Soms ligt het Hoge Noorden verrassend dichtbij. Zo heeft Tim Mielants droogkomisch drama De Patrick wat van een Scandinavische absurde komedie. Alleen speelt deze debuutfilm over verlies en identiteit – en een verdwenen hamer – in een fraai in beeld gebrachte Ardeense naturistencamping waar ‘onze’ Kevin Janssens verdwaasd rondloopt.
Lees meer »
PROBLEMSKI HOTEL: Waarheidsgetrouwe fictie met weinig hoop
Uit een werkverblijf in een Belgisch centrum voor asielzoekers puurde de Vlaamse schrijver Dimitri Verhulst een ironische maar realistische roman die documentairemaker Manu Riche vertaalt in een rauwe brok fictie: “Problemski Hotel toont het leven zoals het is: hopeloos absurd”.
TAKE US HOME
“Dit is mijn cadeau aan mijn ploeg” zei de Antwerpse acteur en filmmaker Luk Wyns toen hij een week voor de officiële Kinepolis-première op 5 oktober glimmend van trots Take Us Home voorstelde. Zijn cadeau is een 75 minuten durende bioscoopdocumentaire, zijn (voetbal)ploeg Royal Antwerp F.C.. Wyns volgde stamnummer 1, ‘den Antwaarep’, met camera in de hand en vooral met kloppend rood-wit supportershart gedurende de laatste twee turbulente seizoenen. Een emotionele roller coaster ride van ups en downs afgesloten met wat trainer Wim De Decker “het derde mirakel van de Bosuil” noemt: de in extremis promotie naar 1ste klasse na 13 (12 + 1 voor de die hard fans) tweede afdeling.
Met naast artistieke ook commerciële successen was het best een wonderjaar voor de Vlaamse film. Maar de internationale erkenning voor Chantal Akermans ‘Jeanne Dielman’ en dito waardering voor de nieuwste vuistslag van Jean-Pierre en Luc Dardenne, ‘Tori et Lokita’, richtte ook de volgspot op Belgische cinema. Dit beklijvend drama over het lot van minderjarige vluchtelingen van de broers uit Luik en Brussel hoort thuis bij de beste films van het jaar.
Lees meer »
Voor zijn tweede langspeler trekt de Waalse cineast Fabrice Du Welz van de Belgische Ardennen naar de Birmaanse jungle, al draait Vinyan net zoals Calvaire om de impact van verlies op de emotionele en geestelijke gezondheid van rouwende mensen. Alleen staan die beproefde ‘dolende zielen’ centraal in dit romantische gruwelverhaal. Terwijl een sublieme Emmanuelle Béart de vrouw introduceert in de zowel hyper- als surreële helletocht.
Lees meer »
Vanaf 2 september, dag waarop anno 1944 geallieerde troepen de Belgische grens bereikten, is de docu serie ‘Voices of Liberation’ te zien op Streamz. Deze 11-delige reeks van filmmaker Koen Mortier (‘Ex-Drummer’, ‘Engel’) over de bevrijdingsroute dompelt ons via persoonlijke verhalen op visuele en poëtische wijze onder in een harde realiteit. Door triomfalisme en propaganda te weren en Grote Geschiedenis te verstrengelen met persoonlijke verhalen belicht Mortier niet enkel de complexiteit van de bevrijding te belichten maar ook de impact van oorlog. Sterke televisie.
Lees meer »
Waarom vechten we? Waarom zeggen we meer met geweld dan met woorden? De vragen van ‘Why we fight?’ zijn enkel relevanter en de film van Alain Platel en Mirjam Devriendt is alleen urgenter geworden sinds zijn première tijdens Film Fest Gent. De release van deze ijzersterke ‘creatieve documentaire’ komt dus als geroepen.
Lees meer »
De eerste ‘commerciële’ film van Fugitive Cinema filmer Robbe De Hert was meteen een hit én een meesterwerk: De Witte van Sichem.
Lees meer »
ZIE MIJ DOEN
Met de creatieve documentaire ‘Zie mij doen’ pleit Klara Van Es (Verdwaald in het Geheugenpaleis, Carnotstraat 17) met verve voor inclusie. Haar gestileerd en respectvol portret van mensen met een beperking is even beklijvend als subtiel en blijft nazinderen. Lang nadat de documentairemaakster ons 85 minuten lang rond gidste in zorgcentrum Monnikenheide blijven de bewoners door onze geest spoken. Mensen die verdrietig zijn “wanneer niemand luistert.” Eén boodschap: luisteren en kijken, maar zonder te staren.
LITTLE BABY JESUS OF FLANDERS: GUST VAN DEN BERGHE
Beeldenstormer en lefgozer Gust Van den Berghe is meer dan de zoveelste jonge snaak die hoopt zijn regiestoel ooit in Hollywood neer te zetten. Een gebrek aan ambitie is dat niet. Integendeel, door tweemaal een minder vanzelfsprekend literair werk te bewerken, geeft hij aan hoe sterk zijn eigen visie is. En waar de sterre bleef stille staan (2010) en Blue Bird (2011) bezorgden hem een aparte plaats in de Belgische cinema. Een plaats die hij zich met Lucifer (2014) definitief zou toeëigenen.