Christophe Honoré’s Dans Paris: Betoverende cinema

mei 17, 2018   //   by Ivo De Kock   //   Algemeen, drama, film, genre, regisseur  //  No Comments

DANS PARIS

“Honoré zei me dat hij een hommage aan de Nouvelle Vague voor ogen had, en we weten welke plaats Jean-Pierre Léaud daar innam,” antwoordde Louis Garrel toen Le Monde hem vroeg waarom zijn personage en vertolking naar Truffauts fetisjacteur verwees, “maar van het woord ‘hommage’ hou ik niet, het doet me denken aan een begrafenis. Ik verkies ‘citaat’. We hebben dus gespeeld met filmcitaten, een beetje op de manier van echte amateurs”.

DANS PARIS

Vaak zorgt dergelijk eerbetoon-annex-diefstal voor hautaine en vervelende cinema. Niet zo bij Quinzaine-revelatie Dans Paris, de derde film van schrijver-filmmaker Christophe Honoré (17 fois Cécile Cassard, Ma Mère). De prent mag dan wel in amper 6 maanden zijn geschreven, gedraaid, gemonteerd en in Cannes vertoond, het is een rijk en bezield werkstuk geworden waarmee zijn auteur zich een waardige erfgenaam van de Nouvelle Vague toont.

Na twee taaie films die meer de Germaanse sfeer van Patrice Chéreau en de faux artistique van Benoît Jacquot uitademden gaat Honoré nu resoluut voor de lu chtige, literaire,muzikale en emotionele cinema in Nouvelle Vague-traditie. Met een eenvoudige film waar alles wordt gezegd tijdens een gesprek op bed tussen twee geliefden (met “ik stink”, één van de drie redenen die Anna aanhaalt om zich na het bedrijvenvan de liefde te wassen, als amoureuze provocatie) en de wandeling van een speelse jongeman door de lichtstad (onderbroken door ontmoetingen met vrouwen).

DANS PARIS

De referenties naar Eustache, Godard, Truffaut, Vecchiali, Rohmer en Demy zijn overduidelijk. Met personages, locaties, situaties, acteurs (Marie-France Pisier als sporadisch opduikende moeder) en zelfs volledige scènes wordt de wereld van La Maman et la putain, Bande à part, Baiser volés (en L’amour en fuite), Corps à coeur, Ma nuit chez Maud en Une chambre en ville geëvoceerd. Maar het eerbetoon is  ludiek en creatief, Honoré bouwt met de citaten een eigen wereld. Eén waar communicatie niet alleen verloopt via woorden maar ook viaeen blik, een lichaam en een lied.

Dans Paris is een sprankelende fabel over de impact van sentimentele avonturen en pijnlijke gevoelens. In een bizar moment van vervreemding richt Jonathan zich tot de camera om het verhaal te vertellen van zijn broer Paul, levend bewijs van hoe een overdosis romantiek er toe kan leiden dat men zich uit liefde van een brug in de Seine werpt. Paul is net gescheiden van Anna en zoekt zijn toevlucht in een Parijs appartement dat hij deelt met Jonathan en zijn in kamerjas rondlopende vader Mirko. Jonathan is ongebonden en verzamelt de amoureuze ontmoetingen, als was hij een reïncarnatie van Alexandre (Eustache) en Doinel (Truffaut) in een Parijs labyrint (Rohmer).

DANS PARIS

De broers lijken clichés maar zijn complex. De trieste Paul barst geregeld in lachen uit, de vrolijke Jonathan torst de herinnerin g aan de zelfmoord van zijn zus. Filmpersonages – de typische Nouvelle Vague-acteerstijl creëert een afstand waar je als kijker even moet aan wennen– worden mensen van vlees en bloed. Dat levert aangrijpende momenten op. Zoals wanneer Paul samen met een jong meisje op de canapézit en haar de illusie ontneemt dat ze hem kan genezen (“La tristresse, c’est comme la couleur des yeux, on l’a à la naissance, on ne peut rien y changer”). Of Anna en Paul die hun gevoelensuitzingen via de telefoon (“Avant la haine, avant les coups, de sifflets ou de fouets, avant la peine et le dégoût, brisons là, dis-tu”).

Méér dan een hommage aan Jacques Demy. Het citaat komt tot leven op film en zorgt voor de mooiste filmscène die dit jaar in een bioscoop te zien is. Maar daar blijft het niet bij. In elk beeld, in elke scène, in elke blik, in elk citaat van deze zowel sombere als vrolijke fabel over liefde, verlangen en verdriet schuilt emotie. Dans Paris is een geslaagd huwelijk van de ‘oude’ Nouvelle Vague en de ‘jonge’ Franse cinema. Een betoverende film, verrassend in zijn eenvoud. Ça vaut le détour, dit tragikomisch pareltje. Onze nominatie voor ‘beste Franse film van het jaar’.

IVO DE KOCK

(Artikel verschenen in FILMMAGIE, n° 567, oktober 2006)

DANS PARIS: reg. &  sce Christophe Honoré / fot. Jean-Louis Vialard /  mon.   Chantal Hymans/ muz. Alex Beaupain / act. Romain Duris (Paul), Louis Garrel (Jonathan),Guy Marchand (vader Mirko), Joana Preiss (Anna), Marie-France Pisier(moeder), Héléna Noguerra / pro. Paulo Branco voor Gemini Films / F / 2006/ 90’ / dis. Elysée

DANS PARIS

Leave a comment