Samuel Fuller Interviews: De man die hield van praten. Van schrijven. En van filmen.
SAM FULLER: Film is emotie
“Toon het! Twee korte woorden. Beter dan een 500 woorden lange discussie” liet Samuel Fuller (1912-1997) geregeld optekenen. De Amerikaanse scenarist-regisseur was een man van sterke beelden maar ondanks deze uitspraak toonde hij zich ook erg taalvaardig. Dat blijkt uit zijn rake film- en romandialogen én uit de manier waarop hij interviews veranderde in monologen. Cultcineast Fuller was immers 24/24u een verhalenverteller, een man met een boodschap op zoek naar een hongerig publiek. Een spraakwaterval wiens enthousiasme en energie erg aanstekelijk werkten.
“Samuel Fuller hield van praten. En praten. Al wie hem interviewde kreeg waar voor zijn geld” schrijft Gerald Peary in SAMUEL FULLER: INTERVIEWS, een bundel die zowat de ganse carrière van de filmmaker en schrijver overspant. In zijn voorwoord gaat Peary dieper in op hoe de relatie tussen Fuller en de critici evolueerde.
Het begon met de jonge Turken van ‘Cahiers du Cinéma’ die in de jaren ’50 Fuller tot een belangrijk auteur bombardeerden. François Truffaut en Eric Rohmer waren fan, volgens Jean-Luc Godard stond hij symbool “voor de (kleine) Amerikaanse cinema waar we van hielden, we verkozen Sam Fuller en Budd Boetticher boven William Wyler en George Stevens”.
FULLER
De Amerikaanse criticus Andrew Sarris sloot zich aan en ook de Britten van het tijdschrift ‘Movie’ wijdden een studie aan de cineast die voor Hollywood enkel een B-filmer was. In 1965 nam de Zweedse criticus Stig Bjorkman het eerste diepgravende interview met Fuller af, interviews voor Cahiers du Cinéma en de Franse televisie volgden en een groepsinterview met de belangrijkste Britse critici tijdens het festival van Edinburgh in 1969 hees Fuller definitief in het pantheon.
Zijn auteurstatus werd bezegeld door studies van Phil Hardy, Nicholas Garnham, François Guerif, Jean Narboni en Noel Simsolo. Na Fullers dood was er nog Lisa Dombrowski’s ‘If You Die, I’ll Kill You’ (2008) en de briljante autobiografie ‘A Third Face’ (2002).
SAM FULLER
Gerald Peary gaat verder terug in de tijd en zijn bundel opent met een interviewverslag van William R. Weaver uit 1949 waar Fullers woordenvloed enkel ter sprake komt; de cineast krijgt zelfs geen quote. Daarvoor is het wachten tot 1958 wanneer Fuller in een gesprek met James Bacon meteen zijn stokpaardje ter sprake brengt: The Big Red One, de legerdivisie die wel tot een film moèst leiden.
De sterkste interviews starten met Bjorkman en volgen Fuller tot in 1988. Ian Christie, Dominique Rabourdin, Richard Thompson, Russell Merritt, Tom Ryan, Noël Simsolo, Richard Schickel, François Guerif en Gerald Peary zelf laten Fuller uitgebreid aan het woord. Onder meer over zijn liefde voor de films en de outcasts van Sam Peckinpah (“mijn favoriete personages zijn paria’s”) en zijn visie op geweld: “Ik ben geen fan van fysiek geweld al gebruik ik het vaak. Maar ik verkies ‘emotioneel geweld’. Je hoeft je vuist niet te gebruiken om gewelddadig te zijn, een stem volstaat. One word can cut the hell out of your heart”.
IVO DE KOCK
(Artikel verschenen in FILMMAGIE, n° 659, november 2015)
SAMUEL FULLER: INTERVIEWS, Gerald Peary, University Press of Mississippi, 2014, 135 pag.
SAM FULLER