DEATH PROOF
Met een ‘Grindhouse’ double-bill, twee Z-films verbonden door ‘camp’ trailers, wilden Robert Rodriguez en Quentin Tarantino een ‘exploitation cinema’ menu van de ultieme jaren 70 drive-in ervaring samenstellen. Het retrorecyclage concept flopte in de V.S. en de Weinsteins besloten Cannes te gebruiken als lanceerplatform voor twee afzonderlijke, met 20 minuten verlengde, ‘auteurfilms’ in Europa.
DJANGO UNCHAINED: Bloed in de Far West
“Django Unchained is een van de beste satires ooit gemaakt. Een zeldzame Amerikaanse film over slavernij en de oorsprong van onze zieke, racistische geschiedenis. Wauw!” Met deze tweet nam Michael Moore de verdediging op van Quentin Tarantino die “liefde voor geweld” werd aangewreven. Kritiek die enkel diende om de aandacht af te leiden van het feit dat Tarantino door zijn walging voor racisme en slavernij tastbaar te maken een duidelijk kritisch standpunt innam. Subversief en anti-kapitalistisch zoals een goede spaghettiwestern betaamt.
KILL BILL VOL. 2
Na zes jaar winterslaap is scenarist/regisseur én cultfiguur Quentin Tarantino opnieuw helemaal «alive and kicking» met een visueel uitbundige wraakorgie gesitueerd in een mijlenver van de realiteit verwijderd filmisch universum.
KILL BILL VOL. 2
Quentin Tarantino’s Kill Bill werd bij zijn bioscooprelease in twee delen en evenveel schuifjes uitgebracht. Daardoor bleken het project in zijn geheel en de twee delen afzonderlijk moeilijk te plaatsen. Resultaat was een heel verschillende kijkervaringen en appreciaties.
In hartje Tinseltown draaide de Amerikaanse filmmaker en -nerd Quentin Tarantino Once Upon a Time… in Hollywood, een ode aan Los Angeles en de droomfabriek. Het werd een spectaculaire tragi-komische liefdesbrief doordrongen van Tarantino’s herinneringen aan een plaats en een tijdperk. Ultra-referentieel en uiterst genietbaar, maar ook behoorlijk fake.
Lees meer »