«De Verenigde Staten van Amerika liggen aan het einde van een weg die begon in de wildernis. Ons verleden is geen dood verleden maar leeft voort in elk van ons. Bij onze voorvaders zat de beschaving binnenin, terwijl het wilde werd geuit. Als hedendaagse Amerikanen leven we in de cultuur die zij creëerden, maar in ons blijft het barbaarse voortbestaan. Wij leven wat zij droomden, wij dromen wat zij beleefden» schreef T.K. Whipple in ‘Study Out the Land’. Het is geen toeval dat Clint Eastwood als acteur en regisseur het western genre koesterde. Zijn films vertellen fragmenten van het Amerikaanse verhaal.
“I finally came to the conclusion that he maybe he was right,” schreef Flags of our fathers-auteur James Bradley, “maybe there’s no such thing as heroes. Maybe there are just people like my dad. I finally came to understand why they were so uncomfortable being called heroes. Heroes are something we create, something we need. It’s a way for us to understand what’s almost incomprehensible, how people could sacrifice so much for us, but for my dad and these men, the risks they took, the wounds they suffered, they did that for their buddies. They may have fought for their country but they died for their friends. For the man in front, for the man beside him, and if we wish to truly honor these men we should remember them the way they really were, the way my dad remembered them.” Clint Eastwood draaide een unieke diptiek over heroïsme, herinnering, propaganda en overlevering.
Op de vraag of hij belichting en camerabewegingen vooraf uittekent antwoordde Clint Eastwood ooit droogjes: “Nee, ik doe het gewoon. Alles zit in mijn hoofd”. Het is een van zijn typische no-nonsense reacties die fascineren maar niet langer verbazen.
Na de definitieve fade-out van James Stewart in 1997 nam Clint Eastwood zowat de rol van Amerikaanse icoon over van de acteur van Vertigo, Rear Window, The man who shot Liberty Valence en The Man from Laramie. De filmcarrière van Eastwood is nochtans geen typisch Amerikaanse successtory.
“Om een held te zijn heb je geen cape nodig” zegt producente Kristina Rivera in de making of van 15:17 to Paris. Regisseur Clint Eastwood vult aan “er worden veel films gemaakt over striphelden en amper over gewone mensen die een bijdrage leveren aan de maatschappij. Daarom wou ik het boek van Alek Skarlatos, Anthony Sadler en Spencer Stone verfilmen.”
“Er zijn dingen waarvoor je niet zoveel energie meer hebt als toen je twintig was, maar er zijn andere zaken waar je meer energie voor bezit”. Op deze nuchtere wijze verklaarde Clint Eastwood tijdens Cannes ’08 – waar hij ook de Dirty Harry collectie voorstelde – zijn hoog productieritme van de jongste jaren. Na Mystic River, Million Dollar Baby, Flags of Our Fathers en Letters from Iwo Jima is Changeling immers al de vijfde film van de 78-jarige veteraan in vijf jaar. Het werd andermaal een klassieke film die rijker en complexer is dan op het eerste gezicht lijkt. De jaren hebben geen vat op de creatieve scherpte van Hollywoods grootste meester.
Tijdens Cannes ‘08 vierde Warner Bros, de studio van Stanley Kubrick en van Clint Eastwood, zijn 85ste verjaardag. Een feest dat, na de sluiting van haar arthousefilialen Picturehouse en Warner Independent, veeleer in mineur verliep voor de studio die aanvankelijk acteurs en later auteurs koesterde. Gelukkig friste Richard Schickel ons filmgeheugen op met de documentaire ‘You Must Remember This’ en kwam Eastwood een met extra’s overladen Dirty Harry dvd-collectie persoonlijk voorstellen.
“Dirty Harry is 38 jaar geleden gemaakt en hoewel mijn geheugen nog goed werkt, is het makkelijker voor een outsider dan voor mij om er op terug te kijken,” zei Clint Eastwood in een groepsinterview n.a.v. ‘The Dirty Harry Collection’, “Richard Schickel deed de audiocommentaar in mijn plaats. Als historicus kan hij de film uitstekend plaatsen in de historiek van Warner Bros, de filmgeschiedenis in ’t algemeen en de tijd waarin hij werd gemaakt”.
J. EDGAR: Biopic van Clint Eastwood met Leonardo DiCaprio
“Wat me boeide in het verhaal van J. Edgar Hoover? De parallellen met het heden, met de angsten die onze samenleving in hun greep houden”. Alhoewel veteraan-regisseur Clint Eastwood met deze uitspraak aangeeft oog te hebben voor de hedendaagse relevantie van het levensverhaal van de omstreden FBI-directeur is biopic J. Edgar meer een psychologische karakterstudie dan een politiek drama, meer een amour fou verhaal dan een j’accuse.
“Groeien er chrysanten op dit eiland?” vraagt Alcatraz directeur wanneer ze na de ontsnapping van drie gevangenen uit de zwaarbewaakte gevangenis een bloem vinden op het strand. Een boodschap weet hij want het antwoord is negatief. Maar toch is zijn conclusie “Ze zijn verdronken”. Zijn falen wordt toegedekt maar de legende leeft verder. Met dank aan Escape from Alcatraz en de toeristische attractie dicht bij en toch ver weg van San Francisco en de Golden Gate Bridge.
