Er zijn van die films die balanceren tussen roem en vergetelheid, die box office succes viseerden maar het dienden te stellen met een cultstatus. When Eight Bells Toll, een Britse film van een… Belgische regisseur (Etienne Périer), is zo’n bizar buitenbeentje. Een film die opgezet werd als een alternatieve James Bond maar in 1971 helemaal niet aansloeg en bijna 50 jaar later aan een nieuw leven begint als ‘guilty pleasure‘ dankzij de Franse dvd verdeler Rimini Editions.
Dat de vernielzucht van Hollywood-Duitser Roland Emmerich groot is weten we sinds Independence Day, The Day After Tomorrow en 2012. Daarbij gaat ook af en toe het Amerikaanse Witte Huis voor de bijl. Pijlsnel en radicaal in Independence Day, langzaam en systematisch in White House Down, een Die Hard–variant die lonkt naar de rampenfilm en de politieke thriller. Tevens een eerbetoon aan Barack Obama, zij het meer relativerend dan in The Butler, Lee Daniels misleidende ode aan de eerste Afro-Amerikaanse president.
Prettig gestoorde neo-noiris de specialiteit van stilist-met-theaterroots Diao Yinan, de meest Amerikaanse jonge Chinese filmmaker. Donkere moord- en misdaadverhalen tjokvol gewelddadige agenten en misdadigers met vreemde wapens: schaatsen in Black Coal, Thin Ice (2014), een paraplu in The Wild Goose Lake (2019). Op smaak gebracht met zwarte humor, absurde scènes, magische momenten, gechoreografeerde gevechten, gestileerde bromfiets achtervolgingen (een ballet van koplampen en onzichtbare draden), dramatische close-ups, geaccentueerde silhouetten en een contrastrijk licht- en donkerspel.
Sicario en Hell or High Water scenarist Taylor Sheridan maakt zijn regiedebuut met Wind River, een in Cannes met de Un Certain Regard bekroonde duistere misdaadthriller waarin een wildjager en een FBI agente een mysterieuze moord oplossen in een sneeuwbedekt indianenreservaat.
“Om te overleven moet je in beweging blijven,” murmelt VN-onderzoeker Gerry Lane in volle actie en regisseur Marc Forster (Monster’s Ball, The Kite Runner, Quantum of Solace) volgt die goede raad in de hoop zo de gaten in de plot, de beperkte karakterschets en het ridicule slot te verbergen. Alhoewel Forster daar niet helemaal in slaagt is deze blockbuster toch niet de miskleun geworden die negatieve geruchten (ruzie tussen de regisseur en producent-acteur Brad Pitt, uit de hand gelopen budget, in extremis herwerkt einde) lieten vermoeden. De in sneltreinvaart voorbijdenderende massa-actiescènes sluiten perfect aan bij het idee van een explosieve, onstuitbare globale pandemie en zorgen ervoor dat het expositie-gedeelte van World War Z werkt.
In Year of the Gun voert John Frankenheimer een Hitchcockiaanse held op: een onschuldige verdacht van een misdaad die zich bewust is dat hij de schijn tegen heeft.
In het videospel ‘Call of Duty’ lost een shooter/speler alles op door een kogel door iemands hoofd te jagen. Kathryn Bigelows subjectief en tendentieus docudrama Zero Dark Thirty tovert met dezelfde filosofie de jacht op Osama bin Laden om in een wraakqueeste. “De kerel viel mijn thuisstad aan,” aldus scenarist Mark Boal, “de lange nasleep daarvan bepaalde mijn professioneel leven als schrijver”.
“Als mens wou ikmijn ogen bedekken maar als filmmaker voelde ik een verantwoordelijkheid om te getuigen en dingen vast te leggen,” beweert Kathryn Bigelow, “ik had het gevoel dat ik mijn eigen ongemak moest overwinnen om dit verhaal te vertellen”. Een verhaal waarin een klein CIA-team – met als spilfiguur female warrior Maya – na de aanslagen van 9/11 instaat voor het opsporen en doden van Osama bin Laden. Zero Dark Thirty is een filmisch virtuoze maar ideologisch en moreel betwistbare “action movie for the brain”, een subjectief vertelde bittere kroniek van een holle triomf gebouwd op woede, wraak, marteling en militarisme.
