Met de levendige filmparabel ‘The White Tiger’ sluit de Iraans-Amerikaanse onafhankelijke filmmaker Ramin Bahrani aan bij zijn eerdere authenticiteit uitademende sociaal-realistische studies van de machtsverhoudingen in de neoliberale jungle zoals ‘Man Push Cart’, ‘Chop Shop’, ‘Goodbye Solo’ en ’99 Homes’. Bahrani’s adaptatie van Aravind Adiga’s met de Booker Prize bekroonde rond een jonge Indische opportunist draaiende rags-to-riches verhaal is een scherp en grimmig antwoord op Danny Boyle’s feelgood sprookje ‘Slumdog Millionaire’ en Garth Davis’ zeemzoete ‘Lion’. Een parabel tjokvol humor en woede.
“Ze zullen me zich herinneren zoals zij dat willen. Er zullen boeken en films zijn, iedereen een eigen visie. Ik wil herinnerd worden als een heel aardig persoon. Iemand die zich bekommerde om anderen en alles juist wilde doen. Als ze me maar geen heks vinden.” Met deze quote van Whitney Houston sluit documentairemaker Nick Broomfield Whitney: Can I be Me af. Een portret dat de wens van de tragisch overleden Amerikaanse zangeres respecteert en haar voorstelt als een aardig, spontaan en warm mens. Een door de industrie tot pop-icoon omgevormde gospelzangeres met een fenomenale stem. Tot het leven en verslavingen hun tol eisten.
Waarom vechten we? Waarom zeggen we meer met geweld dan met woorden? De vragen van ‘Why we fight?’ zijn enkel relevanter en de film van Alain Platel en Mirjam Devriendt is alleen urgenter geworden sinds zijn première tijdens Film Fest Gent. De release van deze ijzersterke ‘creatieve documentaire’ komt dus als geroepen.
In Hunger, Shame en Twelve Years a Slave focuste Steve McQueen heel nadrukkelijk en met pathos overladen op fysiek en mentaal lijden. Daar brengt de karaktergedreven rooffilm Widows verandering in. De vierde langspeelfilm van de Britse regisseur is een gestileerd maar warm verhaal van empowerment dat de samenleving een spiegel voorhoudt.
Vijf jaar na de spectaculaire natuurdocumentaire De Nieuwe Wildernis, waar hij zijn camera’s richtte op een weinig gekend natuurgebied vlak bij Amsterdam, werkt Mark Verkerk met De Wilde Stad aan zijn reputatie van opvolger van Bert Haanstra. Een visueel fraaie en speelse documentaire over het ongetemde dierenrijk in de urban jungle Amsterdam.
Diao Yinan, de meest Amerikaanse jonge Chinese filmmaker, is een begenadigd stilist met een heel eigen humor en gevoel voor tragiek. Zijn neo-noir The Wild Goose Lake is een modern en melancholisch schuld en boete sprookje van een ontroerende schoonheid. Donker en vol macho geweld maar met sterke vrouwen die voor licht en hoop zorgen.
In zijn eerste film als regisseur fileert Paul Dano even scherp als liefdevol een disfunctioneel gezin in het Amerika van de sixties. Wildlife is een, door de acteur en zijn partner Zoe Kazan geschreven, karaktergedreven adaptatie van de gelijknamige roman van Richard Ford. Fraai in beeld gebracht door Apichatpong Weerasethakuls DOP Diego Garcia.
Sicario en Hell or High Water scenarist Taylor Sheridan maakt zijn regiedebuut met Wind River, een in Cannes met de Un Certain Regard bekroonde duistere misdaadthriller waarin een wildjager en een FBI agente een mysterieuze moord oplossen in een sneeuwbedekt indianenreservaat.
De duivel, heksen, een betoverd bos en een geïsoleerd levende familie puriteinse kolonisten in het Amerika van midden 17de eeuw. Uit deze ingrediënten puurt Robert Eggers verontrustende horror. The Witch is even subtiele als angstaanjagende slow cinema.
Net na zijn Ernst Lubitsch hommage Love in the afternoon en juist voor zijn hit Some Like it Hot draaide Billy Wilder in 1957 een lichtvoetige Agatha Christie adaptatie. Witness for the Prosecution is een pareltje van mise-en-scène en balanceert als rechtbankmysterie op de grens van komedie en drama. Charles Laughton en Marlene Dietrich schitteren.