SELF/LESS
Een nieuw leven in een nieuw lichaam, dat is in de Frankenstein-variant Self/Less van Tarsem Singh (The Fall) het streefdoel van de doodzieke vastgoedtycoon Damian Haley. Onsterfelijkheid (op de drempel van de dood) met een herkansing (de verziekte vader/dochter relatie) als bonus.
LA SIRENE DU MISSISSIPPI: Jean-Paul Belmondo en Catherine Deneuve
Bij zijn release in 1969 werd La Sirène du Mississippi neergesabeld door de critici en genegeerd door het publiek. Regisseur François Truffaut kreeg ‘grootheidswaanzin’ (megasterren Jean-Paul Belmondo en Catherine Deneuve in een Amerikaanse productie) en ‘cynisme’ (Truffaut zou spotten met zijn clichématige personages) naar het hoofd geslingerd, twee dingen die hem totaal vreemd waren. Pas na die andere ‘amour fou’ film La femme d’à côté en Truffauts dood verwierf La Sirène du Mississippi, samen met de even ondergewaardeerde films Fahrenheit 451 en La chambre verte, een cultstatus.
SLEEPING WITH OTHER PEOPLE
Een goede romantische komedie wordt beter met de jaren. Dat bewijst het uit 1989 daterende When Harry met Sally, Rob Reiners nog altijd aanstekelijke rom com die Leslye Headland inspireerde tot een hedendaagse variant van het ‘goede vrienden die angst hebben om geliefden te worden’ stramien. Sleeping with Other People is net als Headlands vorige, Bacholorette, een verdienstelijke niet vanuit mannelijk oogpunt vertelde komedie.
SNOWPIERCER
Genrefan Bong Joon-Ho is erin geslaagd bij zijn overstap naar Hollywood zijn ziel niet te verkopen. Met het apocalyptisch actiedrama Snowpiercer maakt de regisseur van de thriller Memories of Murder en de monsterfilm The Host een ambivalente blockbuster die zowel spectaculair als sfeervol, zowel opwindend als politiek geladen is.
SNOWPIERCER
Met de allegorische sciencefiction actiefilm ‘Snowpiercer’ zet de Zuid-Koreaanse cineast Bong Joon-ho ons op onderhoudende wijze aan het denken. De klassenstrijd blijkt de ecologische Apocalyps te hebben overleefd en leidt tot een explosief conflict in trein die rond een onleefbaar geworden aarde cirkelt. De rijdende gesloten wereld is het toneel van verzet en onderdrukking.
STAR TREK INTO DARKNESS
Met Star Trek Into Darkness is de grote bioscoopzomerhit in de dvd-rekken beland. Onschuldig vertier op maat van ‘geeks’ of een onfraai staaltje donkere, cynische cinema voor de ‘kids’? Helaas het tweede. In de handen van J.J. Abrams, de Amerikaanse nieuwe Steven Spielberg, worden kapitein Kirk & co de speelbal van luidruchtige actie en reactionair gedachtegoed. Militarisme in de ruimte.
TO THE WONDER: Terrence Malick
Terrence Malick blijft, ook al werd hij recent erg productief (een jaar na The Tree of Life is er To The Wonder terwijl hij momenteel aan drie films werkt), een mysterie. De J.D. Salinger van de cinema houdt immers zijn achtergrond en privé-leven geheim en laat niets los over de autobiografische inslag van zijn werk. Deze weigering om als mens ‘geduid’ te worden sluit naadloos aan bij de manier waarop zijn films analyse ontwijken.
THE THREE OF LIFE
“Someday we’ll fall down and weep. And we’ll understand it all, all things”. Terrence Malicks personages streven naar iets wat de cineast niet wil geven: een verklaring voor het mysterie van het leven. Gouden Palm The Tree of Life is een krachtige symfonie over herinneringen, gevoelens en onze plaats in de wereld vanuit het perspectief van een kind dat in de jaren vijftig opgroeit met een verbitterde vader en een engelachtige moeder. De vijfde film van Malick gaat van het kleine naar het grote, van het persoonlijke naar het kosmische. Van de jeugdherinneringen van een man die worstelt met zijn opvoeding en geloof via bespiegelingen over de beproevingen van de mensheid naar een geschiedenis van het heelal. Dit intens visueel meesterwerk is even gedurfd (qua ambities) en radicaal (qua filmtaal) als Kubricks 2001: A Space Odyssey maar veel persoonlijker en emotioneler.
THE TREE OF LIFE: Gouden Palm Cannes 2011
In het gekke Cannes 2011 circus bleek waanzin geen tot isolement dwingende ziekte maar een toegangspoort tot een andere realiteit. Midnight in Paris (Woody Allen), Walk away Renée (Jonathan Caouette) en Take Shelter (Jeff Nichols, met Jessica Chastain) voeren een parallelle werkelijkheid op die even gestoord als fantasierijk lijkt. Heel gepast ging de Gouden Palm naar een geflipte film, het “mad and magnificent” (dixit The Guardian) The Tree of Life. Visionaire cinema op grote schaal van een cineast die zichzelf onzichtbaar maakt en daardoor uitgroeide tot de mythe Terrence Malick.
THE TREE OF LIFE
“Terrence Malick wil chaos creëren om momenten van waarheid te vinden”. “Er bestaat bij hem een vitale band tussen het beeld en de vertelling”. “Malick schept een eigen wereld en wekt daarbij gevoelens op”. Deze uitspraken van respectievelijk Brad Pitt, Christopher Nolan en David Fincher geven aan hoe bijzonder de regisseur van Badlands, Days of Heaven en The Thin Red Line is en hoe groot het respect van zijn collega’s blijft.