THE MAN WHO FELL TO EARTH: Pop- en filmster David Bowie
Met het enigmatische The Man Who Fell to Earth realiseert de Britse cineast Nicolas Roeg in 1976, een jaar voor Star Wars, een sciencefiction drama mijlenver verwijderd van de space opera. Rockster David Bowie debuteert als androgene buitenaardse bezoeker in een film die door zijn bizarre structuur en uitdagende ambiguïteit Roegs reputatie van experimenteel cineast versterkt. Veertig jaar later blijft de cultfilm overeind door zijn visuele pracht en emotionele kracht.
In Gerry van Gus Van Sant loopt Matt Damon hopeloos verloren in een woestijn die wat van een maanlandschap heeft. Niemand komt hem redden uit die vijandige, gevaarlijke omgeving. Dan heeft Damon iets meer geluk in Interstellar van Christopher Nolan waar hij vastzit op een bevroren planeet tot enkele door hem met leugens misleidde astronauten opduiken. Of in Ridley Scotts The Martian waar hij wel lang alleen op Mars moet leven maar uiteindelijk toch opgemerkt wordt door aardbewoners die zich meteen uit de naad werken om hem terug te brengen.
Jaco Van Dormael maakt weinig films maar het zijn er telkens bijzonder markante. Zowel Toto le héros (Caméra d’Or in Cannes, César beste buitenlandse film, Plateau-prijzen) als Le Huitième jour (Acteursprijzen in Cannes en bij de Césars) werden wereldwijd bekroond. En na een wonderlijk parcours is er nu eindelijk het verbluffende Mr. Nobody, het meest ambitieuze project ooit van de Brusselse cineast en waarschijnlijk ook van de Belgische cinema tout court. Gewaagd qua budget en gedurfd qua stijl, inhoud en complexiteit. In één film tracht hij de vele (mogelijke) levens van een personage en alle thema’s van een filmmaker te omvatten.
Met zijn opgesloten individuen belaagd door een (haast) onzichtbare vijand is Phase IV akelig actueel. Ook al peilt de enige langspeelfilm van grafische goeroe Saul Bass via een psychedelische trip vooral naar de plaats van de mens in het universum. Deze beperkt vertoonde sciencefiction parel krijgt eindelijk een Blu-ray release. Met het originele, verwijderde, einde!
“I think it’s important as a filmmaker, as any person working in the arts, that you’ve got to try new stuff and challenge yourself and take chances” blijft de Amerikaanse onafhankelijke filmmaker Darren Aronofsky (°1969) herhalen sinds zijn gedurfd debuut, het tot een cultfilm uitgegroeide Pi. Tegelijk wil hij publieksvriendelijke films maken: “To me, watching a movie is like going to an amusement park. My worst fear is making a film that people don’t think is a good ride.” Die moeilijke evenwichtsoefening tussen experiment en entertainment zou de regisseur van Requiem for a dream, The Fountain, Black Swan, The Wrestler en Noah blijven achtervolgen. Lees meer »
“I’m having a bad hair day” klaagt apin Nova, vertolkt door Tim Burtons vriendin Lisa Marie, wanneer ze in het begin van Planet of the Apes opdaagt voor een etentje waarbij de belangrijkste pratende apen en tot slaven herleidde mensen aanwezig zijn. Een grapje waarmee Burton verwijst naar de obsessie van zijn landgenoten voor perfecte kapsels en pruiken (even later zet één van de apen voor het slapen gaan zijn haarstukje af).
In 1968 trok Franklin J. Schaffner met Planet of the Apes een sciencefiction reeks op gang over een toekomstige wereld waar apen de dominante soort zijn geworden. Na Tim Burtons mislukte poging om de franchise nieuw leven in te blazen is er nu Rise of the Planet of the Apes. Geen sequel maar een prequel, geen remake maar een reboot. Een herstart met een karaktergedreven verhaal dat emoties puurt uit de ‘motion capture’ techniek.
Dankzij Basic Instinctverwierf Paul Verhoeven eeuwige roem maar samen met Starship Troopers vormt RoboCop het hoogtepunt van zijn Amerikaanse filmcarrière. Dat wordt nog eens pijnlijk duidelijk gemaakt door de mislukte remake van José Padilha, een Braziliaan die opviel met beenharde Tropa de elite-films.
“Cornflakes zijn voor kinderen” zegt een robot tegen zijn meester. “Jij bent voor kinderen, idioot” luidt het antwoord. Niet echt een hilarische dialoog, al zorgt het verbale duel tussen Frank Langella en Peter Sarsgaard voor vuurwerk, maar wel een die symptomatisch is voor de lichtvoetige ironie waarmee de Amerikaanse onafhankelijke productie Robot & Frank ons doet glimlachen. Deze in Sundance bekroonde debuutfilm van Jake Schreier kiest in tegenstelling tot vele hedendaagse komedies voor een light touch, een ‘minder is meer’-aanpak waarbij de ernstige thema’s even subtiel worden geïntroduceerd als de relativerende humor.
“There are no second acts in American lives” schreef F. Scott Fitzgerald maar de 74-jarige Frank Langella begon als theateracteur, bijrolvertolker, karakteracteur en schrijver al aan enkele aktes. Zijn literair debuut ‘Dropped Names’ loopt parallel met de hoofdrol in Robot & Frank, een buitenkans want “in hoeveel scenario’s krijg je een robot als vriend?”
