Thomas Cullinans southern gothic-roman ‘A Painted Devil’ over een rond ras en geslacht draaiend conflict in een afgelegen kostschool tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog werd tweemaal verfilmd als The Beguiled. Eenmaal, in 1971 door macho-regisseur Don Siegel, verteld vanuit mannelijk perspectief; eenmaal, in 2017 door de feminiene filmmaker Sofia Coppola, verteld vanuit vrouwelijk standpunt. Een ander perspectief dat twee sterk verschillende films oplevert over één thema: de ‘oorlog’ tussen man en vrouw.
In het kader van het over een periode van 2 jaar verspreide digitaliseringsproject van de langspeelfilms van André Delvaux brengt Cinematek na L’oeuvre au noir en Benvenuta nu het uit 1973 daterende Belle uit.
“Wanneer het filmoog echt ziet, gaat de wereld in vlammen op” aldus Luis Buñuel, de tegelijk gereputeerde en omstreden Spaanse cineast die films zoals Un Chien Andalou, L’âge d’or, Le charme discret de la bourgeoisie, Cet obscur objet du désir en Belle de Jour naliet. Deze film uit ‘67, met een betoverend mysterieuze Catherine Deneuve in de hoofdrol, mag dan de wereld niet veranderd hebben, volgens de Britse criticus Derek Malcolm “deed de film vrouwen anders denken over liefde, seks en individuele vrijheid”.
“A movie is a motion picture” benadrukte Anthony Mann (1906-1967). Voor de regisseur van sublieme film noirs en westerns was cinema de kunst van beeld en beweging: “beelden vertellen een verhaal, woorden onderstrepen het.” Vandaar zijn liefde voor beelddichter John Ford en het, via Steamboat Round the Bend acteur Stepin Fetchit, eerbetoon in Bend of the River. Nu dankzij Rimini te bewonderen op Blu-ray, mèt sterke extra’s.
De Brusselse Cinematek startte de restauratie en digitalisatie van het unieke oeuvre van de Belgische cineast André Delvaux met L’oeuvre au noir. Nummer twee in de zesdelige reeks was Benvenuta, een melancholisch romantisch drama dat Delvaux anno 1983 draaide in Gent.
“Als ze optreedt, is het alsof je een X-rated film ziet, wanneer je een Disney film verwacht.” Zo omschreven muziekjournalisten de optredens van Funk-Queen Betty Davis in de jaren zeventig. De Brit Philip Cox maakte met Betty: They Say I’m Different een fascinerende korte documentaire over deze rebelse zwarte artieste die met haar muziek en persoonlijkheid haar tijd ver vooruit was.
Tim Burton is een ‘auteur’ met een herkenbare stijl en terugkerende motieven. De regisseur die opgroeide in de schaduw van Hollywood als een buitenbeentje met een overijverige verbeelding maakt al 30 jaar lang films over eenzame freaks en onbegrepen outsiders die tussen een normale en een vreemde wereld pendelen. Van Beetlejuice over Batman en Mars Attacks! tot Big Fish en Frankenweenie. Met Ed Wood draaide hij al een briljante maar bizarre biopic en Big Eyes is zo mogelijk nog vreemder.
Ondanks de commerciële slagkracht van Disney en de creatieve impuls van Pixar is animatie al lang geen puur Amerikaans fenomeen meer. Scandinavische en Franse animatiefilmers manifesteerden zich, de Japanners stampten een heuse industrie uit de grond en een kleine Belg bouwde een stevige reputatie op. Ben Stassen, die doorbrak met Fly Me to the Moon en Sammy’s Avonturen, tracht nu met steun van het Franse Studiocanal de wereld te veroveren met het Amerikaans getinte Bigfoot Junior.
“Al wat ik vraag is dat mensen de kans krijgen om de film te zien die ik met hart en ziel heb geleefd, geschreven, geregisseerd en gemonteerd – de volledige vier uur en half lange film – voor ze hun eindoordeel vellen”. Aan het woord is Samuel Fuller(1912-1997), in zijn postuum verschenen autobiografie ‘A Third Face’. De regisseur van Pickup on South Street en Shock Corridor bleef vurig hopen “dat ooit een intelligente studioverantwoordelijke de toestemming zal geven om The Big Red One te restaureren en de ‘director’s cut’ te tonen”. Die smeekbede lijkt, met de bioscoop- en dvd-release van The Big Red One – The Reconstruction, verhoord. Al benadrukt producent Richard Schickel in zijn audiocommentaar dat “dit géén director’s cut is maar een restauratie en reconstructie waarbij we ons trachtten in te beelden wat Fuller voor ogen had”.
Na Heat, The Insider, Collateral en Miami Vice leek het niet meer stuk te kunnen voor de Amerikaanse filmmaker Michael Mann. Maar Public Enemies flopte en het was zes jaar wachten op Blackhat. Helaas liet het Amerikaanse publiek het opnieuw afweten, waardoor de cyberthriller bij ons op Blu-ray uitging.
