Van meest geanticipeerde Vlaamse film van het decennium stevende Belgica pijlsnel af naar een weinig eervol statuut van flop van het jaar toen bleek dat Felix van Groeningen geen zalen kon doen vollopen voor zijn Gentse rock ‘n’ roll parabel. Een beetje kort door de bocht en een illustratie van het feit dat de box office verwachtingen te hooggespannen waren na het mega-succes van de emo-bom The Broken Circle Breakdown. Maar ook een zoveelste bewijs dat, en dit is de keerzijde van het om marketingredenen gehypete succesverhaal van de Vlaamse cinema, verwachtingen te zeer cijfergerelateerd zijn geworden.
De Brusselse Cinematek startte de restauratie en digitalisatie van het unieke oeuvre van de Belgische cineast André Delvaux met L’oeuvre au noir. Nummer twee in de zesdelige reeks was Benvenuta, een melancholisch romantisch drama dat Delvaux anno 1983 draaide in Gent.
Met haar tegelijk grappige en schrijnende Vlaamse jeugdfilm Binti maakt de jonge actrice en cineaste Frederike Migom een erg indrukwekkend langspeelfilmdebuut. De zowel tijdens het jongste JEF festival als in Montréal bekroonde prent gaat over een in Congo geboren energiek twaalfjarig meisje dat geen geldige verblijfsdocumenten bezit maar optimistisch in het leven blijft staan. Een pijnlijk maar ook hoopvol verhaal over dromen in een multiculturele samenleving. Verteld met aanstekelijk enthousiasme en zonder vals sentiment.
Adil El Arbi en Bilall Fallah zijn filmmakers met een missie. En die missie is niet het aankaarten van de realiteit van stadsbendes of het bijstellen van het imago van allochtone jongeren. Laat staan het duiden van Molenbeek (1080 Brussel) als wereldhoofdstad van het terrorisme. Nee, de jonge Belgische filmmakers willen gewoon Hollywood veroveren. Niet meer en niet minder. Black is hun visitekaartje op weg naar die Amerikaanse droom.
“Blue Bird is geïnspireerd door en niet gebaseerd op Maeterlinck” onderstreept Gust Van den Berghe. Het typeert de jonge Vlaamse cineast die tweemaal op rij het Filmfestival van Cannes inpakte met poëtische, gestileerde en eigenzinnige sfeerfilms die via suggestieve beelden en geluiden de verbeelding prikkelen en heel eigen spirituele verhalen vertellen. Gelukkig wil de beeldenstormer van En Waar De Sterre Stille Bleef Staan maar niet volwassen worden.
Eind september won het Belgisch-Nederlandse By the name of Tania de prijs voor Beste internationale film op Raindance, het grootste Britse onafhankelijke filmfestival. Een prestigieuze bekroning voor co-regisseurs Bénédicte Liénard & Mary Jiménez die na hun documentair portret van bewoners van het Peruviaanse regenwoud Sobre las brasas een even poëtische als ontluisterende hybride film maken waarin slachtoffers van seksuele uitbuiting getuigen.
Gilles Coulier laat zich opmerken door een somber gefotografeerd en rauw verteld verhaal van mannen met baarden en hun perspectiefloos bestaan. Cargo is een studie van mannelijkheid onder druk en fileert de impact van genadeloos neo-liberalisme op fragiele levens. Terwijl de zee geeft en neemt.
In Cleo worstelt een rebelse Brusselse tiener met rouwverwerking na een verkeersongeval waarin haar ouders om het leven komen. Op zich stof voor een donkere, deprimerende tragedie maar debutante Eva Cools maakt er een even levendig als krachtig drama van op het ritme van muziek en de stad. Terecht bekroond tijdens Film Fest Gent.
De jonge Gentse filmmaker Lukas Dhont heeft wind in de zeilen. Na Girl kende ook Close een opgemerkte Cannes passage en in het land van de broers Dardenne schopte hij het tot Belgische Oscar inzending. “Als kind droomde ik ervan ooit een Oscar te winnen.”
De tweevoudige Gouden Palmwinnaars Jean-Pierre en Luc Dardenne delen een nieuwe mokerslag uit met hun vinger-aan-de-pols film Deux jours, une nuit. Deze brandend actuele sociale fabel over de clash tussen angst en solidariteit beleeft vandaag zijn wereldpremière in Cannes en loopt vanaf morgen in de zalen. “We liepen al jaren met het verhaal van deze fragiele vrouw rond,” zegt Luc Dardenne, “maar door de economische crisis kreeg het een extra urgentie”.
