Het idool van de MTV-generatie, Robbie Williams, is zelf een hevige fan van Moulin Rouge. De film inspireerde hem tot een duet met hoofdrolspeelster Nicole Kidman. Het nummer, ‘Something Stupid’, lag perfect in de lijn van het ‘swing’ project waarmee Williams zijn liefde voor big band muziek had uitgedrukt. Met een CD en een uniek concert, “a dream come true” (1), keerde Robbie Williams terug naar 1959. Een beetje zoals Baz Luhrmann, die na William Shakespeare’s Romeo + Juliet tot regisseur van de MTV-generatie was gebombardeerd, met Moulin Rouge een trip naar 1900 had gemaakt.
Komt er een musical-revival? Het kan. Na het verrassende succes van de Baz Luhrmann-producties Romeo + Juliet en Moulin Rouge zag Gangs of New York-producent Harvey Weinstein immers wel wat in de «New» Hollywood Musical. Hij ging shoppen in Broadway en kwam thuis met Chicago. Deze door Bob Fosse gecreëerde musical uit 1975 kende bij een herneming in 1997 een fenomenaal succes. Ook de door de choreograaf Rob Marshall geregisseerde filmversie met Catherine Zeta-Jones, Renée Zellweger en Richard Gere doet het momenteel goed in de VS. Volgende maand weten we of Chicago creatief omgaat met de Bob Fosse-erfenis én het musical-gevoel doet herleven. In afwachting herontdekken we alvast de musicalmeester zelf. Want Cabaret en All That Jazz (film die o.m. toont hoe Fosse instortte toen hij tegelijk aan Chicago én Lenny werkte) werden uitgebracht op dvd. Net zoals twee musical-klassiekers uit de jaren vijftig: Singin’ in the Rain (1952) en A Star is Born (1953). Goed voor ettelijke uren ‘emoties in beweging’ Lees meer »
Het gekunstelde karakter van vele musicalverhalen ligt aan de basis van een misvatting bij het filmpubliek. De Hollywoodmusical zou slechts tijdloos en onrealistisch entertainment bieden. Nu is het musicalplezier inderdaad niet gebaseerd op intellectuele maar wel op psychische en emotionele reflexen. Terwijl musicalpersonages vooral worden gedreven door energie en gevoelens. Net zoals hun melodrama-tegenhangers. Niet zo verwonderlijk aangezien melodrama oorspronkelijk «drama met muziek» betekende. Het feit dat musicals (en melodrama’s) vooral «emoties in beweging brengen», betekent echter niet dat hun kader een puur kunstmatig decor is.
«Dancin’ Man» Robert Louis Fosse (1927-1987) groeide op in de spektakelwereld. Zijn vader was vaudeville-artiest, zijn moeder operazangeres en Bob zelf danste als tiener in zogenaamde «burlesque clubs». Gedreven door de romantische notie van vroeg succes gekoppeld aan een vroege dood leefde Bob Fosse tegen 200 per uur. Constant artistiek bezig alsof elke dag zijn laatste was.
“De zoektocht om iets te creëren in films is een beetje magisch”, zegt Vincente Minnelli in de Richard Schickel-documentaire bij de musicalklassieker The Band Wagon, “maar de belangrijkste zoektocht is die naar magie in ons leven”. Visueel tovenaar Minnelli vat de magie perfect in gestileerde musicals die ‘emoties in beweging’ brengen.
Met zijn hybride concert en Broadwayshow ‘American Utopia’ serveerde Talking Heads-frontman David Byrne in 2019 een levendig muzikaal tegengif tegen polarisatie. ‘Live’ op de New Yorkse planken. Het werd een uitbundige viering van diversiteit en dat politieke aspect van de intrigerende performance zette Spike Lee anno 2020 gretig in de verf met zijn musical ‘David Byrne’s American Utopia’. Een oproep tot denken en dansen, precies wat we in deze turbulente tijden nodig hebben, die ons nu bereikt via Blu-ray en streaming. Te combineren met David Byrne’s & Maira Kalmans strip en Blu-rays van zowel die andere unieke concertfilm ‘Stop Making Sense’ als Byrne’s hilarisch regiedebuut ‘True Stories’. Een ‘Once In A Lifetime’ ervaring die draait rond een vraag: worden we dommer bij het opgroeien?
“There’s a little cabin in the sky, Mister For me and for you, I feel that it’s true somehow... ” In 1943 draaide Vincente Minnelli, met de hulp van Busby Berkeley, zijn eerste musical: Cabin in the sky. Er zouden nog talrijke musicals volgen. Van Meet me in St. Louis over An American in Paris tot Brigadoon.
“De stijl van een filmmaker vloeit voort uit zijn houding t.o.v. het leven, mensen en het hele universum” wist Otto Preminger (1906-1986). Vorm was een middel en de gepaste vorm vinden voor het geheel bleef de uitdaging. In erg verscheiden films zoals Angel Face, Anatomy of a Murder, The Cardinal en Carmen Jones staat één begrip centraal: mise-en-scène.
De 84-jarige Clint Eastwood heeft een boontje voor muziek. Zo componeerde hij eigen soundtracks en produceerde hij muziekdocumentaires. Muziek, en het levensverhaal van muzikanten, liet hem ook toe om de achterkant van de Amerikaanse Droom in beeld te brengen via ondergangsdrama’s die de depressiejaren (Honkytonk Man) en de teloorgang van een jazzlegende (Bird) tonen. Daarom is Jersey Boys een bizarre maar toch niet zo vreemde productie.
Op een no time werd de dertiger Damien Chazelle van een revelatie (Whiplash) een zesvoudige Oscarwinnaar en gevestigde waarde (La La Land). Met het alomgeprezen La La Land veroverde hij filmfestivals, liet hij arthouses en multiplexen vollopen en reanimeerde hij schijnbaar op zijn eentje het al even zieltogende genre van de romantische musical. Ongetwijfeld een van de meest markante films van het jaar en een charmant visueel en dansspektakel maar te narcistisch om een nieuwe mijlpaal te zijn.
