Met haar vierde langspeelfilm Home scoort Fien Troch niet enkel op filmfestivals maar breekt ze ook door bij een ruimer publiek. Ook al blijft ze met de Film Fest Gent winnaar trouw aan haar centrale thema, communicatiestoornis tussen generaties, en maakt ze nog altijd cinema die wringt. Home focust op de randleeftijd der jongvolwassenheid en serveert ons een complex drama zonder helden of happy end. In een energieke, documentaire filmstijl die even heftig is als de emoties van de protagonisten.
Met haar vierde langspeelfilm Home blijft Fien Troch focussen op communicatiestoornissen. Maar ditmaal is haar documentaire filmstijl even heftig als de emoties van de protagonisten.
“Mijn droom was niet om cineast te worden,” zegt de Vlaamse Caroline Strubbe, “ik werd regisseur om dit verhaal te kunnen vertellen”. Net als haar debuut Lost Persons Area is I’m the Same, I’m an Other een intimistisch-minimalistische film waarmee ze een persoonlijk trauma verwerkt. Een visuele, quasi stille film maar “het is niet omdat er nauwelijks gesproken wordt, dat er niets verteld wordt”.
Na de lyrische en tragisch-absurde arthousefilms Khadak, Altiplano en La cinquième saison verrast het Belgisch-Amerikaanse regisseurskoppel Peter Brosens en Jessica Woodworth met een komedie, de mockumentary en roadmovie King of the Belgians.
Afghanistan is al zo lang in het nieuws dat we denken het land te kennen. Toch prijkt het als reisbestemming op het lijstje van weinig mensen. Op dat van enkele documentairemakers na. Want Gentenaar Pieter-Jan De Pue, die met zijn documentaire The Land of the Enlightened (2016) indruk maakte tijdens het gereputeerde Sundance Film Festival begin 2016, was niet de eerste rare snuiter die met camera en crew naar Afghanistan reisde.
In de documentaire Hollywood aan de Schelde passeren veel films van Robbe De Hert de revue, maar niét Lijmen/Het been. Dat was voor de cineast een pijnlijke herinnering schreven we n.a.v. de dvd release van Paradiso.
“It is a tale told by an idiot, full of sound and fury, signifying nothing”. Het zonder vermelding van Faulkner geleend citaat waar de Engelstalige versie van Malpertuis mee begint, was ongetwijfeld niet de beste manier om deze barokke en moeilijk te begrijpen fantasy van Harry Kümel te verkopen aan het Cannespubliek anno 1972. Achterdochtige geesten zien er zelfs een veroordeling van de film in.
Jaco Van Dormael maakt weinig films maar het zijn er telkens bijzonder markante. Zowel Toto le héros (Caméra d’Or in Cannes, César beste buitenlandse film, Plateau-prijzen) als Le Huitième jour (Acteursprijzen in Cannes en bij de Césars) werden wereldwijd bekroond. En na een wonderlijk parcours is er nu eindelijk het verbluffende Mr. Nobody, het meest ambitieuze project ooit van de Brusselse cineast en waarschijnlijk ook van de Belgische cinema tout court. Gewaagd qua budget en gedurfd qua stijl, inhoud en complexiteit. In één film tracht hij de vele (mogelijke) levens van een personage en alle thema’s van een filmmaker te omvatten.
Fans van Inge Schilperoords roman ‘Muidhond’ vreesden het ergste maar de Vlaamse cineaste Patrice Toye koos voor een gestileerde, genuanceerde adaptatie. “Hopelijk zet ik mensen aan tot nadenken.”
“Film moet voor mij een zekere urgentie hebben,” zegt cineaste Patice Toye, “ik kan geen drie jaar bezig zijn met entertainment.” In ‘Muidhond’, een adaptatie van Inge Schilperoords beklemmende en verontrustende roman, neemt ze ons mee op een trip door de geest van een pedofiele jongeman die verliefd wordt op zijn buurmeisje. Op integere en subtiele wijze peilt Toye naar de grenzen van ons empathisch vermogen en tracht ze te nuanceren waar doorgaans zwart-wit denken en demonisering overheersen. “Hopelijk zet ik mensen aan tot nadenken en kunnen we het debat over dit controversieel thema op gang trekken.”
