Op 23 april 1986 overleed Otto Preminger. De belangstelling voor deze Amerikaanse regisseur van Oostenrijkse afkomst was al lange tijd uiterst gering. Zijn laatste film, The Human Factor (1979), werd een grandioze flop; die Graham Greene, de schrijver van het gelijknamige boek, de uitspraak ontlokte dat de oude Preminger geen films meer kon maken.

Otto Preminger heeft gedurende vijftig jaar films gemaakt. Niettemin is de periode waarin hij zich in werkelijke belangstelling en waardering kon verheugen betrekkelijk kort geweest: zo’n tien jaar. Hoe valt dit te verklaren? Een karakteristiek van het werk van een controversiële figuur met veel respect voor zijn publiek.

Otto Preminger is zo goed als verdwenen uit de filmgeschiedenis. Ondanks onvergetelijke meesterwerken (Laura) en een stevige reputatie (‘Otto de Verschrikkelijke’). Een carrière van 50 jaar en 37 films lijkt opgegaan in het niets. Hoe valt dit te verklaren? Bedenkingen bij een broodnodige retrospectieve.

Filmparels: Monos, Luce, The Lighthouse, Mother, The Wild Goose Lake, Martin Eden, Muidhond, Les Misérables, Cleo. Gesprekken met o.m. Pietro Marcello, Agusti Villaronga en het duo Patrice Toye – Inge Schilperoord. De champagne fles van Kris Hitchen. Het mag duidelijk zijn: dit was een sterk festival. Waarvoor hulde en dank FFG team! Nu de prijzen zijn uitgedeeld is het aftellen naar volgende editie, van 13 tot 24 oktober 2020.

De in Oostenrijk geboren Amerikaanse filmmaker Otto Preminger was de advocaat van authentieke vrijheid. Zijn rechtbankdrama Anatomy of a Murder wint na Me Too aan actualiteitswaarde als studie van de male gaze en de relatie tussen macht en seks.

Met het donkere melodrama Angel Face uit 1952 sloot Otto Preminger een briljante 8 jaar durende film noir cyclus af die begon met zijn meesterwerk Laura. De laatste film die de regisseur maakte voor hij onafhankelijk producent werd, is zowat zijn meest enigmatische lyrische nachtmerrie.

Na onder meer Vincente Minnelli (Lust for Life), Akira Kurosawa (Dreams) en Maurice Pialat (Van Gogh) is het de beurt aan kunstminnaar Julian Schnabel om het leven, de persoonlijkheid en het creatieve proces van Vincent van Gogh te schetsen. Hij laat Willem Dafoe in At Eternity’s Gate de mentale turbulentie van de legendarische schilder stevig in de verf zetten.

De Duitse filmmaker Fritz Lang wordt vooral herinnerd omwille van de klassiekers Dr. Mabuse, Metropolis en M maar naast zijn passage in Godards Le Mépris leverde hij ook in Hollywood sterk werk af. House by the River, Rancho Notorious, The Big Heat en Beyond a reasonable doubt. Minder bekend is zijn spionagefilm met Gary Cooper Cloak and Dagger.

Begin jaren ’80 stapelden de Stephen King verfilmingen zich op. Met The Shining, The Dead Zone en Christine zaten daar bepaald sterke films tussen maar King vond die niet beter dan Children of the Corn of Firestarter. Alleen de bescheiden maar efficiënte thriller Cujo vond genade in zijn ogen. De krachttoer van Lewis Teague krijgt nu een fraaie Blu-ray release.

Tim Burton heeft een haat-liefde relatie met Disney, de gigant die hij omschrijft als “mijn disfunctionele familie die me al drie maal doorstuurde.” Na Alice in Wonderland ontwikkelde hij met Dumbo zijn tweede live action variatie op een klassieke Disney animatiefilm. Ditmaal met succes want deze persoonlijke Burton-film heeft een emotionele ziel.

Met zijn op de animatiefestivals van Annecy en Brussel bekroonde debuut Funan vertelt Denis Do (° 1985) via het kleine verhaal van een Cambodjaans gezin het grote verhaal van de Rode Khmer periode. “Het is een pijnlijk persoonlijk verhaal” vertelde deze in Parijs geboren zoon van Cambodjaanse ouder tijdens Film Fest Gent 2018. Het verhaal van gezinsleden die gescheiden worden van elkaar wanneer het regime van Pol Pot in 1975 met harde hand regeert in Cambodja.