ANNE FONTAINE
“Gemma Bovery draait om verbeelding maar vooral ook om verlangen” zegt Anne Fontaine, “dat blijft me fascineren en zorgt ook bij elke nieuwe film voor spanning. Want verlangt het publiek naar jouw creatie? Je kan het maar hopen”.
HEREAFTER
In de geglobaliseerde wereld van Hereafter worden drie levens gedefinieerd door een confrontatie met de dood. Waarbij de vraag naar het bestaan van een hiernamaals overschaduwd wordt door andere vragen. Hoe verwerk je een bijna-dood-ervaring? Hoe leef je met een verlies? “We weten niet wat er aan de andere kant is,” zegt Clint Eastwood nuchter, “maar aan deze kant is het finaal”. De emoties van het leven boeien hem meer dan ideeën over de dood.
I, DANIEL BLAKE
Met zijn tweede Gouden Palm, I, Daniel Blake, verdedigt de 80-jarige Ken Loach vernederde arbeiders. Een sociaal melodrama dat stelling neemt.
THE IMMIGRANT
“De sleutel tot ambiguïteit is helderheid,” zegt regisseur-scenarist James Gray, “je moet helder zijn om ambigu te kunnen worden. Vaagheid is de vijand”. Gray is een cineast die duidelijke, herkenbare verhalen vertelt maar tegelijk ook ambivalente personages opvoert. Overgoten met een klassiek sausje. Zo is The Immigrant een magistraal melodrama gedragen door ambivalente en ontroerende personages.
Lees meer »
The Invisible Life of Eurídice Gusmão, de zevende film van de Braziliaanse visuele kunstenaar en filmmaker Karim Aïnouz (Madame Sata), is een Sirkiaans feministisch melodrama over de zoektocht van twee zussen naar elkaar en naar emancipatie in het patriarchale Rio van de fifties. Een subtiel en krachtig pleidooi voor een vrouwelijke blik.
Lees meer »
JUSTE LA FIN DU MONDE
Xavier Dolan is een fenomeen. De nog altijd maar 27-jarige Canadese wonderboy is reeds aan zijn zesde langspeelfilm toe maar ook na o.m. J’ai tué ma mère, Laurence Anyways en Mommy filmt hij nog steeds met de intensiteit en het aanstekelijk enthousiasme van een debutant. Getuige de hysterische toon van Juste la fin du monde, een huis clos gedreven door verbale duels van naast elkaar pratende familieleden.
LAURENCE ANYWAYS
Energiek, intens, creatief; de emotionele filmbommen van het Canadese wonderkind Xavier Dolan blijven indruk maken. Dat hij nog lang niet opgebrand is bewijst hij andermaal met Laurence Anyways.
MELANCHOLIA
MOMMY
“Na vijf films heb ik al een soort oeuvre,” zegt de altijd nog maar 25-jarige Canadese wonder boy Xavier Dolan, “maar dat was nooit mijn doel. Alles loopt veel instinctiever, ik maak films wanneer ik voel dat ik ze moet maken. Ik wil me telkens vernieuwen en hoop op mijn 30ste nog dingen te zeggen te hebben”. Hoe zijn films er dan gaan uitzien valt moeilijk te zeggen want hij blijft evolueren maar interessant zal het zeker zijn. Als filmmaker wordt Dolan immers steeds sterker. Mommy is zijn beste film tot nog toe.
MOTHER!
De productiegeschiedenis van Darren Aronofsky’s mother! was gehuld in mysterie en de première tijdens het festival van Venetië levert voer voor controverses. Voor- en tegenstanders reageerden heftig. Zelf omschrijft Aronofsky de film als “It’s a cruise missile shooting into a wall, I want audiences to be prepared for that and prepped that it’s a very intense ride.”