Archive from mei, 2018
SUNSET BOULEVARD
“Een brein vol scheermesjes en een hart vol schaamteloze brutaliteit”. Zo omschreef William Holden de regisseur-scenarist van Double Indemnity, Sunset Boulevard en Some Like it Hot. Billy Wilder bezat de reputatie van grapjas en cynicus die flirtte met het vulgaire. Achter dat vals beeld schuilt een verhalenverteller die met een cocktail van humor, provocatie, bitterheid en tederheid tekende voor morele en romantische films (“Ik maak geen cinema, ik maak films”). Een legendarisch filmmaker die populaire klassiekers afwisselde met commerciële flops, zes Oscars kreeg maar ook onder kritiek werd bedolven. De BILLY WILDER COLLECTION (MGM) bundelt het latere werk van deze complexe ‘auteur’. Acht parels, van Witness for the Prosecution (1957) tot Avanti! (1972).
BILLY WILDER
Lees meer »
HEAVEN KNOWS, MR. ALISON
John Huston cultiveerde zelf het imago van picareske avonturier dat hem tot een onderschat regisseur van ondergewaardeerde films maakte. Twee vergeten Fox producties bewijzen dat de man die geen auteur wou zijn er wel een was.
Lees meer »
MOULIN ROUGE
Het idool van de MTV-generatie, Robbie Williams, is zelf een hevige fan van Moulin Rouge. De film inspireerde hem tot een duet met hoofdrolspeelster Nicole Kidman. Het nummer, ‘Something Stupid’, lag perfect in de lijn van het ‘swing’ project waarmee Williams zijn liefde voor big band muziek had uitgedrukt. Met een CD en een uniek concert, “a dream come true” (1), keerde Robbie Williams terug naar 1959. Een beetje zoals Baz Luhrmann, die na William Shakespeare’s Romeo + Juliet tot regisseur van de MTV-generatie was gebombardeerd, met Moulin Rouge een trip naar 1900 had gemaakt.
Lees meer »
MARIUS DE VRIES
Bij het album ‘Ray of Light’ denk je aan Madonna, bij ‘Vespertine’ aan Björk. Niet aan de drijvende kracht achter de schermen: programmer, producer en songwriter Marius De Vries. De man die ook als ‘music director’ van Moulin Rouge in de schaduw stond van vedette Nicole Kidman en de flamboyante cineast Baz Luhrmann. De inbreng van Marius De Vries is nochtans aanzienlijk.
Lees meer »
ACHT STUNDEN SIND KEIN TAG
Tussen twee van zijn mooiste melodrama’s, Händler der vier Jahreszeiten en Angst essen Seele auf, draaide Rainer Werner Fassbinder in 1972 voor de Duitse publieke zender WDR een radicaal optimistische ‘familieserie’, het wonderlijke portret van proletariërs Acht Stunden sind kein Tag.
Lees meer »
THE BIBLE
In den beginne was The Bible een ambitieus droomproject van Dino de Laurentiis. De Italiaanse megalomane producent wou de bijbel volledig laten verfilmen in Romeinse studio’s door gereputeerde regisseurs. Maar Welles, Visconti, Fellini en Bresson haakten af en de financiering raakte niet volledig rond. Besloten werd enkel de eerste tweeëntwintig hoofdstukken van de Genesis weer te geven. De subtitel ‘in the Beginning’ werd toegevoegd en John Huston kreeg de superproductie toegeschoven.
Lees meer »
BLACK PANTHER
“Ik heb goden zien vliegen. Ik heb mensen wapens zien maken die ik me zelfs niet kon voorstellen. Ik heb buitenaardse wezens uit de lucht zien vallen. Maar iets zoals dit zag ik nog nooit.” Zegt Everett K. Ross (Martin Freeman), de gedesoriënteerde blanke C.I.A. agent die bewonderend reageert wanneer hij in Black Panther (2018) kennismaakt met een zwart Eldorado, het fictieve Afrikaanse land Wakanda. Ross is het kind in een snoepwinkel, dolblij wanneer hij uiteindelijk de kans krijgt om zèlf actieheld te spelen, én de toeschouwer in de film. Iemand die geacht wordt te genieten van popcorn voor de ogen (een indrukwekkend spektakel én universum) en van het gevoel getuige te zijn geweest van een heus evenement.
Lees meer »
CALL ME BY YOUR NAME
Daar waar we Luca Guadagnino’s Io sono l’amore (2009) nog enige stroefheid en theatraliteit konden aanwrijven en zijn Engelstalig debuut A Bigger Splash (2015) helaas behoorlijk koel en kunstmatig bleef kunnen we Call Me By Your Name (2017) enkel omschrijven als een meesterwerk.
Lees meer »
COCO
Indrukwekkend ogen Pixars animatiefilms steevast. Maar echt magisch en betoverend zijn er maar een handvol: Finding Nemo, Ratatouille, WALL-E, Up en nu dus Coco. Een kleurrijke en muzikale parabel die donkere materie – een wereld waarin je tweemaal sterft, een tweede maal door de vergetelheid – warm serveert. Emotioneel maar nooit sentimenteel.
Lees meer »
DANS PARIS
“Honoré zei me dat hij een hommage aan de Nouvelle Vague voor ogen had, en we weten welke plaats Jean-Pierre Léaud daar innam,” antwoordde Louis Garrel toen Le Monde hem vroeg waarom zijn personage en vertolking naar Truffauts fetisjacteur verwees, “maar van het woord ‘hommage’ hou ik niet, het doet me denken aan een begrafenis. Ik verkies ‘citaat’. We hebben dus gespeeld met filmcitaten, een beetje op de manier van echte amateurs”.
Lees meer »