Met een ‘Grindhouse’ double-bill, twee Z-films verbonden door ‘camp’ trailers, wilden Robert Rodriguez en Quentin Tarantino een ‘exploitation cinema’ menu van de ultieme jaren 70 drive-in ervaring samenstellen. Het retrorecyclage concept flopte in de V.S. en de Weinsteins besloten Cannes te gebruiken als lanceerplatform voor twee afzonderlijke, met 20 minuten verlengde, ‘auteurfilms’ in Europa.
Aan sequels en reboots geen gebrek maar cultpotentieel is daarbij zelden van de partij. Uitzondering de straight-to-blu-ray dystopische actiekomedie Roger Cormans Death Race 2050. Leuk zelfrelativerend amateurisme.
Na de superproducties Gangs of New York en The Aviator was Martin Scorsese toe aan ‘kleine’ films: Dylan-doc No Direction Home en The Departed. Dankzij een sterrencast werd deze laatste toch een ‘grote’ film. Maar ook Scorsese’s zelfverklaard afscheid van Hollywood. Hij zweert alleen nog kleinschalige films te gaan maken. Zoals Silence, het verhaal van Jezuïeten die in de 17de eeuw Japanners trachten te bekeren. Lees meer »
Tijdens Cannes ‘08 vierde Warner Bros, de studio van Stanley Kubrick en van Clint Eastwood, zijn 85ste verjaardag. Een feest dat, na de sluiting van haar arthousefilialen Picturehouse en Warner Independent, veeleer in mineur verliep voor de studio die aanvankelijk acteurs en later auteurs koesterde. Gelukkig friste Richard Schickel ons filmgeheugen op met de documentaire ‘You Must Remember This’ en kwam Eastwood een met extra’s overladen Dirty Harry dvd-collectie persoonlijk voorstellen.
Sinds de millenniumwisseling en het floppen van Mission to Mars is Brian De Palma persona nongrata in Hollywood. Ook voor zijn terrorisme thriller Domino moest de regisseur van Carrie, Scarface en Body Double financiering zoeken in Europa. Het budget was te beperkt en De Palma had geen final cut maar hij levert toch een fraai staaltje pure cinema af.
Heel wat films halen de bioscopen niet meer en voor een aantal anderen is de bioscoopcarrière zo voorbij. Zelfs ooit grote namen zoals Brian De Palma ontsnappen er niet aan. Zijn terreur thriller DOMINO – een zieke film maar tegelijk magistrale pure cinema – leek veroordeeld tot een ‘direct-to-dvd’ status en een reputatie van mislukte film maar gelukkig zijn er nog vertoners die bereid zijn om miskende films uit de vergetelheid te halen. De naam One Shot Cinema is goed gekozen.
Scenarist, regisseur, muzikant en schrijver S. Craig Zahler groeide met drie gewelddadige genrefilms uit tot een markante figuur van de Amerikaanse onafhankelijke cinema. Zowel Bone Tomahawk als Brawl in Cell Block 99 en Dragged Across Concrete zijn gewild controversieel. Aardig gevonden worden is eerder een schrikbeeld dan een streefdoel voor Zahler.
Het verhaal wil dat wanneer Ryan Gosling na een moeizame eerste ontmoeting Nicolas Winding Refn naar zijn hotel rijdt, REO Speedwagons door de boxen galmende ‘I Can’t Fight This Feeling Any More’ de Deense cineast aanzet om mee te brullen en uit te roepen “Ik heb het, ik weet wat Drive is! Het gaat over een man die ’s nachts rondtoert terwijl hij naar muziek luistert”. Resultaat is een fraaie neo noir die auteur- én genre cinema versmelt.
“De filmwereld is op een punt gekomen dat hij teleurstelt,” aldus Alejandro Jodorowsky, “het is een industriële generatie. Met die brij, die kanker, de Amerikaanse films, die de ganse planeet hebben besmet. En dat heeft te maken met de politiek, met economische machten, tal van spirituele uitwerpselen. Wanneer men alle hoop heeft opgegeven, en wanneer je ziet dat alle films hetzelfde zijn. Met die achterlijke Spielberg. Als je in die wereld één kunstenaar vindt die kan overleven en die ondanks het feit dat hij zijn brood moet verdienen, puur blijft, dan is dat een moment van ontzettende vreugde. Een jongen zoals Nicolas Winding Refn heeft me gered van de cinematografische depressie”. Zoveel is duidelijk; met zijn übercool, ultragewelddadig en hypergestileerd misdaaddrama op vier wielen Drive maakte Winding Refn indruk tot ver buiten Cannes .
Hersenloos. Zo heeft Hollywood zijn zomerblockbusters het liefst. Neill Blomkamp zal het geweten hebben want zijn sciencefictionfilm Elysium gaat over iets – “de veranderende planeet én the haves and the have-nots” – en de Amerikaanse rechtse pers was not amused. Socialisme, propaganda; de scheldwoorden waren niet uit de lucht. Een Occupy popcorn movie? Zo ver zijn we nog niet.