DES HOMMES ET DES DIEUX
De ‘carrière’ van Des Hommes et des Dieux is een succesverhaal dat loopt van een enthousiast onthaal in Cannes over volle zalen bij de Franse release tot een triomf tijdens de Césars. Net slecht voor een trage film over pratende paters in een afgelegen klooster.
AUDREY TAUTOU
“Geen idee hoe ze bij mij zijn uitgekomen,” zegt actrice Audrey Tautou (Thérèse Desqueyroux, Ensemble, c’est tout), “maar ik ben erg vereerd dat ik ceremonie-meester mag zijn tijdens het Filmfestival van Cannes. Het is heel indrukwekkend, al denk ik er momenteel niet te veel aan. Ik zie wel hoe het loopt”. Wie vanop afstand geamuseerd zal toekijken is L’écume des jours-regisseur Michel Gondry, niet bepaald een fan van juryvoorzitter Steven Spielberg: “Hij maakt van cinema een strip en ik hou van strips maar niet als invloed op films. Er zit veel animatie in mijn werk maar animatie en strips zijn twee verschillende zaken. Strips zijn beelden die op voorhand bedacht werden en verstard zijn”.
LES GARDIENNES
Met Les Gardiennes, het portret van Franse boerinnen die tijdens W.O.I even bevrijd zijn van het patriarchaal juk, sluit Xavier Beauvois aan bij het humanistisch realisme van Renoir en Pialat.
A GENTLE CREATURE
Met A Gentle Creature levert de Oekraïense cineast Sergei Loznitsa een donker Kafkaiaans sprookje af gebaseerd op een novelle van Dostojevski. Na de documentaire Maidan opnieuw een sombere en snoeiharde afrekening met een demonisch Rusland.
DER HAUPTMANN
De eigen ruiten ingooien lijkt een specialiteit van Robert Schwentke. De Duitse regisseur van Tattoo, die na dertien jaar Hollywood (Flightplan, Divergent) terugkeert naar eigen land, verknoeide de actiefilm RED door een ridicuul ‘grappig’ slot en ook Der Hauptmann haalt hij onderuit met een epiloog die de illusie vernietigt en het oorlogsdrama herleidt tot een soort verborgen camera grap. Een didactische grap want de verwijzing naar de experimenten die Stanley Milgram voerde naar de relatie tussen macht en gehoorzaamheid is overduidelijk bedoeld om een parallel te trekken tussen historische bloeddorstigheid en hedendaagse apathie. Maar humor en theatraliteit houden daarbij de realiteit – zowel het tijdsgewricht als de maatschappelijke machtsstructuren – uit beeld.
LOVELESS
In de satirisch getinte tragedie Loveless gaat een verfoeilijk ouderpaar op zoek naar een verdwenen kind dat ze eigenlijk al vergeten waren. De Russische meester Andrey Zvyagintsev serveert ons ditmaal geen metafoor maar een klinisch portret van de nieuwe petit bourgeoisie.
THE MERCY
Avontuur en heldendom. Plus mooi prijzengeld. Dat is de wortel die de Britse zakenman en amateurzeiler Donald Crowhurst plots voor zijn neus ziet bengelen wanneer hij in 1968 een bootshow bezoekt en een zeilrace pionier met aanstekelijk enthousiasme hoort speechen over de unieke kans om “niet langer in de schaduw van andere mensen te staan” door deel te nemen aan de eerste non-stop solo zeilwedstrijd rond de wereld, de ‘Sunday Times Golden Globe Race’. Een held worden in de ogen van zijn echtgenote en drie kinderen spreekt de uitvinder en ondernemer wel aan. Een levenslijn uitwerpen voor zijn kwakkelende onderneming al evenzeer.
mother!
“Zelfs schrijven over mother! is pijnlijk” verzuchtte een criticus n.a.v. de filmtitel met onderkast m én uitroepteken. De ultieme Darren Aronofsky of baarlijke nonsens? De verwarring was groot en de verdeeldheid nog groter bij de release van dit staaltje droomcinema. Maar mag een film nog wel verontrusten? Kan een oerschreeuw Moeder Aarde redden?
PATSER
Ze doen zalen vollopen met ‘Patser’, Adil El Arbi en Bilall Fallah. In België én Nederland. Ondertussen lijkt de Hollywood droom van het dynamische duo uit te komen na een eerste vingeroefening en een dankzij de filmpers verworven reputatie van ‘next generation leaders’. Will Smith en ‘Bad Boys 3’ lonken. Helaas is hun derde film ‘fucked up zero level shit’, patserig hersenloos popcorn entertainment over hersenloze patsers. Infantiele, populistische cinema van cineasten met meer marketing- dan filmtalent. De hype is beter dan de film. Gij weet!
PLANET OF THE APES
“I’m having a bad hair day” klaagt apin Nova, vertolkt door Tim Burtons vriendin Lisa Marie, wanneer ze in het begin van Planet of the Apes opdaagt voor een etentje waarbij de belangrijkste pratende apen en tot slaven herleidde mensen aanwezig zijn. Een grapje waarmee Burton verwijst naar de obsessie van zijn landgenoten voor perfecte kapsels en pruiken (even later zet één van de apen voor het slapen gaan zijn haarstukje af).