Dossier Werner Herzog 3: Herzog over Herzog: “Ik probeer een goede cinemasoldaat te zijn”

mrt 3, 2017   //   by Ivo De Kock   //   actueel, Herzog, interview, portret, regisseur, thema  //  No Comments

WERNER HERZOG: TELLER OF TALL TALES

“Dat was ‘a real picture’ en géén gephotoshopt beeld” maakte Werner Herzog ons meteen duidelijk toen hij de Grizzly Man-promotiefoto van Herzog-met-beer zag, “mijn vrouw Lena nam de foto en was er niet gerust in dat die gigantische grizzly zo vlak achter mij stond”. Herzog is niet alleen gebiologeerd door de dunne scheidingslijn tussen feit (lees: realiteit) en fictie (lees: constructie), hij beseft als geen ander dat zijn reputatie van fantast de geloofwaardigheid van zijn beelden en verhalen aantast. Op uitnodiging van het Koninklijk Belgisch Filmarchief bezocht de legendarische cineast begin vorig jaar het Brusselse Bozar. Met pers en publiek praatte hij bezield over zijn leven en werk.


Jouw personages zijn altijd individualistische dromers. Wat trekt je zo in hen aan?
WERNER HERZOG: Dat weet ik niet. Misschien moet je meer categorieën toevoegen want zo gelimiteerd ben ik niet. Ze fascineren me, ik voel me veilig bij hen, ik weet hoe met ze om te gaan, ik weet hoe over hen een aardig verhaal te vertellen. Op zulke vragen bestaat geen eenduidig antwoord. Waarom was Michelangelo Antonioni zo goed met vrouwen? Wanneer het mannen betrof kwam hij niet zo sterk uit de hoek hoor. Een specifiek type vrouw, met een mystiek aura, lag hem. Zoals Monica Vitti. Hij kon evenmin vertellen waarom.

WERNER HERZOG

Identificeer je jou gedeeltelijk met je hoofdfiguren?
HERZOG: Tricky vraag. Ze liggen me nauw aan het hart. Sommigen héél nauw. Neem nu de gevierde ski-jumper Walter Steiner (The Great Ectasy of Woodcarver Steiner); dat is iemand die op ski’s vliegt en daarin wereldkampioen is! Ik wilde daar, koste wat het kost, óók kampioen in worden. Uiteindelijk geraakte ik nergens want voor mijn ogen voltrok zich een rampzalig ongeval met een vriend. De liefde was abrupt bekoeld. Maar er zijn wel degelijk personen die me nabij staan. Mensen die ik versta. Over identificatie wil ik niet spreken
want geen van hen is een ‘vermomde Herzog’. Zo werkt het niet. Ik hou van hen.

Je acteert ook, onder meer in films van Harmony Korine en Zak Penn.
HERZOG: Ik ben graag acteur omdat ik er goed in ben. Ze vragen me voor gewelddadige, vijandige en gestoorde rollen, zoals in Harmony Korine’s Julien Donkey-Boy. Daarin speelde ik de disfunctionele vader van een disfunctioneel gezin. Ik was zo angstaanjagend dat de crew ineenkromp! Ik moest ook zelf mijn dialogen verzinnen want Harmony Korine had er geen voor me.

INCIDENT AT LOCH NESS

In een bepaalde scène zat ik met mijn kinderen samen: de ene een zot, de ander een loser en de derde zwanger van haar gekke broer die tegelijk een moordenaar was. Ik wist alleen dat de oudste zoon me een gedicht zou voorlezen. Ik zit daar dus aan tafel op instructies te wachten; Harmony is in geen velden of wegen te bekennen. Enkele digitale camera’s waren al aan het draaien, ik kijk rond, zie Harmony en vraag of hij al opneemt. Hij knikt. Ik schreeuw ‘Waar gaat de scène over?’ en ‘Wat is mijn dialoog?’. Waarop hij ‘Speak!’, ‘Speak!’ sist.

Wel, dat is een wondermooie scène geworden! In zijn nieuwste film Mister Lonely ben ik een fanatieke missionaris; we filmden in een jungle op een eiland dat tot Panama behoort. En in de nieuwste film van Zak Penn, The Grand, ben ik de agressief pokerende Duitser die iedereen poogt te intimideren maar wegens vals spelen eruit wordt geflikkerd. Bottom line: ik ben zot van alles wat te maken heeft met cinema; schrijven, regisseren, produceren, monteren, acteren,…

KINSKI & HERZOG

Zak Penn liet zich ontvallen dat jij heel grappig bent.
HERZOG: Maar ik bén grappig! In vele van mijn films zit donkere humor. En als acteur ben ik goed in komedies zoals in Penns fictiedebuut Incident at Loch Ness. Na Julien Donkey-Boy jaagden zo’n dozijn Hollywood-agentschappen me na om bij hen als acteur te tekenen! Ik hou er erg van; wie weet zie je mij nog wel vaker als acteur.

En ongetwijfeld nog vaker als regisseur?
HERZOG: Komaan, ik maakte vier films in 15 maanden! Ik kom net terug van Antarctica (voor Encounters at the End of the World). Die ga ik nu monteren. En in negen dagen tijd schreef ik een script voor een fictiefilm die ik morgen – mocht dat kunnen – begin te filmen. Intussen acteerde ik in drie of vier films. Bepaald rustig heb ik het niet. Acteren gaat natuurlijk sneller. Ik ben nooit maandenlang geëngageerd want hoofdrollen speel ik niet; wegens tijdsdruk kan ik dat onmogelijk aanvaarden.

WERNER HERZOG

Dan wachten er nog vijf fictiefilms in het rijtje, een boekproject en wat acteerwerk. Maar ik hou écht van alles wat ik doe. Mijn films tellen doe ik niet, maar ik heb altijd zo snel mogelijk gewerkt. Niemand wil mijn films produceren en daarom ben ik meestal mijn eigen producent. Ik werkte destijds een poos in een staalfabriek om voldoende te verdienen om mijn eerste fictiefilm te realiseren. Altijd heb ik met piepkleine budgetten gewerkt. Aguirre, Wrath of God kan Hollywood nooit maken onder de 50 miljoen dollar. No way. Míjn totaalbudget bedroeg 360.000 dollar! En het ziet er uit als een groots avonturenepos.

Natuurlijk is de vergelijking niet helemaal correct; wat in 1971 360.000 dollar was zou nu driemaal zoveel zijn. Maar ik leerde met geld omgaan én ik leerde snel schrijven. Ik moet snel werken want er zijn zovele projecten die smeken om te worden gemaakt. Grizzly Man is bijvoorbeeld in 9 dagen tijd gemonteerd. De commentaar schreef ik terwijl ik aan het monteren was. Soms zijn er meer obstakels. Hoewel de stukjes tamelijk makkelijk op hun plaats vielen, nam Little Dieter Needs to Fly toch drie montageweken in beslag. Maar Grizzly Man, tja, dat deed ik gewoon in mijn slaap.

ENCOUNTERS AT THE END OF THE WORLD

Je hebt het altijd over de gewelddadige ‘clash’ met andere, vaak oosterse culturen. Zie Aguirre, Wrath of God, Cobra Verde, Little Dieter Needs to Fly of Rescue Dawn.
HERZOG: Correcte observatie. Nogal vaak maakt zo’n ‘clash’ deel uit van mijn onderwerp. In Little Dieter Needs to Fly of Rescue Dawn is er sprake van een abrupte ontmoeting met een totaal vreemde wereld. Dieter wordt tijdens zijn eerste missie na veertig minuten uit de lucht geknald en verzeilt in een universum waar hij nog nooit van heeft gehoord. Hij had compleet geen idee wat te verwachten! Hij moest met de cultuur leren omgaan om in die omgeving te overleven.

In Little Dieter Needs to Fly ligt het conflict er vingerdik op; Dieter wordt als een beest opgejaagd, ontsnapt en overleeft. In andere films, zoals in Fitzcarraldo gaat het over een ander soort ontmoeting. Daar doe ik het verhaal meer uit de doeken in termen van poëzie; een dromende, vastberaden operaliefhebber wil temidden van de inboorlingen in de Peruviaanse jungle een operaschouwburg neerplanten. Die film herbergt tal van aspecten. Al klopt het wel dat conflicten of ontmoetingen met diverse culturen frequent voorkomen.

Overwoog je nooit een Hollywoodfilm in te blikken om een groter publiek aan te spreken?
HERZOG: Ik zou onmiddellijk instemmen. Toch als ik iets kan maken in de stijl van Treasure of the Sierra Madre of als ik Humphrey Bogart mag lenen om Casablanca of Jack Nicholson om One flew over the Cuckoo’s Nest te filmen. Sure. Commercieel of niet-commercieel, daar maal ik niet om. Al mijn films zijn mainstream en gemakkelijk te verstaan. Het is evenmin zo dat Hollywood mij moet inviteren, het werkt andersom.

THE ENIGMA OF KASPER HAUSER

Een groot deel van Hollywood kijkt vandaag gretig rond en sommigen lonken naar mij. Ik bedoel dat het publiek, de distributeurs,
de producenten, de acteurs, kortom iedereen, begint in te zien dat je geen grootse cinema maakt met louter digitale effecten en geweldige
sterren. Je moet een verhalenverteller in huis hebben. Daar ben ik goed in en daarom kijken sommigen mijn richting uit. Ik voel de drang niet om grote commerciële producties te maken want dat doe ik altijd! Neem Fitzcarraldo of The Enigma of Kaspar Hauser; misschien hebben ze nog niet zo’n overweldigend massapubliek bereikt maar ooit zal dat gebeuren. Over 400 jaar overtreffen ze Terminator!

In je hele oeuvre ontken je elke band met de Duitse romantiek. Wat onderscheidt jou van deze schilders en schrijvers?
HERZOG: Ik moet één uitzondering maken: Caspar David Friedrich (Duits schilder en tekenaar uit deperiode van de Romantiek die door het mystieke gefascineerd was. Hij gaf het landschap een ziel en maakte de natuur tot klankbord van menselijke gevoelens, nvdr). Niet dat ik probeer om Caspar David Friedrichachtige beelden te maken; het is gewoon een andere notie.

Friedrich begreep landschappen hoofdzakelijk als een innerlijke staat van menselijke wezens, als een dissectie van de ziel. Hij zag ze niet als een scenische achtergrond. Ik interpreteerde landschappen altijd op dezelfde manier en dat bezorgt me een affiniteit met hem. Anderzijds bleef de romantische literatuur vreemd voor me. In Frankrijk is de romantiek en het expressionisme zowat het enige dat ze van Duitsland kennen.

THE GREAT ECTASY OF WOODCARVER STONER

Voor beide bewegingen voel ik echter weinig sympathie. Ik zou me veel meer thuis voelen in de late middeleeuwen van Martin Luther (belangrijke Duitse protestante theoloog en reformator), in de vroege middeleeuwen ten tijde van de migraties of in andere tijdvakken in onze cultuurgeschiedenis. Fransen die de Duitse romantiek waarderen; dat is een post-WO II fenomeen. Daarvoor wisten ze er niet veel van, daarna deden ze er opgewonden over en organiseerden mega-exhibities in Parijs.

Allemaal goed hoor, maar vandaag is het een eng gezichtspunt op de Duitse cultuur. Mag ik daar één gedachte aan toevoegen? In de literatuur, ten tijde van de romantiek, hebben precies de grote poëten die ik adoreer niks van doen met dat concept: Georg Büchner (avant-gardistisch schrijver van het onvoltooid toneelstuk ‘Woyzeck’), Friedrich Hölderlin (lyrisch dichter) of Heinrich von Kleist (dichter, essayist en toneelschrijver).

WOYZECJ

Waar situeer je jezelf binnen de Duitse Nieuwe Golf? Toen en nu?
HERZOG: Ik behoorde er nooit echt toe. Toen was ik een buitenstaander; ik heb bijvoorbeeld het ‘Oberhausen Manifest’ niet mee ondertekend. Vandaag ben ik evenmin lid van de Duitse Filmgilde. Toen de militante terreurgroep Rote Armee Fraktion (RAF) prominente industriëlen ontvoerde en doodde, is er in 1978 een gezamenlijke film gemaakt: Deutschland im Herbst, getekend door onder anderen Schlöndorff, Fassbinder, Reitz en Kluge.

Ik was uitgenodigd maar deed niet mee. Hoewel ik er niet bij hoorde verstond ik wèl dat er zich een soort ‘Renaissance’ van de Duitse cinema voltrok. Wat me daarin beviel is dat er een basissolidariteit heerste. We verschilden in aanpak maar hielpen elkaar om een distributiemaatschappij op te richten zodat onze films meer zouden worden gezien. Of om een akkoord te sluiten tussen filmmakers en de televisie.

Ik stemde dan wel mee in, toch lagen mijn fascinaties elders. Zij waren verschillend. Eind de jaren 60, begin de jaren 70 was de hele Duitse filmcultuur de welvaartsrevolutie aan het prediken. Als filmer moest je daar ten dienste van staan. Ik wou dat niet want ik vond de basisanalyse verkeerd; die luidde dat Duitsland een repressieve, fascistische staat was die, als enig wederwoord, in communistische communes zou oplossen. Ik zag dat als een intellectuele vergissing. Het verschil tussen mij en hen is dit: ik deed tussen mijn zeventiende en negentiende de nachtshift in een staalfabriek. En zij spraken over de werkende klasse! Ik wist wat het betekende om arbeider te zijn.

NOSFERATU

Bovendien had ik voor mijn negentiende al in Afrika in de gevangenis gezeten – ik was er bijna gestorven. Mijn perspectief was anders. Weigeren om mee te stappen met de trend van de dag heeft me altijd vele vijanden opgeleverd. Zo’n 10 jaar lang was ik in Duitsland niet ‘de filmer Werner Herzog’ maar ‘de fascistische filmer Werner Herzog’. Mét dat decoratieve woord. Ik nam dat kalm op want
ik wist dat het kwam omdat ik niet meedeed met de welvaartsrevolutie.

Ik voelde me dus nooit deel van mijn generatie, noch van een grotere beweging. Wat niet uitsluit dat ik een persoonlijke relatie met Volker Schlöndorff heb. Godzijdank spreken wij nooit over films! En ik was bevriend met Rainer Werner Fassbinder. Al bleef dat afstandelijk want hij zat in zo’n entourage van very gay men en ik was de enige niet-homo.

Toch hield ik van hem; we drukten elkaar aan de borst. Zijn eerste drie à vier films nam ik met me mee naar Peru terwijl ik de preproductie van Aguirre, Wrath of God deed. Dus kregen ze daar een miniretrospectieve Fassbinderfilms alvorens iemand van hem had gehoord! Er was iéts gemeen. Maar niet in stijl, onderwerp of persoonlijkheid. Je mag ons niet vergelijken met de Italiaanse neorealisten; daar was er sprake van een gemeenschappelijke stijl en zeer gelijkaardige onderwerpen.

MY BEST FEIND KINSKI

Interesseer je jou in het werk van nieuwe Duitse regisseurs?
HERZOG: Jawel. Lang had ik het gevoel dat ik, door de afwezigheid van nieuwe strijdvaardige figuren, ook de volgende generatie moest belichamen. En zo de kloof dichten met de ‘ontbrekende’ generatie. Ik voelde dat tot op zekere hoogte zo aan. Nu heb ik het gevoel dat er enkele zeer interessante filmers opduiken, zoals de maker van Das Leben der Anderen.

Ik ontmoette die jongeman, Florian Henckel von Donnersmarck; hij is begin de dertig en schrijft zeer goed. Hij pende trouwens zijn eigen scenario. Voor het eerst sinds jaren heb ik het gevoel dat er een krachtdadig man is opgestaan die stabiel genoeg lijkt om, wanneer nodig, tegen de stroom op te varen. Het is een kerel van wie we nog wat kunnen verwachten.

Ik zag de jongste twintig jaar genoeg beloftevolle eerste films wier regisseurs verdwenen. Ze liepen over naar tv of gingen commercials draaien. Ze ontbeerden doorzettingsvermogen. Florian is een blijver. Daar ben ik van overtuigd – als je de man bekijkt dan weet je het wel. Hij is niet de enige maar wel de meest prominente. Dat maakt mij gelukkig. Eindelijk! Wat ik ook met vreugde aanschouw, is dat het kaliber Duitse acteurs er sterk op vooruitging.

COBRA VERDE

We hadden een luizige acteurscultuur, maar sinds tien jaar vind je opeens alsmaar betere, professionele mensen. Dus kijk ik uit naar een nieuwe acteercultuur. Ik heb er vertrouwen in. Tien jaar terug niet hoor! Toen de muur neerkwam evenmin. Dat was het begin van een labiele, chaotische periode. Er werd weliswaar een historische noodzaak volbracht maar het klimaat veranderde in minder dan twee weken tijd. Duitsland is op slag een klachtencultuur geworden. Voor het eerst sinds 1990 voel ik nu iets anders. Al wordt er nog altijd wat afgezeurd. Ik haat niks meer dan dat. Ik ben dan ook een selfmade mens die zegt: ‘De situatie is slecht, dus rol je mouwen op en maak ze beter’.

Ben jij een filmer waarvan het onderwerp jou vindt? Of werkt het toch omgekeerd?
HERZOG: Het gebeurt op beide manieren. Mijn personages vind ik doorgaans gemakkelijk; dat is nu eenmaal mijn beroep. Maar soms worden ze je ook in de schoot geworpen. Het is raar maar zij blijven mij óók vinden. Een goed voorbeeld is Grizzly Man. Ik had er geen idee van dat ik die film zou maken, tot enkele minuten voor ik eraan begon.

THE WHITE DIAMOND

Ik vertel even het verhaal. Een producent in LA was erg behulpzaam geweest met The White Diamond. Ik bracht hem een beleefdheidsbezoekje om hem persoonlijk te bedanken, ergens in een gehucht in Wyoming. Ik zat 10 minuten in zijn kantoor. Toen ik wilde vertrekken vond ik mijn autosleutels niet. Ik speurde rond en keek intensief naar de glazen tafel: een puinhoop met etensrestjes, papieren, foto’s, artikels. Hij dacht dat ik een krantenartikel had gespot.

Niet dus, maar hij maande me wel aan om het stuk te lezen vermits hij bezig was met ‘dat interessant project’. Het ging over Timothy Treadwell. Vijftien minuten later hengelde ik naar de status ervan. Het filmen zou heel snel beginnen want het was de tijd van het jaar waarop de berenpopulatie samenkwam. Ik vroeg wie de film regisseerde. Toén kwam het beslissende moment. De man zei namelijk: ‘I’m kind of directing this film’. Kind of! Ik voelde zijn twijfel en antwoordde direct: ‘No, I will direct this movie’.

GRIZZLY MAN

Waarop ik mijn hand uitstak en hij die schudde. ‘This is mine now’ zei ik nog. Mocht hij Grizzly Man gemaakt hebben, dan zou het een wildlifefilm geworden zijn. Ik vond dat het over human nature moest gaan en niet over wild nature. Het is één van de films die ik onmiddellijk aanvoelde; ik zag en herkende er iets groots in. Ten tweede past de protagonist Timothy Treadwell ontzettend goed in de rij personages die me altijd erg fascineerden, genre Don Lope de Aguirre en Kaspar Hauser.

Grizzly Man liet een wonderlijke indruk na. Hoe blik je er op terug?
HERZOG: Tja, nadat ik hem uit andermans handen had gesnokt maakte ik hem razendsnel. Maar ik ben er tevreden over. Toch heb ik er betere gemaakt hoor! Net daarvoor regisseerde ik The White Diamond; voor mij was dat een mooiere en vooral diepere film. Ik hou van Grizzly Man en bij het publiek sloeg hij in als een bom, vooral in de VS. Hoe dan ook is hij zeer welkom in mijn familie.

Vriendschap speelt altijd een belangrijke rol. Je hebt Klaus Kinski, maar ook…
HERZOG: …Euh ja, maar mijn vriendschap met Kinski was wel vreemd… We hebben elkaar namelijk altijd dolgraag willen vermoorden. Op dat vlak waren mijn plannen meer accuraat, ontwikkeld en serieuzer dan de zijne; die waren veeleer primair. (kurkdroog) De mijne waren grandioos en benaderden de perfecte moord.

RESCUE DAWN

Goed, er is wel degelijk een vriendschapsband met Christian Bale (Rescue Dawn), Juliane Koepcke (Wings of Hope) en Walter Steiner (The Great Ectasy of Woodcarver Steiner). Al was deze laatste ook vreemd omdat geen van ons beiden wou opbiechten dat we elkaar graag mochten. Ik kan doodgewoon geen film maken over iemand die ik niet lust of die me niet boeit. Enorm boeit.

Tot slot iets volstrekt anders: je houdt ervan te voet te reizen.
HERZOG: Alle dingen die ik essentieel vind, doe ik te voet. Een simpel voorbeeld: toen ik mijn vrouw ten huwelijk wilde vragen was ze op 1000 kilometer afstand van mij verwijderd. Ik doorkruiste de Alpen, klopte op de deur en zei ‘ik kwam te voet want ik heb een vraagje’. Als man doe je noodzakelijke dingen te voet. Je moet niet de lafaard uithangen, de auto nemen, de Alpen doorrijden en dan een huwelijksaanzoek doen! Door afstanden te overbruggen voel je je als mens essentiëler.

Bruce Chatwin (auteur en coscenarist van Cobra Verde) begreep en beschreef dat goed; het legde de basis van onze vriendschap. Een voorzichtige vriendschap want we bleven terughoudend. Maar hij reisde erg veel te voet en hij begreep dat het opgeven van een romantisch bestaan in wezen dé catastrofe, en wellicht dé ondergang, van het menselijk ras is. Worden we vandaag afgezonderd in de wereld die we hebben geschapen – met zijn progressie en wetenschap – dan zijn we een bedreigd ras.

LITTLE DIETER NEEDS TO FLY

Ik geloof niet dat onze soort het lang zal uitzingen; de overlevingskansen van kakkerlakken en vissen zijn groter dan de onze! We bevinden ons in een gevaarlijke situatie. De technologische beschaving is onhoudbaar; dat is zó evident. Tegelijk zou het ridicuul zijn te eisen om terug te gaan naar een nomadisch bestaan, naar premonolithische tijden. Daar dat evenmin gaat zijn we op termijn verdoemd – over 20.000 à 50.000 jaar misschien.

Dat moeten we goed snappen. Te voet reizen is menselijk, daarom zijn we gemaakt, het is een talent dat we met het verstrijken van de jaren zijn kwijtgespeeld. We verloren de ervaring om ‘niet beschermd’ te zijn, de beleving van afstand, van ruimte, van alle dingen die ons omringen. Weten we hoeveel muizen er in de velden lopen? Neen, maar wanneer je wandelt, zie je ze constant. Je voelt bijna een vriendschap.

AGUIRRE, THE WRATH OF GOD

Tijdens de zomer stapte ik eens van Duitsland naar België. Het was een snikhete dag en ik viel zonder water. Er was nergens een rivier te bekennen dus wandelde ik naar de volgende boerderij om water te vragen. ‘Laat me toe om mijn drinkbus te vullen’ zei ik. Normaliter doen mensen dat wel. Ze vragen dan waar ik vandaan kom. ‘München’. En hoe ik hier kom? ‘Te voet’. Vanaf dan is er gèèn small talk meer. Opeens stuit je dan op een Belgische boer die noch Belgisch noch Vlaams noch Frans meer is, hij is puur sceptisch.

Zoals de legende gaat wandelde je ook naar de zieke Lotte Eisner.
HERZOG: Wandelen naar (Frans-Duitse filmcritica, historica, schrijfster, dichteres, Herzogs mentor) Lotte Eisner was cruciaal omdat ze immens belangrijk voor me was. Het was een pelgrimage maar ook een vorm van protest. Ik wilde niet dat ze zou doodgaan. Ik stond dat niet toe! Wanneer ik zou arriveren zou ze het ziekenhuis al verlaten hebben; dat wist ik. Ik ben niet bijgelovig – dat is bullshit. Ik wíst het gewoon. Ze was er effectief weg.

FITZCARRALDO

Niemand had er een idee van hoe oud ze was want op een gegeven moment begon ze daarover te liegen – haar 75ste verjaardag heeft ze drie- tot viermaal gevierd. Ze bleef nog wat leven maar op het eind was ze erg fragiel; ze kon niet meer zien, lezen of wandelen. Ze zei: ‘Luister Werner, ik ben oud en verzadigd. Ik kan niks meer doen en wil sterven. Maar er rust een vreselijke vloek op me dat ik niet mág doodgaan, en jij hebt die uitgesproken!’ Ik antwoordde: ‘Lotte, de vloek is weg, je mag gaan, het is okay’. Twee weken later was ze dood. Het was juist op die manier.

Waarom blijf je films maken?
HERZOG: Een echt antwoord heb ik niet. Ik hou van wat ik doe en ik leerde geen deftig beroep, dus wat kan ik zeggen? Er zijn ook te veel projecten die aan de deur kloppen. Ik zie dingen aan de horizon die anderen niet zien. Wat mij daarnaast onderscheidt van de rest is dit: ik kan het uitdrukken. En ik heb een plichtsbesef. Soms zeg ik al lachend: ‘Ik probeer een goeie cinemasoldaat te zijn’. Maar daarachter schuilt een diep gevoel van plicht, van verantwoordelijkheid. Ik moét filmen, dat is mijn lot. En die lotsbestemming heb ik al op zeer jonge leeftijd aanvaard.

11 JANUARI 2007 – BRUSSEL

JULIE DECABOOTER & IVO DE KOCK

(Artikel verschenen in FILMMAGIE, n° 585, mei-juni 2008)

THE WILD BLUE YONDER

 

FILMOGRAFIE WERNER HERZOG
1962 Herakles (kf)
1964 Game in the Sand / Spiel im Sand (kf)
1967 The Unprecedented Defence of the Fortress Deutschkreuz / Die Beispiellose Verteidigung der Festung Deutschkreuz (kf)
1968 Last Words / Letzte Worte (kf)
1968 Signs of Life / Lebenszeichen
1969 Measures Against Fanatics / Massnahmen gegen Fanatiker (kf)
1969 The Flying Doctors of East Africa / Die Fliegenden Ärzte von Ostafrika (tv/doc)
1970 Even Dwarfs Started Small / Auch Zwerge haben klein angefangen

EVEN DWARFS STARTED SMALL

1971 Handicapped Future / Behinderte
Zukunft? (tv/doc)
1971 Fata Morgana
1971 Land of Silence and Darkness / Land des Schweigens und der Dunkelheit (doc)

LAND OF SILENCE AND DARKNESS

1972 Aguirre, Wrath of God / Aguirre, der Zorn Gottes
1974 The Great Ecstasy of Woodcarver Steiner / Die Grosse Ekstase des Bildschnitzers Steiner (doc)
1974 The Enigma of Kaspar Hauser / Jeder für sich und Gott gegen alle
1976 How much Wood would a Woodchuck chuck… – Beobachtungen zu einer neuen Sprache (tv/doc/kf)
1976 Nobody Wants to Play with Me / Mit mir
will keiner spielen (kf)

HEART OF GLASS

1976 Heart of Glass / Herz aus Glas
1977 Stroszek
1977 La Soufrière / La Soufrière – Warten auf eine unausweichliche Katastrophe (doc/kf)
1979 Nosferatu the Vampyre / Nosferatu: Phantom der Nacht
1979 Woyzeck

STROSZEK

1980 Huie’s Sermon / Huie’s Predigt (tv/doc/kf)
1980 God’s Angry Man / Glaube und Währung – Dr. Gene Scott, Fernsehprediger (tv/doc/kf)
1982 Fitzcarraldo
1984 Where the Green Ants Dream / Wo die grünen Ameisen träumen

WHERE THE GREEN ANTS DREAM

1984 Ballad of the Little Soldier / Ballade vom kleinen Soldaten (tv/doc)
1985 The Dark Glow of the Mountains / Gasherbrum – Der leuchtende Berg (tv/doc)
1986 Portrait Werner Herzog (doc/kf)
1987 Cobra Verde

COBRA VERDE

1988 Les Gauloises (kf)
1988 The Cowboy and the Frenchman / Les Français vus par (tv/miniserie)
1989 Giovanna d’Arco (tv)
1989 Wodaabe: Herdsmen of the Sun / Wodaabe – Die Hirten der Sonne. Nomaden am Südrand der Sahara (tv/doc/kf)
1990 Echoes from a Somber Empire / Echos aus einem düsteren Reich (doc)
1990 Jag Mandir: Das excentrische Privattheater des Maharadscha von Udaipur (tv/doc)

SCREAM OF STONE

1991 Scream of Stone / Cerro Torre: Schrei aus Stein
1992 Lessons of Darkness / Lektionen in Finsternis (doc)

LESSONS OF DARKNES

1995 Death for Five Voices / Tod für fünf Stimmen (tv/doc)
1995 Bells from the Deep: Faith and Superstition in Russia / Glocken aus der Tiefe – Glaube und Aberglaube in Rußland (doc)
1996 The Transformation of the World Into Music / Die Verwandlung der Welt in Musik: Bayreuth vor der Premiere (tv/doc)
1997 Little Dieter Needs to Fly / Flucht aus Laos (doc)

GOD’S ANGRY MAN

1998 Höllenfahrten (tv-episode Flucht aus Laos/doc)
1999 My Best Fiend / Mein liebster Feind – Klaus Kinski (doc)
2000 2000 Years of Christianity / 2000 Jahre Christentum (tv-serie)
2000 Wings of Hope / Julianes Sturz in den Dschungel (tv/doc)
2001 Pilgrimage (doc/kf)
2001 Invincible / Unbesiegbar
2002 Ten Minutes Older: The Trumpet (segment)
2003 Wheel of Time / Rad der Zeit (doc)

WHEEL OF TIME

2004 The White Diamond (doc)
2005 Grizzly Man (doc)

GRIZZLY MAN

2005 The Wild Blue Yonder
2006 Rescue Dawn
2007 Encounters at the End of the World (doc)

BAD LIEUTENANT

2009 Bad Lieutenant: Port of Call: New Orleans
2009 La bohème (kf)
2009 My Son, My Son, What Have Yee Done (doc)
2010 Happy People: A Year in the Taiga (doc)

CAVE OF FORGOTTEN DREAMS

2010 Cave of Forgottten Dreams (doc)
2011 Into the Abyss (doc)

INTO THE ABYSS

2013 From One Second to The Next (kf)
2012-2013 On Death Row (tv serie)
2015 Queen of the Desert
2016 Lo and Behold, Reveries of the Connected World (doc)

LO AND BEHOLD

2015 Salt and Fire
2016 Into the Inferno (doc)

INTO THE INFERNO

 

Leave a comment