LE GENOU DE CLAIRE

“Ik film omdat ik niet schilder, omdat ik niet schrijf” antwoordde Éric Rohmer (1920-2010) op de vraag waarom hij filmde. Voor hij cineast werd wou Rohmer schrijver worden. Een ambitie die hij niet kon waarmaken maar zijn passie voor literatuur bleef intact en voedde al zijn films. Dat werden er zo’n 25, in een carrière van 50 jaar. De voormalige filmcriticus en paus van de Franse Nouvelle Vague is eerst en vooral een verhalenverteller, een regisseur gedreven door liefde voor het vertellen van verhalen gevat in reeksen – ‘Contes moraux’, ‘Comédies et proverbes’ en ‘Contes des quatre saisons’ – of in individuele intieme avonturen. Een coherent oeuvre doordrenkt van gevoel voor schoonheid. Verzameld door een spiritueel auteur die zijn streven naar onafhankelijkheid vertaalde in een werkwijze en een stijl. Rohmer laat de Franse cinema verweesd achter, maar gelukkig hebben zijn films het eeuwige leven.

Lees meer »

PLAYTIME

“I am difficult to make me laugh” antwoordde Jacques Tati in grappig fout-Engels op de vraag waarom hij eruit zag als “a sad dog”. Simon Carmiggelt kreeg te horen dat films gelukkig moeten maken: “Een verhaal moet iets hebben van… en Tati houdt zijn hoofd schuin en fluit even, als een vogeltje in het bos”. Geluk en verdriet, humor en tragiek waren innig verstrengeld in het leven en in het werk van de volgens Marguerite Duras ‘grootste cineast ter wereld’. Het Filmfestival van Gent zorgt voor een passend eerbetoon met een retrospectieve en een tentoonstelling. “Ik bied u vakantie aan,” stelde Tati, “u brengt haar door zoals u wilt. Als u nadien vertrekt, zonder dat het u is gelukt, wijt het dan aan uzelf. Ik heb het materiaal gegeven”.

Lees meer »

FIEN TROCH

“Mijn eerste drie films hadden veel gemeen ook al waren ze heel verschillend van stijl,” zegt Fien Troch (° 1978), “ze hadden allemaal iets hermetisch, iets statisch, iets gesloten. Ik had echter het gevoel dat ik dit hoofdstuk moest afsluiten. Je kan Home zien als ‘een reactie op’ wanneer je weet dat ik telkens vertrek van ‘denken over’. Ik voelde heel erg dat ik dit meer verhalend en krachtiger moest vertellen. Minder afstandelijk ook. Ik wou er heel dicht opzitten en het heel hard tonen.” Met haar vierde langspeelfilm is Fien Troch niet langer de ster van de internationale filmfestivals maar breekt ze ook door bij een ruimer publiek. Toch blijft de Film Fest Gent winnaar trouw aan haar centrale thema, communicatiestoornis tussen generaties, en maakt Troch nog altijd cinema die wringt.

Lees meer »

CLEOPATRA

“Dat meisje bezit authentieke glamour,” zei Richard Burton nog voor hij een eerste keer met Elizabeth Taylor huwde, “wanneer ik morgen stop met acteren ben ík binnen vijf jaar vergeten maar zij zal altijd blijven leven in de herinnering”. De op 79-jarige leeftijd overleden legendarische filmster nestelde zich in de geest van het publiek toen ze 11 was en bleef er tot vele jaren na haar laatste succesfilm. De klassieke Amerikaanse media schonken weinig aandacht aan het overlijden van de glamourkoningin met een privéleven dat even woelig was als de drama’s die ze vertolkte. Maar via blogs en sociale netwerksites verbonden fans Taylors sterrenstatus met haar présence in films zoals A Place in the Sun, Cat on a hot tin roof, Butterfield 8, Cleopatra en Who’s afraid of Virginia Woolf?.

Lees meer »

BILLY WILDER

De beste komedie aller tijden? Volgens het American Film Institute is dat het uit 1959 daterende Some Like it Hot. De regisseur van deze absurde misdaadkomedie met Marilyn Monroe, Jack Lemmon en Tony Curtis? Billy Wilder (1906-2002), door acteur William Holden omschreven als “een brein vol scheermesjes en een hart vol schaamteloze brutaliteit”. Deze ‘scherpte’ leverde de Oostenrijks-Amerikaanse regisseur-scenarist een reputatie op van een cynicus die flirt met het vulgaire en die met plezier overal tegen aan schopt. Ten onrechte, humor bevat bij deze winnaar van zes Oscars niet enkel provocatie en bitterheid maar ook tederheid en romantiek.

Lees meer »

WERNER HERZOG & KLAUS KINKSI

“It’s not a significant bullet”. Met deze kurkdroge uitspraak relativeerde Werner Herzog eind 2005 het feit dat hij tijdens een buiten zijn woning in LA opgenomen BBC-interview getroffen werd door een kogel uit een luchtgeweer (net na zijn “niemand in Duitsland geeft om mijn films”). Op Herzogs aandringen werd het gesprek (binnenshuis) voortgezet. De cineast toonde zijn kogelwonde en verbond meteen zijn leven met zijn werk: “Het is geen betekenisvolle kogel. Het is niet alledaags maar het verbaast me niet dat men op mij schiet. De moraal van het verhaal is dat de dichter zijn ogen nooit mag afwenden. Je moet een onverschrokken blik op je omgeving werpen. Zelfs op de lelijke, decadente dingen”. De legende van de stoïcijnse en enigmatische ‘patron saint of the eccentrics’ was weer een betekenisvolle anekdote rijker.

Lees meer »

FITZCARRALDO

“Ik hou van al mijn films zoals ik hou van mijn kinderen. Wanneer ze stotteren, scheel kijken of manken hou ik nog meer van hen en tracht ik hen nog meer te beschermen. En aan al mijn films scheelt wel iets”. Werner Herzog is een filmmaker die onvolkomenheden koestert, die met een mengeling van verwondering en bewondering ‘donquichotterige’ outsiders portretteert en voor zowel het grandioze als het banale oog heeft. Zijn filmgedichten weerspiegelen een zoektocht naar de barstjes in “het dunne laagje ijs dat wij beschaving noemen”. Herzog is een van de belangrijkste naoorlogse Duitse cineasten, al bleef het lang wachten op erkenning. Dvd helpt een handje.

Lees meer »

WERNER HERZOG: TELLER OF TALL TALES

“Dat was ‘a real picture’ en géén gephotoshopt beeld” maakte Werner Herzog ons meteen duidelijk toen hij de Grizzly Man-promotiefoto van Herzog-met-beer zag, “mijn vrouw Lena nam de foto en was er niet gerust in dat die gigantische grizzly zo vlak achter mij stond”. Herzog is niet alleen gebiologeerd door de dunne scheidingslijn tussen feit (lees: realiteit) en fictie (lees: constructie), hij beseft als geen ander dat zijn reputatie van fantast de geloofwaardigheid van zijn beelden en verhalen aantast. Op uitnodiging van het Koninklijk Belgisch Filmarchief bezocht de legendarische cineast begin vorig jaar het Brusselse Bozar. Met pers en publiek praatte hij bezield over zijn leven en werk.

Lees meer »

AGUIRRE, THE WRATH OF GOD

“Mijn zoektocht naar waarheid heeft weinig van doen met feiten” zegt film- en documentairemaker Werner Herzog. Zijn droomachtig werk peilt niet alleen naar de obsessies van hypnotische figuren maar onderzoekt ook de grens tussen feiten en fictie. Samen met zijn antihelden onderneemt Herzog een queeste naar wat hij ‘ecstatic truth’ noemt; een poëtische realiteit die waarachtiger is dan de documentaire realiteit van de door den‘professionele verhalenverteller’ uitgespuwde ‘cinéma vérité’.

Lees meer »

LITTLE DIETER NEEDS TO FLY

“Zoals bij de meeste Herzogfilms bleken de opnames van Rescue Dawn een episch avontuur met alle drama’s die je verwacht op het scherm te zien,” getuigt producent Harry Knapp in het persdossier, “werken met Herzog is zoals ijsklimmen in korte broek en zonder veiligheidstouw”. In New Yorker Magazine ging Knapp iets verder: “Er woedde een stille oorlog op de set”. Werner Herzog bleef rustig bij alle tumult rond de ‘companion piece’ van doc Little Dieter Needs to Fly: “Ik ben erin geslaagd om deze (fictie)film uit alle problemen te houden. Op het einde van de rit is dat het enige wat telt: de film die je gaat zien. Over de moeilijkheden moeten we het dan niet meer hebben”.

Lees meer »