Op zijn 77ste stond de Nederlandse filmmaker Paul Verhoeven in mei j.l. te glunderen op de rode loper van het Filmfestival van Cannes. Zijn allereerste Franse film Elle (2016) zou, ondanks een sublieme Isabelle Huppert, dan wel geen prijs winnen maar werd door de internationale pers fel gesmaakt. De bewerking van het boek ‘Oh…’ van Philippe Dijan (auteur van 37°2 Le Matin) was voor velen de sterkste film uit Verhoevens carrière. De voordien vooral als ‘provocateur’ en ‘koning van de slechte smaak’ omschreven cineast bleek plots een ‘auteur’. Een eigenzinnig en subversief auteur dan wel.
De met Goya-filmprijzen (de Spaanse Oscars) overladen Spaanse politieke thriller El Reino van Rodrigo Sorogoyen is een afwisselend komisch en spannend spektakel dat afrekent met corruptie en graaicultuur. We kijken via het point-of-view van de charismatische politicus maar in een wervelend slot wordt het tapijt onder onze voeten weggetrokken.
Alles komt terug. Nucleaire Koude Oorlog-angst verschilt niet zo van het schrikbeeld dat via de huidige pandemie opdoemt. Sidney Lumets sixties klassieker Fail Safe stond altijd in de schaduw van Kubricks Dr. Strangelove maar blijkt nu urgent. En sterke cinema.
Femme Fatale is een film naar het beeld van Brian De Palma: paradoxaal en geniaal. Het déjà-vu gehalte is hoog: Femme Fatale is ultrareferentieel, zit boordevol visuele bravoure, introduceert dubbelgangers en voyeurs, vertelt een ingewikeld verhaal waarin de scheidingslijn tussen werkelijkheid en illusie vaag is, geeft dromen vorm en brengt sensualiteit tot leven.
David Fincher heeft de reputatie een compromisloos filmer te zijn die houdt van donkere verhalen, niet aarzelt om mensen te provoceren en graag van register wisselt. Dat en zijn fascinatie voor Europese literatuur liggen aan de basis van zijn The Girl with the Dragon Tattoo remake.
“They always underestimate the mastermind” zegt Elijah Price’s moeder in Glass. Een knipoog naar M. Night Shyamalan, het regie-genie dat ons met een cameo als koper van bewakingscamera’s een stukje van zijn nieuwste thriller puzzel aanreikt. De met The Sixth Sense en Unbreakable tot Hollywood halfgod verheven filmmaker werd tè vlot beschouwd als een overambitieuze cineast in vrije val (The Happening, After Earth) die enkel als bescheiden B-filmer (The Visit, Split) zijn comeback maakte. Om met metafilm Glass weer te ontsporen.
“The Hunt is een verhaal over eerste indrukken die niet kloppen” zegt producent Jason Blum in de making of. Dat geldt ook voor de controverse die ontstond toen Donald Trump, zonder een beeld gezien te hebben, tweette over een film “gemaakt om op te hitsen en chaos te veroorzaken.”
“Action is character”. Naar het briefje dat schrijver Scott Fitzgerald boven zijn bureau hing verwijst William Friedkin graag. “Je bent wat je doet, niet wat je zegt” verduidelijkt de regisseur. Dat principe paste hij toe op zijn leven en zijn werk. Het leidde tot conflicten, controversen en een outsiderstatus. Maar ook tot diverse comebacks en verschillende stevige actiefilms. Zoals The Hunted.
De Italiaanse filmmaker Bernardo Bertolucci maakte naam met omstreden films zoals Last Tango in Paris, Novecento en The Last Emperor maar zijn absolute meesterwerk is zijn Alberto Moravia-verfilming Il Conformista, een briljante commentaar op fascisme en schoonheid gevat in de poëtische parabel van een conformist wiens twijfel en schuldgevoelens de tijdsgeest weerspiegelen.
“Inception is een project waar ik zo’n tien jaar geleden aan begon,” zegt Christopher Nolan, “het leek me interessant om een film over dromen te maken, over hoe ons wakkere leven zich tot ons droomleven verhoudt”. Enkele kaskrakers later werd het een gestileerde en vrij ingewikkelde thriller die net zoals Finchers The Social Network in de traditie van Alfred Hitchcock de brug slaat tussen het mainstream- en arthouse-publiek.
