Quentin Tarantino’s Kill Bill Vol. 2: Liefde in Tarantinoland

jul 23, 2017   //   by Ivo De Kock   //   actie, cult, film, genre, regisseur, Tarantino  //  No Comments

KILL BILL VOL. 2

Quentin Tarantino’s Kill Bill werd bij zijn bioscooprelease in twee delen en evenveel schuifjes uitgebracht. Daardoor bleken het project in zijn geheel en de twee delen afzonderlijk moeilijk te plaatsen. Resultaat was een heel verschillende kijkervaringen en appreciaties.

Eerste vaststelling: Quentin Tarantino’s vijfde film is niet alleen beter dan zijn vierde, het tweede deel van zijn Kill Bill-diptiek is ook een heel andere trip doorheen Tarantinoland. Rustiger en emotioneler. Vaststelling twee: het geheel is meer dan de som van de delen. Kill Bill Vol. 1 en Kill Bill Vol. 2 voeden elkaar en creëren één filmisch universum. Ze vormen ondanks de verschillen eigenlijk één film en worden best aansluitend bekeken. Constatatie nummer drie; in dit tweeluik geraakt het filmgeheugen van de voormalige videotheekbediende verstrengeld met de cinematografische verbeelding van de cultregisseur.

KILL BILL VOL. 2

Waardoor nummers 4 en 5 ook Tarantino’s meest persoonlijke films zijn. Kritiek op het geweldvolume van zijn eerste aflevering raakt de filmmaker niet maar het etiket «onpersoonlijk» doet hem steigeren. De foute inschatting vloeit voort uit het feit dat het persoonlijke karakter vooral blijkt uit stijl en vormgeving en minder uit thema’s of inhoud. Zeker in de visuele en muzikale «adrenalinestoot» Kill Bill Vol. 1 . Maar ook in de meer verbale «emotionele roetsjbaan» Kill Bill Vol. 2. De talrijke referenties en reconstructies zijn geen middel maar een doel op zich.

Doelstelling is het creëren van een eigen universum, een Tarantinoland dat een synthese vormt van alle films, genres en stijlen die de cinefiel Tarantino verrast, verwonderd en gefascineerd hebben. Dat gaat verder dan de autoreflexieve cinema van Reservoir Dogs, Pulp Fiction en Jackie Brown waarin het gebeuren zich afspeelt in de realiteit en verwijst naar film en popcultuur. Kill Bill ruilt de werkelijkheid in voor een fictionele wereld van bloed, zweet (Kill Bill Vol. 1) en tranen (Kill Bill Vol. 2), waar Japanse, Chinese en Amerikaanse populaire cinema elkaar beïnvloeden. In die mix ontstaat een soort noir-samurai-kung fu-slasher-spaghetti western- liefdestragedie. Bevolkt door (super)helden die (ultra)slechteriken zijn. Niet toevallig met bijnamen die verwijzen naar giftige slangen. Met hun geweld- en wraaklogica vergiftigen ze elkaar én zichzelf.

KILL BILL VOL. 2

«Wraak is geen rechte lijn» zegt zwaardmaker Hattori Hanzo in Kill Bill Vol. 1 The Bride’s wraakqueeste leidt in Kill Bill Vol. 2 via voormalige collega’s van de Deadly Viper Assassination Squad, Bills nieuwe nummer één Elle Driver en zijn broer Budd, naar de sadist die vier jaar voordien een kogel in haar hersenen joeg. Onderweg wordt ze beschoten met zoutkogels en levend begraven. Terwijl ze in haar geest terugkeert naar het bloedbad in de trouwkapel en haar opleiding door kungfu-meester Pei Mei, van wie ze de cruciale «Five-Point Palm Exploding Heart Technique» leert.

Kill Bill Vol. 2 geeft Bill een gezicht en The Bride een naam, onthult wat er met hun dochter gebeurde en onderzoekt de psyche van de moordenaars om hun gedrag in de kapel te verklaren. Tarantino opteert opnieuw voor tijdsprongen en stijlwisselingen («noir» voor de herinnering en «spaghettiwestern» voor het heden) maar hij vermindert het geweld (de camera verlaat de kapel wanneer de killers binnengaan), vertraagt het ritme en gebruikt dialogen om in de geest van zijn personages te duiken.

KILL BILL VOL. 2

Keerpunt is een emotioneel geladen gesprek tussen Bill en The Bride voor de kapel. Ondanks het dreigende geweld slaat de actieprent om in een liefdesfilm. Al is het dan wel een donker en tragisch liefdesverhaal. Later blijkt deze verandering een gewijzigde levensvisie te weerspiegelen. «Voor het testapparaat blauw kleurde» was Black Mamba/Beatrice Kiddo de «dodelijkste vrouw ter wereld», eens de zwangerschap bevestigd dwong moederliefde haar om via alterego The Bride haar kind te beschermen.

Opmerkelijk is dat Tarantino met contrasten werkt. Kill Bill Vol. 1 is de film van The Bride maar via de actie overheerst de gewelddadige geest van Bill. Kill Bill Vol. 2 is de film van Bill maar via overwegingen dringen gevoelens binnen in The Bride’s wraakoefening. Een tweede tegenstelling is die tussen determinisme en vrije wil. Bill verdedigt, o.m. via bedenkingen bij de Superman-mythe en de doodstrijd van een goudvis, de stelling dat het denken en doen van gewelddadige mensen alleen maar door geweld wordt gedreven.

KILL BILL

«Ik overreageerde» zegt Bill wanneer hij i.v.m. de slachtpartij wijst op zijn jaloezie, «er zijn gevolgen aan het breken van het hart van een moorddadige klootzak». Maar behalve liefde en geweld is er ook nog macht in het spel. Bill is een pooier die «zijn vrouwen» onder controle wil houden. The Bride illustreert de parabel van de schorpioen die doodt ook al veroorzaakt dat de eigen ondergang. Ze zet haar wraak door, zelfs al kent ze het volledige verhaal en valt ze flauw van B.B.’s «Bang, bang, you’re dead, motherl».

Maar dat de «face to face» eindigt met een exploderend hart wijst op meer dan aangeboren gedrag van de «killer bee». Er is de wil om te ontsnappen aan determinisme en een hoopvolle toekomst tegemoet te gaan. Ook al onthulde een waarheidsserum het besef dat het slechts een illusie is. Want in het universum van Tarantino wordt illusie werkelijkheid. Tegelijk blijft de geweldspiraal bestaan doordat de cirkel gesloten wordt.

KILL BILL VOL. 1

De link tussen ouderschap en wraak brengt ons aan het einde van Kill Bill Vol. 2 terug naar het begin van Kill Bill Vol. 1 waar de dochter van Vernita Green getuige was van de executie van haar moeder. De vlam van de haat die opflakkert in de ogen van het kind lijkt op de lichtjes die bij The Bride pas uitdoven wanneer haar lijst is afgewerkt. De dreiging blijft ook na de dubbele eindgeneriek bestaan.

IVO DE KOCK

(Artikel verschenen in Film en Televisie, n° 542, mei-juni 2004)

 

KILL BILL VOL. 2: reg. & sce. Quentin Tarantino / fot. Robert Richardson / mon. Sally Menke / muz. RZA & Robert Rodriguez / act. Uma Thurman (The Bride/Black Mambo), David Carradine (B/7/J, Daryl Hannah (Elle Driver/California: Mountain Snake), Gordon Liu (Pei’ Mei), Michael Madsen (Budd idewinder) / pro. Lawrence Bender voor A Band Apart & Miramax / USA / 2004 / 130′ / dis. KFD.

KILL BILL

Leave a comment