In het begin van de jaren dertig worstelden de filmmakers van ‘Poverty Row’ (de locatie in L.A. waar de kleinere filmstudio’s zich bevonden) met zware problemen: ze moesten het doen zonder het geld, de vedetten en de faciliteiten van de majors. Het dwong hen om inventief en origineel te blijven. Soms resulteerde het ook in smakeloze gimmicks, maar Frank Capra besloot sensatie en inhoud te combineren door in te spelen op de actualiteit. Samen met Robert Riskin schreef hij in 1932 het script van een krachtig sociaal drama: American Madness. Dit eerste product van de tandem Capra-Riskin speelde wel èrg kort op de bal. De grote depressie die volgde op de krach van 1929 was immers nog brandend actueel toen Capra dit verhaal van een bankcrisis losliet op het publiek. De film werd geen commercieel succes maar inspireerde wel de politieke discussies i.v.m. de economische crisis.
“Mijn opzet was door personages aan beide zijden te vermenselijken een proces van verzoening op te starten” zei Nate Parker in Deauville. Hoe moeilijk en noodzakelijk dat is bleek nogmaals toen de Amerikaanse pers in Venetië zijn urgent drama American Skin aan de schandpaal van het identiteitsdenken nagelde.
Met zijn hybride concert en Broadwayshow ‘American Utopia’ serveerde Talking Heads-frontman David Byrne in 2019 een levendig muzikaal tegengif tegen polarisatie. ‘Live’ op de New Yorkse planken. Het werd een uitbundige viering van diversiteit en dat politieke aspect van de intrigerende performance zette Spike Lee anno 2020 gretig in de verf met zijn musical ‘David Byrne’s American Utopia’. Een oproep tot denken en dansen, precies wat we in deze turbulente tijden nodig hebben, die ons nu bereikt via Blu-ray en streaming. Te combineren met David Byrne’s & Maira Kalmans strip en Blu-rays van zowel die andere unieke concertfilm ‘Stop Making Sense’ als Byrne’s hilarisch regiedebuut ‘True Stories’. Een ‘Once In A Lifetime’ ervaring die draait rond een vraag: worden we dommer bij het opgroeien?
“Mijn opzet bij cinema is niet mensen te entertainen maar hen te provoceren en tot nadenken aan te zetten” zegt Michael Haneke nog voor hij in Cannes zijn tweede Gouden Palm ontvangt. Zo kennen we de Oostenrijkse cineast. Zelfzeker, koel en lichtjes hautain. Maar Amour is wel verrassend warm en teder. Is de nieuwe Haneke gearriveerd?
“Dit kan het verhaal van iedereen zijn,” zegt Xavier Dolan, “van iedereen die al verliefd is geweest. Ik heb niets uitgevonden, ik praat erover omdat ik gedreven wordt door een dwingende drang”. De nu 21-jarige Canadese scenarist-regisseur verbaasde Cannes in ‘09 met het psychodrama J’ai tué ma mère en keerde dit jaar terug met de liefdesfantasie Les Amours Imaginaires. Een dartel en gestileerd werk dat als erfgenaam van Truffauts Jules et Jim een aanstekelijk gevoel van absolute verliefdheid creëert.
Documentaires die ogen als ghost stories is zowat het handelsmerk van de Britse regisseur Asif Kapadia. De regisseur van het pijnlijk mooie Senna is er met Amy andermaal in geslaagd een waargebeurd horrorverhaal te vertellen met een veel te jong gestorven iconische hoofdfiguur.
De in Oostenrijk geboren Amerikaanse filmmaker Otto Preminger was de advocaat van authentieke vrijheid. Zijn rechtbankdrama Anatomy of a Murder wint na Me Too aan actualiteitswaarde als studie van de male gaze en de relatie tussen macht en seks.
Zelf vertelt regisseur Koen Mortier dat hij zijn films niet meteen herbekijkt maar wij genoten van een tweede visie van Un Ange. Op Blu-ray komt niet enkel de oogstrelende visuele schoonheid van deze Dimitri Verhulst adaptatie tot zijn recht, het verhaal van een ‘amour fou’ tussen twee verloren, gedoemde zielen blijft nazinderen. Dit is betoverende cinema.
okt 25, 2019 // by Ivo De Kock // Algemeen, film, film noir, genre, regisseur // Reacties uitgeschakeld voor Otto Premingers Angel Face: Een donkere, lyrische nachtmerrie
Angel Face
Met het donkere melodrama Angel Face uit 1952 sloot Otto Preminger een briljante 8 jaar durende film noir cyclus af die begon met zijn meesterwerk Laura. De laatste film die de regisseur maakte voor hij onafhankelijk producent werd, is zowat zijn meest enigmatische lyrische nachtmerrie.
Met films zoals Hidden Agenda, The Wind that Shakes the Barley en It’s a free world profileerde de Brit Ken Loach zich vooral als een steeds geëngageerde en vaak polemische cineast. Nu laat hij ook zijn luchtige kant zien maar de komedie The Angel’s Share laat de werkelijkheid, en de crisis, niet los. Loach blijft een politiek beest.
