Denis Villeneuve over Dune: Part Two: “Dit is mijn ode aan filmspektakel”
Is Dune: Part Two een sequel of een tweede deel? Die vraag kwam Dune regisseur Denis Villeneuve in Parijs beantwoorden.
Lees meer »Is Dune: Part Two een sequel of een tweede deel? Die vraag kwam Dune regisseur Denis Villeneuve in Parijs beantwoorden.
Lees meer »In de jaren zestig leek Alfred Hitchcock achterhaald te worden door zijn eigen thema’s en obsessies. De man die voor de Nouvelle Vague nog een ‘betekeniscineast’ was, werd voor een progressieve generatie cinefielen na het spionage tweeluik Torn Curtain – Topaz een oude reactionair. De val van Hitch werd verbonden met ouderdom, een verslechterende gezondheid en de afwijzing door Tippi Hedren tijdens het draaien van Marnie.
In zijn belangrijkste spionagethrillers van de jaren vijftig, The Man Who Knew too Much en North by Northwest, verwerkte Alfred Hitchcock de koude oorlog vooral in de paranoïde sfeer, de verwarde emoties van zijn personages en de angstgevoelens die de verhalen voortstuwden. Spionage was een gigantische puzzel en een absurde hindernissenrace. In de jaren zestig sluipen enkele meer realistische elementen in de spionageverhalen van Hitchcock: overlopers en dubbelspionnen duiken op in Torn Curtain, de Cubaanse rakettencrisis verschijnt in Topaz.
Het Mandarijns gesproken Crouching Tiger, Hidden Dragon, Ang Lee’s Oscarwinnaar uit 2000, zorgde voor een revival van het martial arts-genre. Zowel de Wachowski’s met The Matrix Reloaded en Revolutions, als Quentin Tarantino met zijn Kill Bill-tweeluik en Edward Zwick met het Tom Cruise-vehikel The Last Samurai viseren het grote publiek. Martial arts is duidelijk opnieuw cool!
De ‘American Independents’ mogen dan vaak tussen twee stoelen – arthouses en multiplexen – vallen, regelmatig duiken er talenten op die alles hebben om de grote cineasten van morgen te worden. Vorig jaar was er Benh Zeitlin (Beasts of the Southern Wild), dit jaar liepen Ryan Coogler (Fruitvale Station) en David Lowery in de kijker. Met het Texaanse sprookje Ain’t Them Bodies Saints, een rustig meanderend intiem verhaal tegen een epische achtergrond, tekent Lowery zelfs voor de revelatie van 2013.
“In 1997 maakte ik een documentaire over Dieter Dengler, een piloot die boven Laos was neergeschoten en de enige die uit de gevangeniskampen van de Noord-Vietnamezen wist te ontsnappen,” vertelt Werner Herzog in een dvd-interview, “het verhaal van Little Dieter Needs to Fly was zo immens en het personage zo buiten proporties dat ik meteen aan een speelfilm dacht”. Rescue Dawn dus, een drama “over de beproeving van de mens. De film gaat over overleven, optimisme, onafhankelijkheid, trouw en moed”. Na een beperkte bioscoopcarrière is het tweeluik, net zoals een groot deel van Herzogs oeuvre, op dvd te bewonderen.
Alfred Hitchcock is een van de weinige filmmakers die ook een begrip werd; de term ‘Hitchcockiaans’ staat ook nu nog voor een stijl en een genre. Bovendien blijven zijn films leven op het scherm en bij het publiek. Dat wordt nogmaals duidelijk met de rerelease van het digitaal gerestaureerde The Thirty-Nine Steps, een klassieker uit de Britse periode van de ‘master of suspense’.
“De filmwereld stelt teleur, een industriële generatie domineert en alle films zijn identiek,” kloeg onafhankelijk cineast Alejandro Jodorowsky niet zo lang geleden, “als je in die wereld één kunstenaar vindt die kan overleven en ondanks het feit dat hij zijn brood moet verdienen puur blijft, dan is dat een moment van ontzettende vreugde. Een jongen zoals Nicolas Winding Refn heeft me gered van de cinematografische depressie.” Portret van een filmkunstenaar-provocateur.
“Geen Tony Scott films meer. Dit is een tragische dag” twitterde cineast Ron Howard als reactie op het verrassende nieuws van de zelfmoord van zijn Britse collega. “Met Tony Scott werd een genie het zwijgen opgelegd,” schreef zanger Marc Anthony in zijn tweet, “ik ben verbijsterd, waarom toch?” Even later stonden de kranten er vol van: “De regisseur van Top Gun is zondag in Los Angeles van een brug gesprongen”. De city of angels, een actie-tafereel, een mysterieus afscheidsbriefje en zelfmoord; het leek wel popcorn cinema. Geheel naar het beeld van de populaire, maar kritisch ondergewaardeerde, filmmaker. Een man die even energiek was als zijn films.
Eerst was er Olympus Has Fallen, een variant op die andere terreur in Washington actiefilm White House Down. En nu dus London Has Fallen waar terreur en terreurbestrijding de Britse hoofdstad van enkele toeristische attracties beroofd. Die Hard heeft school gemaakt want in een brutaal kat-en-muis spel ligt de hoop van de onschuldige slachtoffers bij een koppige anti-held.