THE LOBSTER: Pijnlijke liefde in een conformistische samenleving
The Lobster is de eerste Engelstalige productie van Yorgos Lanthimos, de prettig gestoorde Griekse regisseur van bizarre films zoals Dogtooth en Alps. Gelukkig opnieuw een dolle surrealistische film vol donkere humor. Het waanzinnige verhaal speelt in een nabije toekomst en draait rond ‘singles’ die in een hotel opgesloten worden en 45 dagen de kans krijgen om een partner te vinden. Mislukken betekent transformatie in een dier naar keuze. Een intrigerende en hilarische film over menselijke relaties in een maatschappij die onze vrijheid wil inperken. Gesprek met een eigenzinnig filmmaker.
Julius Onah, director of Luce, photo by Matthew Mendelson
Julius Onahs toneeladaptatie Luce is een van de beste en slimste psychologische thrillers van het jaar. Spannend, gelaagd, ambigu en eindeloos fascinerend. Met thema’s alszwarte identiteit, familie, discriminatie, empowerment, geweld en racisme. En stevige vertolkingen van Octavia Spencer, Naomi Watts, Tim Roth en revelatie Kelvin Harrison.
Ook Britse cineasten buigen zich over het Irakconflict. Heel direct en krachtig want in hun controversiële films belichten ze militair wangedrag. Documentarist Nick Broomfield liet zich voor de fictiefilm Battle for Haditha (07) inspireren door een Amerikaanse mariniers aangerichte slachtpartij, tv-regisseur Marc Munden voor The Mark of Cain door een Brits schandaal dat ontstond toen bezwarende, door soldaten gemaakte foto’s opdoken.
De internationale jury van Film Fest Gent bedacht Pietro Marcello’s ‘Martin Eden’, de bijzonder eigenzinnige en erg actuele verfilming van de gelijknamige roman uit 1909 van de Amerikaanse auteur Jack London, met een ‘Special Jury Prize for Best Director’. Terecht want de Italiaanse regisseur leverde een even poëtische als politieke film af. Een coming-of-age verhaal van een zeeman die schrijver wordt en aan het succes ten onder gaat. We spraken met een cineast die buiten de filmindustrie staat over een cultroman, morele cinema en de destructieve kracht van individualisme.
“’Les Misérables’ is een universele film,” benadrukte de Franse filmmaker van Malinese afkomst Ladj Ly tijdens een interview in Brussel, “de condities die in Parijs leiden tot een explosieve situatie vind je ook elders. Armoede blijft gelijk en overal creëert men getto’s voor armen.” Vanuit zijn eigen ervaring in de Parijse banlieues gaf Ly een hedendaagse invulling aan Victor Hugo’s roman. Resultaat is een mokerslag van een film die Cannes veroverde, indruk maakte als openingsfilm van Film Fest Gent en nu klaar is voor een hopelijk lange bioscoopcarrière.
“Mijn film is een alarmkreet,” zei de Franse filmmaker van Malinese afkomst Ladj Ly toen hij ‘Les Misérables’ voorstelde in Cannes, “ik wil de politici waarschuwen dat de toestand in de Parijse voorsteden explosief is.” Zelf groeide hij op in die multiculturele cités waardoor politiegeweld, armoede en racisme tot zijn leefwereld behoren. Het liet Ly toe om met veel empathie en authenticiteit vanuit de wijk een situatieschets te maken die de vinger legt op het heersende gevoel van verwaarlozing en woede. We spraken met scenarist Giordano Gederlini en regisseur Ladj Ly over deze mokerslag van een film die Victor Hugo in een modern jasje hijst.
Met Les Misérables tekenen regisseur Ladj Ly en scenarist Giordano Gederlini voor een kroniek die het midden houdt tussen een striemende aanklacht en een emotionele rollercoaster. “We zijn het beu dat anderen onze verhalen vertellen.”
okt 25, 2021 // by Ivo De Kock // Algemeen, film, interview, regisseur // Reacties uitgeschakeld voor Laura Wandel over Un monde: “Pestgedrag start van een wonde.”
Un Monde
Zeven jaar werkte scenarist-regisseur Laura Wandel aan haar debuut Un monde. Een kwetsbare film over pesten op school, in Cannes bekroond met de Fipresci prijs en de Belgische inzending voor de Oscars. “Wie wil kijken ziet dat er zich dagelijks in scholen grote en kleine drama’s afspelen.”
Fans van Inge Schilperoords roman ‘Muidhond’ vreesden het ergste maar de Vlaamse cineaste Patrice Toye koos voor een gestileerde, genuanceerde adaptatie. “Hopelijk zet ik mensen aan tot nadenken.”
“Film moet voor mij een zekere urgentie hebben,” zegt cineaste Patice Toye, “ik kan geen drie jaar bezig zijn met entertainment.” In ‘Muidhond’, een adaptatie van Inge Schilperoords beklemmende en verontrustende roman, neemt ze ons mee op een trip door de geest van een pedofiele jongeman die verliefd wordt op zijn buurmeisje. Op integere en subtiele wijze peilt Toye naar de grenzen van ons empathisch vermogen en tracht ze te nuanceren waar doorgaans zwart-wit denken en demonisering overheersen. “Hopelijk zet ik mensen aan tot nadenken en kunnen we het debat over dit controversieel thema op gang trekken.”
