Dat Point Break, Strange Days en K-19 cineaste Kathryn Bigelow Noorse roots heeft (via haar moeder) merk je in de psychologische thriller The Weight of Water, een ambitieuze film over de seksueel geladen identiteitscrisis van vijf vrouwen in twee parallelle verhalen.
“Het is een schande om homo te zijn in Tsjetsjenië.” Welcome to Chechnya valt meteen met de deur in huis want David France’s documentaire illustreert die vaststelling met beelden van een mishandeling. “Al onze problemen komen door mensen als jij,” horen we, “we gaan je doden.” Geen loze stoerdoenerij want getuigenissen maken duidelijk dat in deze autonome deelrepubliek van Rusland LGBTQ’ers vervolgd, gemarteld en geliquideerd worden. Gelukkig verleent een ondergronds netwerk steun aan de slachtoffers. Welcome to Chechnya is een verhaal van gruwel en pijn, maar ook van moed en optimisme. Een viscerale documentaire die stevig binnenkomt. Te ontdekken tijdens Film Fest Gent.
Van Back to the Future en Forrest Gump regisseur Robert Zemeckis kan je moeilijk zeggen dat hij niet tracht bij het vertellen van verhalen buiten de lijntjes te kleuren. Who Framed Rober Rabitt?, The Polar Express, The Walk en Welcome to Marwen zijn geen meesterwerken maar wel originele, markante films. Welkom in een bizarre wereld tussen fantasie en realiteit!
Acht jaar nadat hij Cannes en de filmwereld verraste met Caméra d’Or-winnaar Beasts of the Southern Wild pakt Benh Zeitlin uit met een nieuw passieproject. Wendy, een ‘female gaze’ versie van J.M. Barrie’s jongensverhaal ‘Peter Pan’ geschreven door Benh en zijn zus Eliza, is opnieuw een magisch-realistische filmfabel.
Er zijn van die films die balanceren tussen roem en vergetelheid, die box office succes viseerden maar het dienden te stellen met een cultstatus. When Eight Bells Toll, een Britse film van een… Belgische regisseur (Etienne Périer), is zo’n bizar buitenbeentje. Een film die opgezet werd als een alternatieve James Bond maar in 1971 helemaal niet aansloeg en bijna 50 jaar later aan een nieuw leven begint als ‘guilty pleasure‘ dankzij de Franse dvd verdeler Rimini Editions.
“De boodschap van Anne Franks dagboek is in de verdrukking geraakt,” benadrukte de Israëlische filmmaker Ari Folman (‘Waltz with Bashir’) toen hij tijdens Film Fest Gent zijn animatiefilm ‘Where is Anne Frank’ voorstelde, “terwijl die boodschap net actueler dan ooit is.” Het is geen toeval dat de vluchtelingcrisis een thema is in dit verhaal waar zowel Anne Franks imaginaire vriendin als haar dagboek centraal staan.
Sinds begin jaren 90 is Werner Herzog vooral actief als documentairemaker. Via Wheel of Time, The Wild Blue Yonder, Grizzly Man en The White Diamond werd hij opnieuw ‘hot’. Herzog zou daarna het genre trouw blijven met documentaires zoals Encounters at the End of the World, Into the Abyss, Cave of Forgotten Dreams en Into the Inferno.
“Met de wereldwijde opkomst van fascisme en racisme, met Brexit en de toename van rechts populisme voelt White Riot bijzonder relevant aan” benadrukt scenarist-regisseur Rubika Shah. Haar urgente documentaire neemt ons mee naar het Groot-Brittannië van eind jaren zeventig en de strijd die de culturele basisbeweging ‘Rock Against Racism’ voerde tegen discriminatie en extremisme in een grimmige en verscheurde samenleving. Met muziek, jongerencultuur en activisme als wapens. ‘White Riot’ ademt de punkspirit uit en koppelt een speelse stijl aan stevig onderbouwd discours en verhelderende getuigenissen.
Met de levendige filmparabel ‘The White Tiger’ sluit de Iraans-Amerikaanse onafhankelijke filmmaker Ramin Bahrani aan bij zijn eerdere authenticiteit uitademende sociaal-realistische studies van de machtsverhoudingen in de neoliberale jungle zoals ‘Man Push Cart’, ‘Chop Shop’, ‘Goodbye Solo’ en ’99 Homes’. Bahrani’s adaptatie van Aravind Adiga’s met de Booker Prize bekroonde rond een jonge Indische opportunist draaiende rags-to-riches verhaal is een scherp en grimmig antwoord op Danny Boyle’s feelgood sprookje ‘Slumdog Millionaire’ en Garth Davis’ zeemzoete ‘Lion’. Een parabel tjokvol humor en woede.
“Ze zullen me zich herinneren zoals zij dat willen. Er zullen boeken en films zijn, iedereen een eigen visie. Ik wil herinnerd worden als een heel aardig persoon. Iemand die zich bekommerde om anderen en alles juist wilde doen. Als ze me maar geen heks vinden.” Met deze quote van Whitney Houston sluit documentairemaker Nick Broomfield Whitney: Can I be Me af. Een portret dat de wens van de tragisch overleden Amerikaanse zangeres respecteert en haar voorstelt als een aardig, spontaan en warm mens. Een door de industrie tot pop-icoon omgevormde gospelzangeres met een fenomenale stem. Tot het leven en verslavingen hun tol eisten.