Browsing "actueel"
CAROLINE STRUBBE
Gedreven door de nood om via eigenzinnige verhalen persoonlijke demonen uit te drijven maakt de Vlaamse cineaste Caroline Strubbe kwetsbare films over mysterieuze mensen. Als auteur richt ze zich op een cinefiel publiek zonder bewust publieksonvriendelijk te willen zijn. Wat zij maakt is ‘slow cinema’, contemplatieve films die op een rustige maar gestileerde wijze schoonheid en persoonlijke nastreven.
Lees meer »
FIEN TROCH
“Wel intens om zo de hele tijd in de kijker te staan” blogde Fien Troch (°1978) aan het einde van de promotiecampagne voor Unspoken, haar tweede langspeelfilm. In tegenstelling tot nogal wat collega-filmmakers valt Troch niet op door haar grote mond en dito ego. Ook al oogst ze lof en prijzen voor haar (met ook Een ander zijn geluk en Kid) ondertussen al drie films. Dat succes dankt ze niet aan grootspraak maar aan koppigheid, doorzettingsvermogen en eigenzinnigheid. Aan de verbetenheid waarmee ze aandacht vraagt, niet voor zichzelf maar voor haar films.
Lees meer »
FIEN TROCH
Met Kid maakte Fien Troch haar mooiste maar ook moeilijkste film. “Niet elke filmervaring moet vlot zijn,” stelt ze, “een film mag wringen”. Het bioscooppubliek volgde niet maar gelukkig is er nog altijd dvd. Een gesprek met een eigenzinnige cineaste.
Lees meer »
THE BROKEN CIRCLE BREAKDOWN: Een Vlaamse hit
De Vlaamse film is (schreven we anno 2013) hot. Wie daaraan nog mocht twijfelen werpt best een blik op het ellenlange ‘wordt verwacht’ lijstje van de volgende maanden. Daarop prijken onder meer Marina (Stijn Coninx), De Behandeling (Hans Herbots), Kampioen zijn blijft plezant! (Johan Gevers), Flying Home (Dominique Deruddere), Los Flamencos (Daniel Limbo), Image (Adil El Arbi & Bilall Fallah), 82 dagen in april (Bart Van den Bempt), Het Vonnis (Jan Verheyen), I’m the same, I’m another (Caroline Strubbe), Brabanconne (Vincent Bal), Halfweg (Geoffrey Enthoven) en Allez Eddy! (Gert Embrechts).
Lees meer »
MET ANNIE EN JOOP NAAR DE BIOSCOOP: Verhaal Freek de Jonge, illustratie Erik Kriek
De Nederlandse 71-jarige cabaretier Freek de Jonge heeft, samen met illustrator Erik Kriek, zijn eerste kinderboek geschreven. Met Annie en Joop naar de Bioscoop is nummertje 136 in de reeks ‘Gouden Boekjes’ en speelt in de jaren vijftig, toen naar de bioscoop gaan en films vertonen nog heel andere dimensie hadden dan in tijden van multiplexen, digitale projectie en online streamingdiensten. Dat creëert een zekere melancholie maar toch is het boekje eerder amusant dan nostalgisch. De Jonge heeft immers het feestgevoel van ‘cinema’ in de fifties perfect gevat.
Lees meer »
EASY RIDER
“Misschien kunnen we het beter een subgenre noemen,” benadrukte Bernard Benoliel toen hij in Cinematek een filmcyclus kwam voorstellen, “de road movie komt laat op de proppen (in de filmgeschiedenis) en is in grote mate schatplichtig aan de western, voegt er een hernieuwde hoop op verovering van het Westen aan toe samen met een kritische herlezing”. Voor wie na On the Road van Walter Salles meer wil lezen over roadmovies schreef deze filmkenner samen met Jean-Baptiste Thoret het interessant en fraai geïllustreerd standaardwerk ROAD MOVIE, USA.
Lees meer »
THE BIG RED ONE
Met de release van de onuitgegeven roman ‘Brainquake’, van Gerald Peary’s reader ‘Interviews’ en van Park Row, Pickup on South Street, Forty Guns en White Dog in de ‘Masters of Cinema’ serie is Samuel Fuller (1912-1997) weer ‘hot’. De als ‘Rousseau van de cinema’ bekend staande Amerikaan is het prototype van de cultregisseur, een door A-regisseurs bewonderde B-filmer. “Wanneer je niet van Fullers films houdt dan hou je gewoon niet van cinema” wist Martin Scorsese. Fuller draaide 23 films tussen 1949 en 1989, werd op handen gedragen door zowel Godard als Truffaut en gold voor vele critici als ‘auteur’. Toch verwierf hij pas na de postume reconstructie van de autobiografische oorlogsprent The Big Red One zijn plaats in het Hollywood pantheon.
Lees meer »
SAM FULLER: Film is emotie
“Toon het! Twee korte woorden. Beter dan een 500 woorden lange discussie” liet Samuel Fuller (1912-1997) geregeld optekenen. De Amerikaanse scenarist-regisseur was een man van sterke beelden maar ondanks deze uitspraak toonde hij zich ook erg taalvaardig. Dat blijkt uit zijn rake film- en romandialogen én uit de manier waarop hij interviews veranderde in monologen. Cultcineast Fuller was immers 24/24u een verhalenverteller, een man met een boodschap op zoek naar een hongerig publiek. Een spraakwaterval wiens enthousiasme en energie erg aanstekelijk werkten.
Lees meer »
METROPOLIS: Fritz Lang
“Lang leeft” titelde les Inrockuptibles n.a.v. een grote Fritz Lang retrospectieve én tentoonstelling in de Cinémathèque française (die liep eind 2011). “Niet bij jonge would be cineasten” kloeg Adrian Martin die tijdens een BAM Seminarie met afschuw meldde dat zijn studenten de expressionistische meester van M compleet irrelevant vinden. Voor de Australische prof een signaal om in Gent, waar de Giorgo Morodor-versie van Langs Metropolis vertoond werd, een lans te breken voor filmcultuur en cinefilie. Zoals het hoort, met verve en passie.
Lees meer »
ORSON WELLES
“Ik wil niet blijven horen dat Charles Dickens een klootzak was,” zegt Orson Welles (1915-1985) in MY LUNCHES WITH ORSON, “ik ben niet geïnteresseerd in de artiest maar in zijn werk”. Honderd jaar na zijn geboorte blijft Welles’ werk indruk maken. Parels zoals Citizen Kane, The Magnificent Ambersons, The Lady from Shanghai, Mr. Arkadin, Touch of Evil, Chimes at Midnight en F for Fake boeien nog altijd. Maar de legendarische Amerikaanse filmmaker blijft ook als mens fascineren. Daarom is het door Peter Biskind geredigeerde MY LUNCHES WITH ORSON interessant. Het beeld dat deze ‘gesprekken van Henry Jaglom en Orson Welles’ ophangen van de theater- en filmmaker situeert zich tussen dat van de oplichter gecreëerd in kritische biografieën en dat van genie zoals zijn fans hem portretteren.
Lees meer »