“De films van Truffaut moet je bekijken én lezen” zei romancier en scenarist Jean-Marc Roberts, “in de 19de eeuw was François ongetwijfeld schrijver geworden.” Maar hij leefde in de 20ste eeuw en verwierf een cultstatus als filmmaker. Als een jager op beelden en woorden die samen met een filmpersonage afscheid nam: “vrouwen zijn magisch, daarom wou ik tovenaar worden.” Negen van zijn wonderlijke films (her)ontek je bij Eyelet.
“Het scherm was zijn leven” schreef Eric Rohmer bij het overlijden van Nouvelle Vague cineast François Truffaut in 1984. Zelf vond de Franse criticus en filmmaker dat cinema hem had gered en zag hij zich als “een man van gevoelens”. Emoties die tot leven komen in de negen films die bij Eyelet te (her)ontdekken zijn.
Bij François Truffauts overlijden in 1984 schreef Eric Rohmer “het scherm was zijn leven”. Zelf zag de man die van film hield zich als “een man van gevoelens”. Emoties die tot leven komen in de 11 films van deze collectie.
“Ik leid een routineus leven. De avonturen spelen zich af op het scherm” merkt de Franse filmmaker Truffaut terloops op tijdens een interview op de sublieme ‘Ultra Collector’ Blu-ray en dvd editie van zijn meesterwerk ‘Le Dernier Métro.’ Niet toevallig schreef collega Eric Rohmer bij Truffauts overlijden in 1984 “het scherm was zijn leven”. Zelf zag hij zich als “een man van gevoelens” en die emoties borrelen op in zijn met 10 Césars bekroonde ode aan het theater en de liefde. Voor Truffaut waren cinema en liefde magisch, maar steeds ook “une joie et une souffrance” zoals een dialoogzin aangeeft.
“Binnen 50 jaar is een nieuwe versie zeker aan de orde” stelt Ramin Bahrani, de Iraans-Amerikaanse filmmaker die een halve eeuw na François Truffaut Ray Bradbury’s dystopische literaire klassieker opnieuw verfilmde. ‘Fahrenheit 451’ bleek visionair en blijft helder branden. De temperatuur waarop de waarheid vlam vat geldt als krachtig alarmsignaal.
HITCHCOCK/TRUFFAUT: Twee mannen met cinefiele plannen
Bestaat er een bekender en invloedrijker filmboek dan ‘Hitchcock/Truffaut’? Nee, en dat heeft veel te maken met het toegankelijke en leerrijke karakter van François Truffauts in 1966 gepubliceerde ‘Hitchbook’. Maar ook met de aanstekelijke liefde voor film van de gesprekspartners stelt Kent Jones in zijn documentaire Hitchcock/Truffaut.
Lang voor François Truffaut films begon te maken, ontdekte hij tijdens één van zijn talrijke bezoeken aan Parijse boekenwinkels een onbekende roman met een intrigerende titel: Jules et Jim. Het bleek het debuutwerk van een man van 74, Henri-Pierre Roché. Truffaut leerde de schrijver persoonlijk kennen en vernam dat dit relaas van een sprookjesachtige driehoeksverhouding autobiografisch was. Truffaut zag het als een moreel verhaal dat overdramatisering en afrekening vermeed via een terugblik-met-afstandname.
François Truffaut werkte in 1973 zijn teleurstelling en twijfels na het floppen van Les deux Anglaises et Ie Continent en Une belle fille comme moi weg met een zuurzoete ode aan zijn grote liefde: cinema. La Nuit Américaine werd een onverhoopt succes bij publiek, critici en de leden van de Amerikaanse Academy.
LA SIRENE DU MISSISSIPPI: Jean-Paul Belmondo en Catherine Deneuve
Bij zijn release in 1969 werd La Sirène du Mississippi neergesabeld door de critici en genegeerd door het publiek. Regisseur François Truffaut kreeg ‘grootheidswaanzin’ (megasterren Jean-Paul Belmondo en Catherine Deneuve in een Amerikaanse productie) en ‘cynisme’ (Truffaut zou spotten met zijn clichématige personages) naar het hoofd geslingerd, twee dingen die hem totaal vreemd waren. Pas na die andere ‘amour fou’ film La femme d’à côté en Truffauts dood verwierf La Sirène du Mississippi, samen met de even ondergewaardeerde films Fahrenheit 451 en La chambre verte, een cultstatus.
“Is cinema belangrijker dan het leven?” vroeg François Truffaut zich af. En als een soort antwoord opperde hij “filmliefhebbers zijn zieke mensen” en benadrukte hij “ik heb altijd een weerspiegeling van het leven verkozen boven het leven zelf.” Zoveel was duidelijk, de Franse cineast was gebeten door het virus film. Wanneer in zijn tweede film, Tirez sur le Pianiste, Charlie, Lena en twee kidnappers de baan opgaan zien ze voor zich een vrachtwagen met een ‘Cahiers du cinéma’ embleem. Het blad waar Truffaut als criticus voor schreef en dat werd opgericht door zijn spirituele vader André Bazin. De man aan wie hij Les quatre cents coups opdroeg.