Guido Eekhauts nieuwste literaire thriller heeft een intrigerende titel. Het huwelijk van tijd en ijs doet dromen van filosofische bespiegelingen en poëtische metaforen. Van een versmelting van actie en mysterie. En origineel is deze mix van misdaadverhaal en fantastiek beslist. Helaas beklijven de personages niet echt. Gelukkig weet de thrillerspecialist wel de vaart te houden in het verhaal en blijven de ideeën prikkelend. Terwijl melancholie, tragiek en moraliteit opduiken en het avontuur ons bevraagd. Een thriller met meerwaarde.
Wanneer docente Monika Triest in 2019 terugkeert naar de Verenigde Staten doet ze dat om te onderzoeken of de progressieve verzetsbewegingen waarbij ze vroeger actief betrokken was, nog ‘leven’ in het Trump tijdperk. Gesprekken met vrienden die strijden tegen racisme, uitbuiting en vrouwendiscriminatie leiden tot een boek: ‘Het andere Amerika’. De ondertitel ‘In de schaduw van Trump’ zet de toon: de ‘America First’ politiek van president Donald Trump bepaalt de agenda, progressief Amerika is in het verzet gedrongen. De rijke ervaring en traditie op dat vlak zal activisten echter helpen. Dat hoopt Triest alleszins.
Zeven jaar was Sieg Maandag toen hij samen met 50 andere Nederlandse kinderen bevrijd werd uit het concentratiekamp Bergen-Belsen. Zijn vader overleefde de Holocaust niet maar Sieg vond eerst zijn moeder terug, ontmoette jaren later zijn grote liefde Karen en ontdekte uiteindelijk ook zijn andere grote liefde, het schilderen. Echtgenote Karen Maandag-Ralph schreef samen met Dawn Skorczewski een mooie biografie: ‘Sieg Maandag. Leven en kunst in de schaduw van Bergen-Belsen.’ Een tocht van gruwel naar schoonheid.
“Ze is een eersteklas hoer,” zei Dorothy Malone (1924-2018) over haar personage in Douglas Sirks Written on the Wind (1956), “een wervelwind van een vrouw, Marylee is iemand over wie gesproken wordt en dat wil je als actrice.” De enkele dagen voor haar 94ste verjaardag gestorven iconische Amerikaanse actrice won een Oscar dankzij bad girl Marylee en doorstond enkele persoonlijke tornado’s. Twee zussen stierven jong, meerdere huwelijken liepen op de klippen, met Hollywood en de televisiewereld botste ze omwille van haar ‘moeilijk karakter’. Heel toepasselijk haalde Paul Verhoeven Malone uit de vergetelheid met de rol van de lesbische killer Hazel in Basic Instinct (1992). Opnieuw een ambigue, perverse bad girl en een perfect afscheid van de 7de kunst.
Ruim 20 jaar na de in 1996 verschenen eerste editie, en bijna 10 jaar na de tweede update van 2008, is ‘Paul Verhoeven, een filmersleven’ aan zijn derde ‘herziene geactualiseerde en uitgebreide’ editie toe. Rob van Scheers, die zijn meer dan 600 pagina’s tellende turf een ‘journalistieke biografie’ (“een levensbeschrijving die meegroeit met haar onderwerp”) noemt, benadrukt dat deze bestseller er bijna niet kwam omwille van de aversie die Verhoeven oproept. In Nederland wou niemand zijn research financieren en toen het boek er dankzij de Londense uitgever Faber&Faber toch kwam moest hij vaststellen dat het veel agressie opriep. “Ik werd er op aangevallen,” stelde Van Scheers, “dat boek is dezelfde weg gegaan als Verhoeven.”
«I sometimes sit out on our terrace at sunset and look out over a vast green lawn to the lake in the distance, and beyond the lake to the reassuring mountains, and in this mood think of nothing but enjoy their magnificent serenity» schreef Charles Chaplin in ‘My Autobiography’. Dat gevoel deelden we toen we in oktober 2003 de voormalige woning van de iconische komiek bezochten ter gelegenheid van de lancering van de ‘Charles Chaplin dvd collectie’.
‘Pédophiles, chômeurs, consanguins, bienvenue chez les ch’tis’ stond te lezen op een spandoek dat supporters van voetbalclub Paris Saint-Germain (PSG) ontrolden tijdens de finale van de Franse beker eind maart. Als provocatie aan het adres van RC Lens, een club uit de streek Picardië & Nord-Pas-de-Calais waar het ch’ti-dialect wordt gesproken. De associatie van Noord-Fransen met werkloosheid, pedofilie en incest zorgde voor algemene verontwaardiging en een “nous sommes tous des ch’tis”-solidariteit. Het incident toont aan hoezeer de film Bienvenue Chez Lzes Ch’tis is uitgegroeid tot een fenomeen.
okt 6, 2017 // by Ivo De Kock // actueel, boek, nieuws // Reacties uitgeschakeld voor Skopiumschuivers: De dolle seventies in cultureel Gent
SKOPIUMSCHUIVERS
In het kielzog van Film Fest Gent duikt Paya Germonprezs boek ‘Skopiumschuivers’, gekoppeld aan een tentoonstelling in de Zwarte Zaal van KASK gecoördineerd door Edwin Carels, in het woelige Gentse culturele leven tijdens de seventies. Het via getuigenissen vertelde verhaal van de dolle beginjaren van stadsbioscoop Studio Skoop, met name de periode van 1970 tot 1982, is tegelijk ook een reconstructie van een rebelse sfeer. Een nostalgische maar vooral ook inspirerende tijdmachine.
Een zondvloed Amerikaanse en Britse Irakfilms overspoelde in 07 de zalen in de VS. Veelal lege zalen. Wat de vraag oproept of cinema wel een oorlog in beeld kàn brengen terwijl het conflict nog woedt.
“De doorsnee held heeft een super ego, een gevoel van onoverwinnelijkheid en een doodswens. Hij is lichtjes gestoord, niet?” Roger Moore (1927-2017) is niet meer. De acteur die eigenlijk een komisch genie was maar vooral bekend werd als romantisch held relativeerde alles, inclusief zichzelf. Het is geen toeval dat de man die 7 maal 007 speelde van Ian Flemings James Bond een tongue in cheek held maakte. Met charme en een stevige knipoog. Roger Moore speelde, zeker als Bond, tegelijk een personage en een commentaar op dat personage. Hij was ook een man zonder kapsones, zoals we mochten vaststellen toen we hem in 1985 interviewden in Deauville voor zijn laatste Bond-optreden, A View to a Kill.
