“Deauville is niet het festival van de Hollywood studio’s en evenmin dat van de onafhankelijke Amerikaanse cinema,” zei festivaldirecteur Bruno Barde bij de start van het 38ste Festival du Cinéma Américain, “maar gewoon het festival van de best mogelijke Amerikaanse cinema op een bepaald moment van het jaar”. Toch is het filmfeest in de Normandische badstad met zijn competitie vol werk van jonge cineasten een prima graadmeter voor de ‘State of the American Independents’.
“Opwinding omdat er weinig vrouwelijke cineasten geselecteerd zijn? Ach, elk festival van Cannes heeft zijn schandalen en discussiepunten,” zei Catherine Corsini (Trois Mondes) ons, “het wordt allemaal wat opgeklopt. En je kan niet voor iedereen goed doen”. Dat bleek eens te meer toen Nanni Moretti het palmares bekend maakte. In de Gouden Palm voor Michael Haneke’s Amour kon iedereen zich vinden. Maar dat geen enkele Franse noch Noord-Amerikaanse film in de prijzen viel en gewaardeerde films vergeten werden stootte wel op verzet bij de pers. En het was, ondanks alle grote namen op het programma, al geen onvergetelijke editie klonk het. Even grasduinen in ons dagboek om na te gaan of dit klopt.
Met een Grote Prijs voor Jeff Nichols (Take Shelter) en een Juryprijs voor Matthew Gordon (The Dynamiter) bekroonde het 37ste ‘Festival du Cinéma Américain de Deauville’ nieuw, nog onbekend en onbemind, Amerikaans filmtalent. Een bewijs dat de Amerikaanse ‘independent cinema‘ in blakende gezondheid verkeert? De meningen zijn verdeeld.
“Cannes is met niemand in competitie. Cannes is Cannes”. Bescheidenheid is niet meteen het sterke punt van Thierry Frémaux, de artistieke directeur van het Filmfestival van Cannes. Hij is ook moeilijk van zijn stuk te brengen, zelfs een expert in de edele kunst van het schandaal zoals Lars von Trier kreeg met zijn kamikaze persconferentie geen deuk in het arrogante harnas. Toch beseft Frémaux als geen ander, ook na de uitstekende 64ste editie bekroond met een (voorspelbare maar toch nog onverwachte) Gouden Palm voor Terrence Malicks meesterlijke The Tree of Life, dat zelfgenoegzaamheid geen optie is. De wereld evolueert en het festival dat die verandering weerspiegelt kan niet ter plaatse blijven trappelen.
“De intelligentie van Amerika is dat het er altijd in is geslaagd culturen te integreren die zijn diversiteit uitmaken” zei Bruno Barde n.a.v. het 35ste Festival van Deauville. De festivaldirecteur verwees naar een nieuwe golf filmmakers met vreemde roots, zoals Grote Prijs-winnaar Oren Moverman (The Messenger), en naar documentaires die multicultureel Amerika weerspiegelen of, zoals de aanklacht-doc The Cove, universele thema’s aansnijden.
Sombere films die een diepgeworteld ongenoegen in de Amerikaanse hedendaagse samenleving weerspiegelen. De vorig jaar ingezette trend vormde ook de rode draad doorheen het 34ste FESTIVAL DU CINÉMA AMÉRICAIN DE DEAUVILLE. Serieuze onderwerpen en een donkere toon injecteren wrangheid in onafhankelijke Amerikaanse producties die nog zelden onze multiplexen en arthouses halen. Zo moet je voor David Gordon Greens briljante Snow Angels naar de dvd-theek.
“Niet iedereen kan zeggen dat een festival zijn leven veranderde,” glunderde Michael Douglas tijdens de openingsceremonie van Deauville 07, “9 jaar geleden was ik hier met The Perfect Murder en ontmoette ik de perfecte echtgenote, Catherine Zeta-Jones van wie The Mask of Zorro liep. Dus, ‘merçi beaucoup’ want Deauville veranderde mijn leven. 9 jaar later zijn we gelukkig getrouwd en hebben we 2 kinderen. Wie weet krijgt hier binnen enkele jaren een derde generatie Douglas een hommage”.
Het 33ste ‘Festival du Cinéma Américain de Deauville’ zal de editie blijven van de sterren Brad Pitt, Matt Damon, George Clooney en Michael Douglas. Van de Irak-drama’s Redacted, In the valley of Elah en Grace is Gone. Van de indie-prijsbeesten The Dead Girl en Never Forever. Maar Deauville 07 zal ook bijblijven als de eerste editie die 24 uur op 24 films vertoonde. Een gesprek met festivaldirecteur Bruno Barde, drijvende kracht achter ‘Les Nuits Américaines’.
“Nieuwe talenten helpen ontdekken en gevestigde waarden eren,” zo omschreef artistiek directeur Bruno Barde de missie van het 32ste ‘Deauville American Film Festival’. “Wanneer de Fransen je lauweren moet je diep buigen” wist eregast Sydney Pollack, terwijl jury en publiek door de knieën gingen voor de sociale satire Little Miss Sunshine. De hommage aan ‘25 jaar Sundance Institute’ kwam net op tijd nu er vragen rijzen over de plaats van gevestigde auteurs, jonge ‘mavericks’ en onafhankelijke filmmakers in de Amerikaanse cinema.
In 1986 trokken we voor de derde maal richting Deauville voor het Festival du cinéma Américain. Een jaar nadat we er getuige van waren hoe Elizabeth Taylor en Rock Hudson (die samen acteerden in o.m. Giant van George Stevens) elkaar kort voor Hudsons dood troffen. In onderstaand stuk, verschenen in De Nieuwe Filmgids schetsten we de geschiedenis van het festival en hielden we het filmprogramma tegen het licht. Waaronder heel wat bekende films maar ook evenveel ondertussen in de vergetelheid verdwenen films.