“L’amour du cinéma se joue dans l’enfance,” aldus Serge Toubiana in zijn memoires Les fantômes du souvenir, “pour moi ce furent les westerns, les péplums ou les films comiques avec Jerry Lewis. Mon premier souvenir de cinéma remonte à La strada, que j’ai vu avec mes parents à l’âge de six ans. Depuis, le cinéma est entré dans ma vie. Il n’en est plus jamais sorti. J’ai grandi avec lui et lui m’a vu grandir. (…) C’est ce parcours subjectif avec le cinéma, de l’enfance à l’âge adulte, dont j’ai voulu faire le récit.” Een verhaal van herinnering en transmissie, van een cinefiel en de wereld die hij heeft zien veranderen.
Woensdag overleed de Amerikaanse filmmaker Jonathan Demme aan de gevolgen van slokdarmkanker en hartproblemen. Zijn familie vroeg fans om geen bloemen te geven maar te doneren aan ‘Americans for immigrant justice’, een organisatie die immigranten beschermt tegen de heksenjacht van Donald Trump. Het typeert de progressieve cineast die Demme was, een man die met twee voeten in de realiteit stond en iemand voor wie de menselijke maat cruciaal was. Vandaar zijn keuze voor films op het ritme van muziek en het leven. Echt, emotioneel en empathisch.
Een in de vergetelheid gesukkeld maar nog altijd fascinerend én omstreden hoofdstuk van de Amerikaanse filmgeschiedenis is dat van de ‘race films’. Deze populaire op een zwart bioscooppubliek gerichte films met een volledig zwarte cast werden geproduceerd buiten het Hollywood establishment in de periode tussen 1915 en eind jaren veertig. Ze boden Afro-Amerikaanse pioniers de kans een eigen stijl en thematiek te ontwikkelen maar verdwenen met de segregatie. Om daarna denigrerend bekeken te worden door nieuwe generaties zwarte filmmakers. Dankzij de digitale restauratie van de in slechte staat verkerende 16 mm kopieën komen de pioniers opnieuw in beeld.
De Apocalyps is in Hollywood niet langer enkel een leuk filmonderwerp, sinds enkele maanden is doemdenken ook verbonden met de droomfabriek zelf. Het was Steven Spielberg die de trend startte door in juni tijdens een panelgesprek een implosie te voorspellen. “Het is een zootje, de chaos is totaal,” aldus Spielberg, “maar uit die chaos zullen wonderlijke dingen ontstaan. Er zijn momenteel fantastische mogelijkheden voor jongeren die naar de industrie komen en zeggen ‘ik ga dit doen en niemand zal me stoppen’”. De profeet mag dan al aan de heropbouw denken, feit is dat de fabriek al een tijdje niet meer droomt.
2016, het jaar waarin een cameo-acteur uit Home Alone het tot Amerikaanse president schopte, zal ook in de Hollywoodgeschiedenis geboekstaafd staan als uitermate donker. Want de zelfvernietiging van de filmindustrie leek ingezet. “Box Office Meltdown” titelde Variety en Film Comment bevestigde dat “the year did turn out to be a disaster”.
“Omdat onafhankelijke films de toekomst van de Amerikaanse cinema belichten introduceerde ik 25 jaar geleden een competitie,” benadrukte directeur Bruno Barde bij de start van de 45ste editie van het American Film Festival van Deauville, “die competitie bleef maar aan belang winnen en leverde heel wat markante revelaties op.” Dat was dit jaar opnieuw het geval, met opvallend veel sterke indies geregisseerd door debutanten én vrouwelijke filmmakers.
De 45ste editie van het Normandische Deauville American Film Festival stond in het teken van onafhankelijke filmmakers en ‘empowerment’. Vrouwen boven met forse statements van Geena Davis, een pak vrouwelijke filmmakers én prijswinnaar Bull van Annie Silverstein.
Vrijdagavond, op de vierde dag van MOOOV Filmfestival, werden in Turnhout twee prijzen uitgereikt. Regisseur Philippe Faucon ontving voor de vertoning van zijn immigratie drama ‘Amin’ een Oeuvre Award terwijl de MOOOV prijs voor beste wereldfilm in de wacht werd gesleept door de Zuid-Koreaanse cineast Lee Chang-dong. Zijn ook in Cannes geprezen mysterieus drama Burning werd zo de eerste winnaar van deze nieuwe Award. Vlaamse filmcritici selecteerde de Murakami-adaptatie uit de wereldfilms die het afgelopen jaar de Belgische zalen haalden.
Naar jaarlijkse traditie biedt MOOOV Filmfestival een overzicht van de trends en ontwikkelingen op het vlak van wereldcinema. Tussen 23 april en 5 mei zijn er wereldfilms uit alle windstreken te zien in zeven Vlaamse locaties. In Beringen, Brugge, Genk, Lier, Roeselare, Sint-Niklaas en Turnhout worden onuitgegeven en recent uitgebrachte langspeelfilms, documentaires en kortfilms vertoond. Naast de competitie is er een focus op Indië en thema’s als uitbuiting en seksualiteit. Een SEMBENE AWARD gaat voor het eerst naar de Beste Wereldfilm.
Voor de vijftiende keer loopt in Leuven DOCVILLE, een festival gewijd aan documentaire film dat nadrukkelijk focust op nationale en internationale auteurscinema. Van 27 maart tot 4 april krijgen bezoekers karaktervolle films te zien die zowel het hoofd als het hart viseren. Blikvangers zijn de sectie ‘Press under Pressure’, met zes spraakmakende documentaires over onderzoeksjournalistiek en fake news, een eerbetoon aan de bekroonde documentairemaker André Singer en het luik ‘Weten & Geweten’ met docu’s die actuele thema’s aansnijden.
