“Het is wat het is.” Top 10 lijstjes zijn subjectief. Momentopnamen. Terugblikken met beperkte relevantie. Maar net als Sinterklaas en de Kerstman keren ze jaarlijks terug. Ook al gelooft niet iedereen er in. Als appetizer het boek van het jaar – het jaar waarin Apocalypse Now, Coppola’s meesterwerk dat de protagonisten blijft verwonderen, veertig kaarsjes mocht uitblazen – waar je een jaar leesplezier aan hebt: Max, Mischa & het Tet-offensief van Johan Harstad. Kijkplezier hadden we met volgende tien (nee, twaalf) films. Netjes opgelijst.
Wanneer de laatste blaadjes van de kalender sneuvelen, kijken we graag terug op het filmjaar. Om ditmaal te merken dat 2018 – het jaar waarin naast Christina Vandekerckhove ook Lucas Dhondt en Felix Van Groeningen publiek en pers verrasten – nationaal en internationaal een goed filmjaar was. Toch zijn er ook enkele minder heuglijke tendensen.
Het is goed om even terug te kijken op 2018. Het jaar waar Vlamingen Cannes veroverden met Girl (Lukas Dhont) en Hollywood met Beautiful Boy (Felix Van Groeningen). Maar ook het jaar waar heel wat arthouse dvd toppers vochten voor een plaatsje in de huisbioscoop. We selecteerden tien titels waar je niet om heen kan. Al is er telkens een plan B en richten we ook de volgspot op een revelatie.
Het is goed om even terug te kijken op 2017. Het jaar van Darren Aronofsky, Christopher Nolan, Todd Haynes en les autres. En het jaar van #BlackMoviesMatter.
2016 was een gitzwart jaar in de wereldgeschiedenis. Maar ondanks diverse klaagzangen, zeker bij wat ons uit de Cannes bubbel bereikte, was het een goed filmjaar. Geen grand cru jaar zoals we er een paar hadden tijdens de gouden Hollywoodperiode van de jaren veertig tot midden jaren zestig, maar toch een jaar dat films opleverde die kunnen uitgroeien tot mijlpalen of klassiekers. Enkele films weigerden resoluut cinema te verbannen naar een parallel (entertainment) universum, waarmee ze de vraag “waarom is film belangrijk?” beantwoordden. Daarom is de jaarlijkse ‘best 10’ oefening best leuk en relevant. Hier ons uiteraard zeer subjectief lijstje.
Een tipje van de sluier: Carol van Far from Heaven en I’m Not There regisseur Todd Haynes was voor ons dé film van 2015. Ook al komt hij pas uit in 2016. Daarvoor maakte hij een te sterke indruk tijdens Film Fest Gent.
Soms is het goed om terug te kijken. Om stil te staan bij het verleden. Of om gewoon even stil te staan en het verleden het heden te laten kleuren. Kwestie van beter vooruit te kijken. Een ‘best 10’ lijstje krijgt dan een heel andere betekenis.
Een schraal jaar vonden sommigen. Anderen zagen wondermooie films. Kortom, de meningen waren verdeeld over filmjaar 2013. Of het memorabel jaar was kan je zoals gewoonlijk pas een ruime tijd later bepalen maar interessante films waren er alleszins genoeg. Een persoonlijke lijstje.
Heel af en toe ben je getuige van de geboorte van een meesterwerk. Dat was zo bij de voorstelling van The Tree of Life in Cannes. Pretentieuze onzin oordeelden sommigen, maar voor vele anderen was het duidelijk: Terrence Malick maakte de film van het jaar, eentje voor het canon.
