“Uiteraard is Bug ook een politieke allegorie,” vertelde William Friedkin ons in Cannes, “maar het is vooral een vreemd liefdesverhaal”. De veteraan die met zijn films “de fantastiek in de realiteit zoekt” was voor het eerst op het festival aanwezig. Dankzij de Quinzaine des Réalisateurs, een sectie die vooral debutanten opvoert. De ironie beviel de filmmaker wel die in het begin van zijn carrière tussen de generatie van door tv gevormde regisseurs (Penn, Frankenheimer) en de ‘movie brats’ (Scorsese, De Palma, Spielberg) gekneld zat.
“Vietnam sloeg bij veel Amerikanen diepe wonden,” aldus Norman Jewison, “daarom hoopte ik dat In Country een heilzame, genezende invloed zou hebben. Vandaar de eenvoudige verhaalstructuur, ook het gewone publiek moest geraakt worden door dit rouwdrama over de kloof tussen soldaten en het thuisfront”. Zes decennia lang vertelde deze veelzijdige Canadese Hollywoodcineast louterende en entertainende verhalen vanuit het standpunt van de outsider. Kritisch maar zonder te vervelen.
“Eli Roth is waar horror op wachtte” zei Quentin Tarantino na het rauwe horrordebuut Cabin Fever. Op Hostel en een rol in Inglourious Basterds na bleef Roth echter lang onder de radar. Daar komt verandering in met een intrigerend tweeluik: de Funny Games-variant Knock Knock en The Green Inferno, een ode aan schandaalfilm Cannibal Holocaust.
“Ik zeg niet graag welke van mijn films de beste zijn omdat het van de anderen weeskinderen maakt” benadrukte Sidney Lumet toen hij in Deauville Before the devil knows you’re dead voorstelde, zijn briljant familiaal misdaaddrama over de impact en oorzaken van een ontspoord overvalplan. Maar hij was zichtbaar trots op deze gedeconstrueerde variant op Dog Day Afternoon.
Met zijn zesde film haalde Ramin Bahrani voor het eerst de Amerikaanse multiplexen. Toen we hem interviewden in Deauville zei de Iraans-Amerikaanse filmmaker dat dit komt omdat 99 Homes “een genrefilm is die ergens over gaat. Het thrilleraspect spreekt een groter publiek aan terwijl de inhoud een emotionele snaar raakt”. De financiële crisis leek een strijd van beursvloeren en bestuurskamers. Maar 99 Homes geeft aan dat de slachtoffers vielen op straatniveau. Een alleenstaande vader zet alle principes overboord als hij z’n huis dreigt kwijt te raken aan een keiharde vastgoedhandelaar.
“Mijn opzet was door personages aan beide zijden te vermenselijken een proces van verzoening op te starten” zei Nate Parker in Deauville. Hoe moeilijk en noodzakelijk dat is bleek nogmaals toen de Amerikaanse pers in Venetië zijn urgent drama American Skin aan de schandpaal van het identiteitsdenken nagelde.
“Mijn opzet bij cinema is niet mensen te entertainen maar hen te provoceren en tot nadenken aan te zetten” zegt Michael Haneke nog voor hij in Cannes zijn tweede Gouden Palm ontvangt. Zo kennen we de Oostenrijkse cineast. Zelfzeker, koel en lichtjes hautain. Maar Amour is wel verrassend warm en teder. Is de nieuwe Haneke gearriveerd?
Zelf vertelt regisseur Koen Mortier dat hij zijn films niet meteen herbekijkt maar wij genoten van een tweede visie van Un Ange. Op Blu-ray komt niet enkel de oogstrelende visuele schoonheid van deze Dimitri Verhulst adaptatie tot zijn recht, het verhaal van een ‘amour fou’ tussen twee verloren, gedoemde zielen blijft nazinderen. Dit is betoverende cinema.
“Appaloosa is een klassieke western over het einde van een tijdperk en het einde van een zekere individuele vrijheid” aldus acteur Viggo Mortensen in Deauville, “doordat vriendschap centraal staat is het verhaal actueel. Maar ik ben blij dat Ed Harris bewust aansloot bij de traditie van de allerbeste westerns”.
Het magisch realisme (her)leeft! Met dank aan multitalent – muzikant, ontwerper, fotograaf, filmmaker – Baloji. De Belgisch-Congolese kunstenaar veroverde Cannes met zijn wonderlijke en betoverende langspeelfilmdebuut ‘Augure’. Een speels groepsportret over de druk van samenleving en familie, de verwerking van trauma’s en de zoektocht naar identiteit. Tegelijk een bontgekleurde koortsdroom en een surrealistisch avontuur dat ondanks zware thema’s licht van toon blijft. Een mixtape die nazindert.