“Hoe durven jullie” zei de tot tranen bewogen Zweedse klimaatactiviste Greta Thunberg in september 2019 op de klimaattop van de Verenigde Naties in New York, “jullie hebben mijn dromen en mijn jeugd gestolen met holle woorden. Wij staan aan het begin van een massauitroeiing en jullie kunnen enkel maar praten over geld en sprookjes van eeuwige economische groei.” Nathan Grossmans documentaire ‘I Am Greta’ is een intieme film over dit zestienjarig schoolmeisje dat met haar ‘Schoolstaking voor het klimaat’ wereldwijd jongeren inspireerde om politieke leiders aan te sporen meer te doen voor het klimaat. Het portret van iemand die zich ten volle geeft, eigenlijk liever niet geportretteerd wil worden en vaststelt: “Mijn leven lijkt wel een surrealistische film.” Maar de documentaire brengt, zo vertelde Anuna De Wever ons tijdens Film Fest Gent, ook een boodschap: “wereldleiders moeten meer doen voor het klimaat.” En “niet enkel jongeren dragen daarbij een verantwoordelijkheid.”
Toen de Britse geëngageerde filmmaker Ken Loach in Cannes zijn tweede Gouden Palm in de wacht sleepte met het sociale drama I, Daniel Blake toonde hij zich trots op zijn bekroning maar woedend omwille van “de wrede Britse bureaucratie die een draconisch sanctioneringssysteem heeft opgezet om aan armen duidelijk te maken dat het allemaal hun fout is, dat ze geen job hebben omdat ze onbekwaam en nutteloos zijn.” Het tekent de 80-jarige veteraan die het publiek een geweten blijft schoppen met humane aanklachtfilms.
Voor het ontdekken van jong acteertalent moet je bij de Britse levende legende Ken Loach zijn. In diens sociale drama I, Daniel Blake grijpt de 28-jarige Hayley Squires de kans om al haar woeste energie en pure razernij te ballen in een authentiek personage, een alleenstaande moeder die vernederd wordt door een kafkaiaanse bureaucratie. “Loach zegt de dingen zoals ze zijn,” stelt Squires, “dat raakt je en daar word je ook heel kwaad van. Ontdekken hoe hij dat doet was een geweldige leerschool.” Een gesprek over acteren en sterke cinema.
Twee documentaires die hij draaide over blinden inspireerden de Italiaanse filmmaker Silvio Soldini en dat merk je aan de trefzekere en authentieke wijze waarop hij in de romantische komedie Il Colore Nascosto delle Cose twee mensen en werelden laat botsen.
Het 7 jaar durende Dylan-avontuur van Todd Haynes is na de wereldpremière van I’m Not There in Venetië nog niet ten einde. De regisseur trok ‘on the road’ met zijn onconventioneel passieproject. Na het New York Film Festival en voor het London Film Festival stapte Haynes in Gent af. We spraken met de man, wiens favoriete Dylan-album ‘Blonde on Blonde’ is, over de vele gezichten van Bob Dylan en de stilistische, thematische en muzikale rijkdom van I’m Not There.
“Mijn droom was niet om cineast te worden,” zegt de Vlaamse Caroline Strubbe, “ik werd regisseur om dit verhaal te kunnen vertellen”. Net als haar debuut Lost Persons Area is I’m the Same, I’m an Other een intimistisch-minimalistische film waarmee ze een persoonlijk trauma verwerkt. Een visuele, quasi stille film maar “het is niet omdat er nauwelijks gesproken wordt, dat er niets verteld wordt”.
Frontaal naakt en expliciete seks staan doorgaans borg voor een schandaal. Niet zo bij L’inconnu du lac dat in Cannes de filmhemel werd ingeprezen. “Ik had niet gedacht dat de reacties zo unaniem positief zouden zijn,” bekent Alain Guiraudie, “dat is tegelijk verrassend en beangstigend want ik tracht niet iedereen te behagen”.
Met het meesterlijke Memento zette Christopher Nolan zich op de kaart als scenarioschrijver én als regisseur. Deze verrassende en creatieve film overtuigde zowel de producenten als de Amerikaanse gigant Warner om de Brit aan te trekken voor de remake van Insomnia. Dankzij Nolans origineel visueel en dramatisch inzicht verbrandde hij zijn vingers niet aan de Amerikaanse versie van Erik Skjoldbjaergs angstwekkend origineel. We spraken in Deauville met de cineast.
De Guatemalteekse Film Fest Gent winnaar Ixcanul is een tragische kroniek die via het verhaal van een jong indianenmeisje zowel een eerbetoon aan de Maya cultuur is als een aanklacht tegen een discriminerende samenleving. Regisseur Jayro Bustamante vertelt over zijn langspeelfilmdebuut, een pijnlijk mooie fabel die naturalisme verzoent met magisch realisme en afrekent met elitisme, racisme en seksisme.
Jean-Pierre en Luc Dardenne: Le jeune Ahmed – Foto Christine Plenus
Met ‘Le jeune Ahmed’ dingen Jean-Pierre en Luc Dardenne tijdens het filmfestival van Cannes voor een achtste keer mee naar de Gouden Palm, een prijs die ze al twee keer in de wacht sleepten. Na twee door bekende actrices vertolkte sociale drama’s, Deux jours, une nuit (Marion Cotillard) en La fille inconnue (Adèle Haenel), knopen de Luikse broers weer aan bij een rauwe en intense realistische cinema gedragen door onbekende acteurs. Het onderwerp is explosief: radicalisering.
