“De intelligentie van Amerika is dat het er altijd in is geslaagd culturen te integreren die zijn diversiteit uitmaken” zei Bruno Barde n.a.v. het 35ste Festival van Deauville. De festivaldirecteur verwees naar een nieuwe golf filmmakers met vreemde roots, zoals Grote Prijs-winnaar Oren Moverman (The Messenger), en naar documentaires die multicultureel Amerika weerspiegelen of, zoals de aanklacht-doc The Cove, universele thema’s aansnijden.
Sombere films die een diepgeworteld ongenoegen in de Amerikaanse hedendaagse samenleving weerspiegelen. De vorig jaar ingezette trend vormde ook de rode draad doorheen het 34ste FESTIVAL DU CINÉMA AMÉRICAIN DE DEAUVILLE. Serieuze onderwerpen en een donkere toon injecteren wrangheid in onafhankelijke Amerikaanse producties die nog zelden onze multiplexen en arthouses halen. Zo moet je voor David Gordon Greens briljante Snow Angels naar de dvd-theek.
“Niet iedereen kan zeggen dat een festival zijn leven veranderde,” glunderde Michael Douglas tijdens de openingsceremonie van Deauville 07, “9 jaar geleden was ik hier met The Perfect Murder en ontmoette ik de perfecte echtgenote, Catherine Zeta-Jones van wie The Mask of Zorro liep. Dus, ‘merçi beaucoup’ want Deauville veranderde mijn leven. 9 jaar later zijn we gelukkig getrouwd en hebben we 2 kinderen. Wie weet krijgt hier binnen enkele jaren een derde generatie Douglas een hommage”.
Het 33ste ‘Festival du Cinéma Américain de Deauville’ zal de editie blijven van de sterren Brad Pitt, Matt Damon, George Clooney en Michael Douglas. Van de Irak-drama’s Redacted, In the valley of Elah en Grace is Gone. Van de indie-prijsbeesten The Dead Girl en Never Forever. Maar Deauville 07 zal ook bijblijven als de eerste editie die 24 uur op 24 films vertoonde. Een gesprek met festivaldirecteur Bruno Barde, drijvende kracht achter ‘Les Nuits Américaines’.
“Nieuwe talenten helpen ontdekken en gevestigde waarden eren,” zo omschreef artistiek directeur Bruno Barde de missie van het 32ste ‘Deauville American Film Festival’. “Wanneer de Fransen je lauweren moet je diep buigen” wist eregast Sydney Pollack, terwijl jury en publiek door de knieën gingen voor de sociale satire Little Miss Sunshine. De hommage aan ‘25 jaar Sundance Institute’ kwam net op tijd nu er vragen rijzen over de plaats van gevestigde auteurs, jonge ‘mavericks’ en onafhankelijke filmmakers in de Amerikaanse cinema.
In 1986 trokken we voor de derde maal richting Deauville voor het Festival du cinéma Américain. Een jaar nadat we er getuige van waren hoe Elizabeth Taylor en Rock Hudson (die samen acteerden in o.m. Giant van George Stevens) elkaar kort voor Hudsons dood troffen. In onderstaand stuk, verschenen in De Nieuwe Filmgids schetsten we de geschiedenis van het festival en hielden we het filmprogramma tegen het licht. Waaronder heel wat bekende films maar ook evenveel ondertussen in de vergetelheid verdwenen films.
Voor het BIFFF was er het legendarische Parijse festival van de fantastische en sciencefiction georganiseerd in een heuse filmtempel: de Grand Rex. Daar gingen we in 1984 een kijkje naar nemen. Samen met Erik Van Looy, Eric Engelen en het later ook al legendarische duo Jan Verheyen – Jan Doense. We genoten meer van het spektakel dan van de films. Een verslagje neergepend voor Andere Sinema, niet echt een genreblad maar wel een filmtijdschrift dat geregeld wees op de subversieve kracht van de betere horrorfilm. Al bleek die niet echt geselecteerd.
Lang, lang geleden mochten we in de jury van het L’âge d’or festival zetelen. Een leuke jury heel vaderlijk ondersteund door de grote filmgoeroe en filmmuseum inspirator Jacques Ledoux. In Andere Sinema penden we onderstaand verslag neer.
“Het is wat het is.” Top 10 lijstjes zijn subjectief. Momentopnamen. Terugblikken met beperkte relevantie. Maar net als Sinterklaas en de Kerstman keren ze jaarlijks terug. Ook al gelooft niet iedereen er in. Als appetizer het boek van het jaar – het jaar waarin Apocalypse Now, Coppola’s meesterwerk dat de protagonisten blijft verwonderen, veertig kaarsjes mocht uitblazen – waar je een jaar leesplezier aan hebt: Max, Mischa & het Tet-offensief van Johan Harstad. Kijkplezier hadden we met volgende tien (nee, twaalf) films. Netjes opgelijst.
Wanneer de laatste blaadjes van de kalender sneuvelen, kijken we graag terug op het filmjaar. Om ditmaal te merken dat 2018 – het jaar waarin naast Christina Vandekerckhove ook Lucas Dhondt en Felix Van Groeningen publiek en pers verrasten – nationaal en internationaal een goed filmjaar was. Toch zijn er ook enkele minder heuglijke tendensen.
