ZODIAC
“David Fincher schildert met mensen,” aldus acteur Jake Gyllenhaal, “het is moeilijk om een kleur te zijn”. Zeker met 70 ‘takes’ per ‘shot’. De maker van de eerste volledig digitaal opgenomen en verwerkte studiofilm is immers zowel perfectionist als pionier. Zodiac vormt een nieuw keerpunt in de filmgeschiedenis.
THE ZOOKEEPER’S WIFE: De ene streepjes verwijzen naar de andere
De Nieuw-Zeelandse cineaste van de fragiele dramatische vrouwenverhalen Whale Rider en North Country, Niki Caro, verrast andermaal met een complex vrouwenportret. The Zookeeper’s Wife vertelt het waargebeurde verhaal van de redding van Joden die tijdens de Duitse invasie van Polen opgesloten zaten in het getto van Warschau. Een vrouw met een groot hart voor dieren helpt samen met haar man Joden ontsnappen door ze even in haar zoo te verbergen.
ZOOLANDER
Met Zoolander, een satire over de modewereld, scoorde Ben Stiller in 2001 een sleeper hit, een komedie die in de bioscoop haast ongemerkt passeerde maar via dvd een cult status afdwong. Met Zoolander n°2 tracht de acteur-regisseur een nog ruimer publiek te bereiken. Zijn absurde satire over ijdelheid en narcisme heeft zijn momenten, maar overstijgt het concept toch amper.
LITTLE BABY JESUS OF FLANDERS: GUST VAN DEN BERGHE
Beeldenstormer en lefgozer Gust Van den Berghe is meer dan de zoveelste jonge snaak die hoopt zijn regiestoel ooit in Hollywood neer te zetten. Een gebrek aan ambitie is dat niet. Integendeel, door tweemaal een minder vanzelfsprekend literair werk te bewerken, geeft hij aan hoe sterk zijn eigen visie is. En waar de sterre bleef stille staan (2010) en Blue Bird (2011) bezorgden hem een aparte plaats in de Belgische cinema. Een plaats die hij zich met Lucifer (2014) definitief zou toeëigenen.
CAROLINE STRUBBE
Gedreven door de nood om via eigenzinnige verhalen persoonlijke demonen uit te drijven maakt de Vlaamse cineaste Caroline Strubbe kwetsbare films over mysterieuze mensen. Als auteur richt ze zich op een cinefiel publiek zonder bewust publieksonvriendelijk te willen zijn. Wat zij maakt is ‘slow cinema’, contemplatieve films die op een rustige maar gestileerde wijze schoonheid en persoonlijke nastreven.
FIEN TROCH
“Wel intens om zo de hele tijd in de kijker te staan” blogde Fien Troch (°1978) aan het einde van de promotiecampagne voor Unspoken, haar tweede langspeelfilm. In tegenstelling tot nogal wat collega-filmmakers valt Troch niet op door haar grote mond en dito ego. Ook al oogst ze lof en prijzen voor haar (met ook Een ander zijn geluk en Kid) ondertussen al drie films. Dat succes dankt ze niet aan grootspraak maar aan koppigheid, doorzettingsvermogen en eigenzinnigheid. Aan de verbetenheid waarmee ze aandacht vraagt, niet voor zichzelf maar voor haar films.
FIEN TROCH
Met Kid maakte Fien Troch haar mooiste maar ook moeilijkste film. “Niet elke filmervaring moet vlot zijn,” stelt ze, “een film mag wringen”. Het bioscooppubliek volgde niet maar gelukkig is er nog altijd dvd. Een gesprek met een eigenzinnige cineaste.
THE BIG RED ONE
Met de release van de onuitgegeven roman ‘Brainquake’, van Gerald Peary’s reader ‘Interviews’ en van Park Row, Pickup on South Street, Forty Guns en White Dog in de ‘Masters of Cinema’ serie is Samuel Fuller (1912-1997) weer ‘hot’. De als ‘Rousseau van de cinema’ bekend staande Amerikaan is het prototype van de cultregisseur, een door A-regisseurs bewonderde B-filmer. “Wanneer je niet van Fullers films houdt dan hou je gewoon niet van cinema” wist Martin Scorsese. Fuller draaide 23 films tussen 1949 en 1989, werd op handen gedragen door zowel Godard als Truffaut en gold voor vele critici als ‘auteur’. Toch verwierf hij pas na de postume reconstructie van de autobiografische oorlogsprent The Big Red One zijn plaats in het Hollywood pantheon.
SAM FULLER: Film is emotie
“Toon het! Twee korte woorden. Beter dan een 500 woorden lange discussie” liet Samuel Fuller (1912-1997) geregeld optekenen. De Amerikaanse scenarist-regisseur was een man van sterke beelden maar ondanks deze uitspraak toonde hij zich ook erg taalvaardig. Dat blijkt uit zijn rake film- en romandialogen én uit de manier waarop hij interviews veranderde in monologen. Cultcineast Fuller was immers 24/24u een verhalenverteller, een man met een boodschap op zoek naar een hongerig publiek. Een spraakwaterval wiens enthousiasme en energie erg aanstekelijk werkten.
ORSON WELLES
“Ik wil niet blijven horen dat Charles Dickens een klootzak was,” zegt Orson Welles (1915-1985) in MY LUNCHES WITH ORSON, “ik ben niet geïnteresseerd in de artiest maar in zijn werk”. Honderd jaar na zijn geboorte blijft Welles’ werk indruk maken. Parels zoals Citizen Kane, The Magnificent Ambersons, The Lady from Shanghai, Mr. Arkadin, Touch of Evil, Chimes at Midnight en F for Fake boeien nog altijd. Maar de legendarische Amerikaanse filmmaker blijft ook als mens fascineren. Daarom is het door Peter Biskind geredigeerde MY LUNCHES WITH ORSON interessant. Het beeld dat deze ‘gesprekken van Henry Jaglom en Orson Welles’ ophangen van de theater- en filmmaker situeert zich tussen dat van de oplichter gecreëerd in kritische biografieën en dat van genie zoals zijn fans hem portretteren.