De Blu-ray release van de sublieme, hallucinante Britse zwart-wit thriller ‘Time Without Pity’ herinnert er ons aan dat de Amerikaanse filmmaker Joseph Losey van de jaren vijftig tot zeventig gold als een toonaangevend cineast. Verdreven uit Hollywood tijdens de communistenjacht en vereerd in Europa bleek de maker van ‘The Servant’, ‘The Go-Between’ en ‘Mr. Klein’ een auteur die keer op keer bewees dat emotie en reflectie perfect kunnen samengaan in cinema. Losey mag dan in de vergetelheid gesukkeld zijn, dankzij een onmodieuze narratieve aanpak doorstond zijn werk probleemloos de tand des tijds.
De onderschatte en uiterst productieve Italiaanse cineast Ettore Scola (°1931) begon zijn carrière met een ‘commedia all’italiana’. Eerst als scenarist (begin jaren 50), later (vanaf ‘64) als regisseur. In de schaduw van de grote tenoren De Sica, Rossellini, Visconti, Pasolini, Fellini en Antonioni maakte Scola vooral populaire films die het midden hielden tussen zedenkomedie en satire. Tot theatraliteit en ernst de humor verdreven en zijn cinema koel werd.
jul 13, 2018 // by Ivo De Kock // actueel, Algemeen, drama, dvd, film, genre, regisseur // Reacties uitgeschakeld voor 3 Faces: Iraanse censuur remt Jafar Panahi niet af
3 FACES
De Iraanse filmmaker Jafar Panahi kan ongetwijfeld aanspraak maken op de titel van productiefste onder censuur levende en werkende filmmaker. Ondanks een veroordeling, een werkverbod én huisarrest levert hij met het in Cannes voorgestelde ‘3 Faces’ al zijn vierde film in zeven jaar tijd. Opnieuw een clandestien gedraaide en het land uitgesmokkelde film met de cineast in de hoofdrol. Het werd een speelse road movie die naast een ode aan Panahi’s leermeester Abbas Kiarostami ook een boeiende reflectie is over de macht en ambiguïteit van beelden.
In het begin van zijn carrière schreef misdaadauteur Elmore Leonard westernverhalen. 3:10 To Yuma is gebaseerd op een daarvan en werd reeds in 1957 verfilmd door Delmer Daves met Glenn Ford en Van Heflin in de hoofdrollen. Russell Crowe en Christian Bale vertolken een halve eeuw later respectievelijk de outlaw en de rancher die hem op een trein richting gevangenis wil plaatsen. Walk the Line-regisseur James Mangold serveert ons een moderne western die tevens een eerbetoon is aan de klassiekers uit dit ooit populaire Amerikaanse genre.
“De grote verhalen zijn de wat als verhalen,” zegt J.J. Abrams, “wanneer je tegen iemand zegt: ‘Wat als je ergens vastzat en je werd verteld dat het buiten gevaarlijk is, en dan ontdekt dat het binnen doodeng is. Wat zou je dan doen?”Dat idee vond ik ongelooflijk sterk, dus dat gingen we ontwikkelen”. Dat leidde tot 10 Cloverfield Lane, een door debutant Dan Trachtenberg geregisseerde prent die refereert aan Cloverfield van producent Abrams himself.
“Om een held te zijn heb je geen cape nodig” zegt producente Kristina Rivera in de making of van 15:17 to Paris. Regisseur Clint Eastwood vult aan “er worden veel films gemaakt over striphelden en amper over gewone mensen die een bijdrage leveren aan de maatschappij. Daarom wou ik het boek van Alek Skarlatos, Anthony Sadler en Spencer Stone verfilmen.”
“Films maken is zo moeilijk dat je maar best films maakt over iets waar je veel over weet,” zegt 20thCentury Women– regisseur Mike Mills, “meer nog, het is best om films te maken over iets dat je zelf wil begrijpen. Dan is de film echt een must voor jou.” De Amerikaanse kunstenaar-filmmaker en echtgenoot van Miranda July “walks the talk”, hij maakt films die het gevoel geven dat ze gemaakt moesten worden én die gaan over dingen waar hij thuis in is.
“Fuck this whole city and everyone in it. From the row-houses of Astoria to the penthouses on Park Avenue, from the projects in the Bronx to the lofts in Soho. From the tenements in Alphabet City to the brownstones in Park Slope to the split-levels in Staten Island. Let an earthquake crumble it, let the fires rage, let it burn to fucking ash and then let the waters rise and submerge this whole rat-infested place.” Aan het woord: Monty Brogan, vertolkt door Edward Norton, in Spike Lee’s 25th Hour. Een mokerslag van een film.
“Bewust kozen we voor een domme filmtitel”, beweert acteur Seth Rogen, “en omdat de mensen daardoor met lage verwachtingen kwamen kijken waren ze aangenaam verrast. Gelukkig dachten we meer na over de rest van de film dan over de titel”. Regisseur en scenarist Judd Apatow vult aan met: “Het is een Trojaans Paard-achtige film, we maken de studio tevreden met wat een platte komedie lijkt en trachten de humor naar een hoger niveau te tillen. Het kan vreemd lijken wanneer ik zeg dat The 40 Year Old Virgin een persoonlijke film is, maar het is wel zo!”.
Dat transmigranten vaak ook (kleine) kinderen zijn bleek onlangs op tragisch pijnlijke wijze. De Noorse cineast Egil Håskjold Larsen vertelt in zijn debuutdocumentaire ’69 Minutes of 86 Days’, uitgebracht op Wereldvluchtelingendag, het migrantenverhaal vanuit het oogpunt van die kinderen. We volgen de Syrische driejarige Lean samen met haar familie op hun tocht van een vluchtelingenkamp in Kos naar een veilige thuishaven in Zweden. Zo aangrijpend en fascinerend in beeld gebracht dat je empathisch en geboeid blijft kijken. Tot en met minuut 69.
