen. Sommigen blijken niet volwassen te willen worden, anderen torsen het gewicht van volwassenheid en allemaal snakken ze naar loutering.
KING OF THE BELGIANS
“Het probleem is dat King of the Belgians moeilijk te plaatsen is,” zegt regisseur Peter Brosens, “hij past niet in vakjes. Hij richt zich niet op een jonger of een ouder publiek. Wanneer we het positief willen interpreteren zeggen ze dat de film te origineel is. Vroeger werkte de filmwereld intuïtief met films die men goed vond maar nu draait alles rond doelpublieken. Het is een beetje zoals met een speetje voor peuters die driehoeken en cirkels door gaatjes moeten duwen. Wanneer je met een zeshoek afkomt past het er niet in.”
Na Khadak en Altiplano hadden Brosens en Woodworth met Het Vijfde Seizoen een soort trilogie afgesloten en alhoewel King of the Belgians ook een surrealistische onderstroom bevat is deze roadmovie meer een komedie. “Als filmmakers voelen we ons verplicht om ook eens buiten onze comfortzone te stappen, de grenzen op te zoeken en te verleggen” verduidelijkt Jessica Woodworth. De lef van het duo werd helaas niet beloond. Het was vechten om de subsidiërende instellingen te overtuigen, de filmmakers moesten hun eigen werk verdelen en veel te weinig kijkers trokken naar de bioscoop. Hopelijk maakt dvd veel goed.
IVO DE KOCK
.
LE CIEL FLAMAND: Peter Monsaert, B 2016, 114′; met Wim Willaert, Sara Vertongen, Esra Vandenbussche; FILM: * / EXTRA’S: 0; dis. Lumière;
HOME: Fien Troch, B 2016, 103′; met Sebastian van Dun, Mistral Guidotti, Loïc Batog, Lena Suijkerbuijk ; FILM: **** / EXTRA’S: 0; dis. TwinPics;
KING OF THE BELGIANS: Peter Brosens & Jessica Woodworth, B-N-Bul 2016, 94′; met Peter Van Den Begin, Lucie Daby, Titus De Voogdt; extra’s: outtakes, fotogalerij; FILM: *** / EXTRA’S: *; dis. TwinPics;
VINCENT: Christophe van Rompaey B 2016, 121′; met Alexandra Lamy, Spencer Bogaert, Barbara Sarafian, Geert Van Rampelberg; FILM: ** / EXTRA’S: 0; dis. Paradiso.
LE CIEL FLAMAND