“Draag geen pakken van dezelfde kleur,” zegt Eddie Mora tegen zijn pas aangeworven lijfwachten, “dit is The Matrix niet”. Met die repliek laat Neil Burger in zijn kaarten zien. De regisseur van The Illusionist wil ook met Limitless toveren binnen een duidelijk naar film (en ‘creatie’) verwijzend kader.
Toen de Amerikaanse onafhankelijke filmmaker Robert Rodriguez in ’07 een fake trailer voor Tarantino’s B-filmhommage Grindhouse draaide gebeurde dat “als een cameratest, we filmden slechts de ‘money shots’ voor elk moment dat in de trailer zit”. Heel onverwacht sloeg de imaginaire actiefilm ‘Machete’ aan, meer nog dan het nochtans puike Planet Terror-segment. “Fans vroegen me ‘maakte je deze film of ga je hem maken’”, aldus Rodriguez, “en ze deden dat zo vaak en overtuigend dat Machete er wel moest komen”. Het werd een hilarisch ‘over the top’ actiespektakel, surrealistische ‘Mexploitation’ die speelt in een corrupte wereld aan beide zijden van de veelbesproken Amerikaans-Mexicaanse grens. Subversief entertainment.
“What a lovely day”.Mad Max: Fury Road werd met veel bombarie, en het Canneslabel, op ons losgelaten. Het was ooit anders – Mad Max bleef wegens ’te gewelddadig’ twee jaar verboden in Frankrijk en Mad Max 2: The Road Warrior moest zonder kritische steun zijn publiek vinden – maar toen regisseur George Miller Mad Max 3: Beyond Thunderdome richting mainstream stuurde groeide politieagent Max Rockatansky uit tot een cultfiguur, een populaire mythologische held. Dat het dertig jaar wachten werd op zijn comeback vergrootte de verwachtingen en een hyperkinetische trailer deed de cinefiele hartjes sneller slaan.
Ook Britse cineasten buigen zich over het Irakconflict. Heel direct en krachtig want in hun controversiële films belichten ze militair wangedrag. Documentarist Nick Broomfield liet zich voor de fictiefilm Battle for Haditha (07) inspireren door een Amerikaanse mariniers aangerichte slachtpartij, tv-regisseur Marc Munden voor The Mark of Cain door een Brits schandaal dat ontstond toen bezwarende, door soldaten gemaakte foto’s opdoken.
MISSION: IMPOSSIBLE – ROGUE NATION: Stunt-acteur Tom Cruise als Ethan Hunt
“One day you’re going to take it too far” zegt Impossible Mission Force-techneut Benji Dunn tegen de kinetische energiebom Ethan Hunt in het vijfde deel van de franchise. De extreme wijze waarop de 53-jarige Tom Cruise zijn lichaam op te proef stelt deed ons hetzelfde denken. Maar de acteur weet perfect hoe ver hij te ver moet gaan. Mission: Impossible – Rogue Nation is een onderhoudend testosteron-spektakel dat rekening houdt met zijn talenten en beperkingen.
Gevoelens van angst en pijn vormen de rode draad door het oeuvre van Darren Aronofsky. De cineast van Pi, Requiem for a Dream, The Fountain, The Wrestler en Black Swan vertaalde de angst voor ‘de bom’ waarmee hij opgroeide in apocalyptische filmische visioenen. Duistere verhalen over verslaving, waanzin, ongeluk, lijden en dood. Daarom is hij geknipt om de vinger te leggen op hedendaagse angsten voor terrorisme en global warming. In Noah tovert hij het Bijbelse arkverhaal om in een somber epos vol donkere visioenen, grootschalige verwoesting, familiale tragiek en morele ambiguïteit; met een fanatieke superheld die ondanks zijn hardnekkigheid de speelbal wordt van schuldgevoelens.
De Ocean’s 11, 12, 13 trilogie zorgde voor heerlijk schuldig plezier: inventief geritmeerde, speels geacteerde en sterk gestileerde rooffilms die leuk entertainment waren. “Leuk, maar niet voor de regisseur” preciseerde Steven Soderbergh. Dat Gary Ross wèl lol had bij Ocean’s 8 is misschien wel de achilleshiel van deze amusante ‘vrouwelijke’ reboot.
Vriendschap, vrouwen, vliegtuigen; de ingrediënten van Only Angels Have Wings zijn gedrenkt in viriele romantiek en typeren de stijl van de Amerikaanse maverick regisseur-producent Howard Hawks (1896-1977). Zijn vergeten meesterwerk uit het gouden jaar 1939 (van The Wizard of Oz, Gone With the Wind en Stagecoach) kan nu gelukkig (her)ontdekt worden dankzij een magistrale 4K restauratie die duidelijk maakt hoezeer de actieregisseur een visueel verhalenverteller is.
feb 20, 2018 // by Ivo De Kock // actie, Algemeen, film, genre, misdaad, regisseur // Reacties uitgeschakeld voor Patser: Zero level shit van Adil El Arbi en Bilall Fallah
PATSER
Ze doen zalen vollopen met ‘Patser’, Adil El Arbi en Bilall Fallah. In België én Nederland. Ondertussen lijkt de Hollywood droom van het dynamische duo uit te komen na een eerste vingeroefening en een dankzij de filmpers verworven reputatie van ‘next generation leaders’. Will Smith en ‘Bad Boys 3’ lonken. Helaas is hun derde film ‘fucked up zero level shit’, patserig hersenloos popcorn entertainment over hersenloze patsers. Infantiele, populistische cinema van cineasten met meer marketing- dan filmtalent. De hype is beter dan de film. Gij weet!
“I’m having a bad hair day” klaagt apin Nova, vertolkt door Tim Burtons vriendin Lisa Marie, wanneer ze in het begin van Planet of the Apes opdaagt voor een etentje waarbij de belangrijkste pratende apen en tot slaven herleidde mensen aanwezig zijn. Een grapje waarmee Burton verwijst naar de obsessie van zijn landgenoten voor perfecte kapsels en pruiken (even later zet één van de apen voor het slapen gaan zijn haarstukje af).