Klondike was kant en klaar voor de Russische inval in Oekraïne. Maar Maryna Er Gorbachs visueel krachtige visionaire film toont oorlog van binnenuit en vanuit vrouwelijk perspectief. Absurd en huiveringwekkend.
Lees meer »
Film blijft worstelen met het verbeelden van de Holocaust. De massale vernietiging van de Joden valt dan ook met niets te vergelijken. Son of Saul zette een frontale aanval in op een oud moreel debat: mag je het verhaal van de kampen vertellen en kan je de horror tonen? Vragen waarmee ook Stanley Kramer, Steven Spielberg en Claude Lanzmann kampten.
Lees meer »
HEAVEN KNOWS, MR. ALISON
John Huston cultiveerde zelf het imago van picareske avonturier dat hem tot een onderschat regisseur van ondergewaardeerde films maakte. Twee vergeten Fox producties bewijzen dat de man die geen auteur wou zijn er wel een was.
Een zondvloed Amerikaanse en Britse Irakfilms overspoelde in 07 de zalen in de VS. Veelal lege zalen. Wat de vraag oproept of cinema wel een oorlog in beeld kàn brengen terwijl het conflict nog woedt.
Lees meer »
FLAGS OF OUR FATHERS
“I finally came to the conclusion that he maybe he was right,” schreef Flags of our fathers-auteur James Bradley, “maybe there’s no such thing as heroes. Maybe there are just people like my dad. I finally came to understand why they were so uncomfortable being called heroes. Heroes are something we create, something we need. It’s a way for us to understand what’s almost incomprehensible, how people could sacrifice so much for us, but for my dad and these men, the risks they took, the wounds they suffered, they did that for their buddies. They may have fought for their country but they died for their friends. For the man in front, for the man beside him, and if we wish to truly honor these men we should remember them the way they really were, the way my dad remembered them.” Clint Eastwood draaide een unieke diptiek over heroïsme, herinnering, propaganda en overlevering.
Edward Dmytryk (The Caine Mutiny) was een vrij klassiek Amerikaans cineast die uitblonk met enkele film noirs (Crossfire, Murder My Sweet) en een helaas in de vergetelheid gesukkeld oorlogsdrama: Anzio. Een atypische oorlogsfilm die niet focust op een succesvolle militaire operatie maar op fouten en op de prijs die daarvoor in mensenlevens betaald wordt.
Lees meer »
‘The End‘. Met dit nummer uit het debuutalbum van The Doors opent Apocalypse Now, de ultieme Vietnamfilm uit 1979. 40 jaar later tracht een 80-jarige Francis Ford Coppola met een Final Cut de film die hem is gaan symboliseren los te laten. “I”ll never look into your eyes again.” Het is nu aan de kijker om van de filmtrip een eindeloos avontuur te maken.
Lees meer »
THE BATTLE OF ALGIERS
Bij zijn release in 1966 was Gillo Pontecorvo’s The Battle of Algiers een omstreden kleine film maar 50 jaar later is hij zoals Paul Greengrass stelt “one of the unquestioned cinematic masterpieces.” Een intense bevrijdingsfilm en een sterk staaltje cinema dat inspiratie vond in het neorealisme en inspiratie bood aan geëngageerde en wereldcineasten.
De Amerikaanse producent, scenarist en regisseur James B. Harris was even Stanley Kubricks rechterhand tot de regiemicrobe hem stevig te pakken kreeg. Maar zijn eigenzinnigheid zorgde ervoor dat zijn creatieve output beperkt bleef tot vijf films, waaronder Fast-Walking en Cop. In 1965 debuteerde hij met het Koude Oorlog drama The Bedford Incident.
Lees meer »
THE BIG RED ONE
“Al wat ik vraag is dat mensen de kans krijgen om de film te zien die ik met hart en ziel heb geleefd, geschreven, geregisseerd en gemonteerd – de volledige vier uur en half lange film – voor ze hun eindoordeel vellen”. Aan het woord is Samuel Fuller(1912-1997), in zijn postuum verschenen autobiografie ‘A Third Face’. De regisseur van Pickup on South Street en Shock Corridor bleef vurig hopen “dat ooit een intelligente studioverantwoordelijke de toestemming zal geven om The Big Red One te restaureren en de ‘director’s cut’ te tonen”. Die smeekbede lijkt, met de bioscoop- en dvd-release van The Big Red One – The Reconstruction, verhoord. Al benadrukt producent Richard Schickel in zijn audiocommentaar dat “dit géén director’s cut is maar een restauratie en reconstructie waarbij we ons trachtten in te beelden wat Fuller voor ogen had”.