In zijn poëtische documentaire La cordillera de los sueños, het derde luik van een trilogie, mediteert Patricio Guzmán over het heden en het verleden, de natuur en de mensen, van zijn zwaar door de dictatuur van Pinochet (1973-1990) getekende geboorteland Chili. Het werd andermaal een visueel wondermooi, tegelijk persoonlijk en universeel, essay.
Sinds o.m. Dressed to kill,Body Double, The Untouchables en Snake Eyes weten we dat de visuele verhalenverteller Brian De Palma (° 1940) een fan is van long takes. Het is dan ook gepast dat de documentaire De Palma ons schijnbaar via één lange opname toont dat de Italo-Amerikaanse cineast ook een begenadigd verbaal raconteur is.
Nu er in Corona-tijden geen bal meer te zien is in voetbaltempels krijgen we tijd om te genieten van een ‘old school’ documentaire over duivelse voetbalgod Diego Maradona. Asif Kapadia verwent ons met heerlijke korrelige beelden van Argentijnse virtuositeit en eivolle stadions maar gaat net als in Senna en Amy op zoek naar de link tussen imago en tragedie.
okt 26, 2022 // by Ivo De Kock // actueel, Algemeen, documentaire, film, Geen categorie, interview, regisseur // Reacties uitgeschakeld voor Amélie van Elmbt & Maya Duverdier: “Dreaming Walls kijkt naar het Chelsea Hotel door de ogen van haar permanente residenten.”
“Het Chelsea hotel was mijn thuis, ik hield van zijn armoedige elegantie en zijn obsessief bewaakte geschiedenis” schreef kamer 204 bewoner Patti Smith in ‘Just Kids’. Dreaming Walls: Inside the Chelsea Hotel van Amélie van Elmbt en Maya Duverdier portretteert artistieke residenten van het New Yorkse iconische hotel tijdens de chaotische make-over die hun “overblijfsel van de jaren zeventig” transformeert in een hip luxehotel.
Na de intieme documentaire El color del camaleón, het verhaal van zijn de Chileense dictatuur ontvluchte vader, focust de Chileens-Belgische filmmaker Andrés Lübbert ook in de sociale documentaire Dying for life op het leven van vluchtelingen. Via het verhaal van Osama en Dara, twee Syriërs die elkaar ontmoetten in het opvangcentrum van Kapellen en via een toneelstuk hun ervaringen trachten te verwerken, wil Lübbert “een ander kijk bieden op deze mensen” en “een urgente boodschap brengen die nooit diepgaand aan bod komt in België.”
“Mijn zoektocht heeft weinig met feiten te maken” blijft Werner Herzog herhalen. Via films die de grenzen tussen documentaire en fictie doen wegsmelten legde de onverschrokken filmmaker al krankzinnige taferelen in groene jungles vast. In Encounters at the End of the World flirt hij te midden Antarctica’s desoriënterende witte ijsvlakte met zielsgenoten, met ‘professionele dromers’. Het ‘einde van de wereld’ en het ‘einde van de mensheid’ blijken verbonden, maar de onafwendbare rampspoed inspireert Herzog meer tot poëtische humor dan tot gortdroge ernst.
“Hun songs zeggen meer over Liverpool dan ‘Penny Lane’,” zucht Billy Ocean in Everything – The Real ThingStory, een documentaire die toont hoezeer de legende van ‘de zwarte Beatles’ een verhaal van discriminatie is.
Verbazing alom vorige week op het Internationaal Filmfestival van Rotterdam toen de documentaire Feel my love, het debuut van de Vlaamse cineaste Griet Teck, op weg leek om de gegeerde Publieksprijs binnen te halen. Uiteindelijk won Oscar-kandidaat ‘Nebraska’ van Alexander Payne, maar met een vierde plaats hield Tecks liefdevol portret van mensen met dementie films van o.m. Spike Jonze en Jim Jarmusch achter zich. De morele winnaar heet zoiets.
Het grote scherm moeten we even missen maar ook in onze cinema@home staan er pareltjes op het programma. Zoals For Sama, een filmische mokerslag en ongetwijfeld de sterkste en meest persoonlijke documentaire over de burgeroorlog in Syrië. Burgerjournalist en selfmade cineaste Waad al-Kateab draaide, bijgestaan door Edward Watts, een beenhard en hartverscheurend dagboek dat niet enkel toont hoe het conflict gruwelijk escaleert maar ook hoe gewone mensen (over)leven te midden een chaos die in het teken van de dood staat. Een terugblik die ook naar de toekomst kijkt. “Alles wat we deden was voor jou, Sama” zegt de cineaste via deze documentaire tegen haar in het beproefde Aleppo geboren dochter.
De bekroning begin dit jaar van Gianfranco Rosi’s op het Italiaanse eiland Lampedusa gedraaide Fuocoammare tijdens het filmfestival van Berlijn was, op het hoogtepunt van de Europese vluchtelingencrisis, een duidelijk politiek statement. Maar de Gouden Beer winnaar is ook een heel sterke documentaire die ons een emotionele mokerslag toedient.