Dinsdag stelde de Amerikaanse actrice en producente Geena Davis (Beetlejuice, The Fly, Thelma & Louise) op het American Film Festival van Deauville This Changes Everything voor, een documentaire die de discriminatie van vrouwen door Hollywood stevig fileert. Een gelegenheid om tijdens een persconferentie een lans te breken voor een female gaze in films én meer kansen voor vrouwen in een nog altijd seksistische industrie. Samen met Sandrine Brauer, de Franse producente en woordvoerster van het collectief ’50/50 pour 2020′. “We vragen om na te denken over hoe vrouwen behandeld worden.”
Nicolas Saada is een Frans scenarist-filmmaker (Espions, Taj Mahal, Thanksgiving) en voormalig filmcriticus die meewerkte aan Cahiers du Cinéma en talrijke andere publicatie, die een radioprogamma maakte voor Radio Nova (Nova fait son cinéma) over filmmuziek en die samen met Pierre Chevalier werkte bij Arte tussen 1992 en 1998. Onder de titel Questions de Cinéma – Entretiens et Conversations (1989-2001) publiceerde Carlotta Films een selectie van zijn interviews.
In de categorie filmiconen neemt Marlene Dietrich een speciale plaats in. Met dank aan haar uitstraling en talent. Der Blaue Engel, Rancho Notorious, Witness for the Prosecution, Touch of Evil: we blijven de films herbekijken. Om daarna nog een keer door de monumentale, en van ruim 200 foto’s voorziene, biografie Dietrich, mijn moeder door te nemen.
Ondergetekende en Richard Kelly tijdens Q&A. Foto Hugo Amoedo
Cinéma Galeries is ècht wel de mooiste bioscoop van België. De ideale plek om filmische meesterwerken te bekijken. Ooit ontdekten we er Stanley Kubricks Barry Lyndon en vele jaren later liep Richard Kelly’s cultklassieker Donnie Darko er. Achteraf mochten we met de regisseur het podium op, al zeggen we het zelf, een memorabele Q&A.
De ultieme guerrilla filmmaker. Zo omschreef Mick Garris de aan zijn onafhankelijkheid gehechte Larry Cohen, een auteur die zijn stempel drukte op de gouden jaren zeventig van het horrorgenre maar grotendeels onbekend bleef ondanks het cultsucces van zijn “pleidooi voor abortus” It’s Alive. Met Cohen verdwijnt een brok artisanale subversieve cinema.
Viggo Mortensen as Tony Vallelonga and Mahershala Ali as Dr. Donald Shirley in Green Book, directed by Peter Farrelly.
De Academy Awards zijn zelden trendsettend en nooit radicaal. Ook de 91ste editie kleurde netjes binnen de lijnen met een veilige Beste Film, Peter Farrelly’s blank Green Book, Oscars voor de meeste favorieten en lippendienst voor diversiteit. Het politiek geladen Dick Cheney portret Vice, het radicale If Beale Street Could Talk, de gedurfde animatiefilm ‘Isle of Dogs’ en sterke vrouwelijke regisseurs zoals Debra Granik werden ‘vergeten’. Gelukkig ontving een vurige Spike Lee eindelijk zijn langverdiende Oscar voor BlackKklansman.
De jonge Gentenaar Lukas Dhont kreeg terecht lof voor de subtiele en respectvolle benadering van de transgenderthematiek in Girl. Een debuut dat ook de verdienste had LGBT (lesbian, gay, bisexual & transgender) cinema toegankelijk te maken voor een ruim publiek. Dhont sluit daarbij aan bij een trend. Nogal wat jonge filmmakers willen LGBT cinema uit het getto halen door een publieksvriendelijke aanpak. Afrekenen met de klassieke Unhappy End, apocalyptische toon en vaak ook militante stijl zijn daarbij tools. Al blijven er verschillen en (zoals Girl in de V.S. mocht ontdekken) specifieke regionale gevoeligheden. Getuige twee, eerder optimistische, recente populaire LGBT films: het Britse God’s Own Country van Francis Lee en het Ameriaanse Love, Simon (Greg Berlanti’s Becky Albertalli adaptatie).
“A rocket ride to the potential future of cinema.” Zo omschrijft monteur Walter Murch ‘Live Cinema and Its Techniques’, heb boeiende essay van Francis Ford Coppola.
“Il n’est pas un jour sans que je pense à elle, sans que je me questionne sur qui elle était, ce qu’elle amait…” Dat schrijft Emeraude Nicolas aan Bulle Ogier en aan ons, lezers van Pascale Ogie ma soeur, een indrukwekkend en mooi boek over de veel te vroeg gestorven Franse actrice Pascale Ogier.
“Wat God doet lachen is mensen die plannen maken” zei Nicolas Roeg. De Britse filmmaker van Walkabout, Don’t Look Now, Insignificance en drie films die we rangschikken bij de beste films ooit – The Man Who Fell to Earth, Bad Timing en Eureka – is niet meer. Roeg werd 90. “Mirrors are the essence of movies” herhaalde hij steeds en daarom willen we dringend de ultieme David Bowie film The Man Who Fell to Earth opnieuw zien. En zijn memoires The World is Ever Changing opnieuw ter hand nemen.
