SPELLBOUND
In Suspicion en Shadow of a Doubt verbond Alfred Hitchcock gewelddadige mannelijke ambiguïteit met, verre van onschuldige, vrouwelijke verbeelding. Met de trilogie Spellbound, Notorious en Under Capricorn richtte hij zijn aandacht op de verschillende facetten van de vrouwelijke persoonlijkheid.
THE PARADINE CASE
The Paradine Case was de laatste film die Alfred Hitchcock voor David O. Selznick, die ook het scenario schreef, maakte. Dit rechtbankdrama was een variatie op bekende thema’s van Hitchcock: verliefdheid brengt het individu ten val en veroorzaakt een conflict tussen professionele objectiviteit en persoonlijke betrokkenheid (Downhill, Spellbound, Notorious), een man klampt zich vast aan een droombeeld van een vrouw en wordt blind door zijn verlangens (Rebecca, Vertigo), rechtspraak heeft weinig te maken met waarheid en rechtvaardigheid (The Manxman, Murder).
ROPE
Nadat er met The Paradine Case een definitief einde was gekomen aan zijn samenwerking met producent David O. Selznick, besloot Alfred Hitchcock zijn films zelf te produceren en zo zijn eigen vrijheid te garanderen. Samen met Sidney Bernstein, de Britse eigenaar van een bioscoopketen, stichtte hij Transatlantic Pictures. Hun eerste productie, Rope, was meteen ook de eerste Technicolor film van Hitchcock.
STRANGERS ON A TRAIN
Toen Alfred Hitchcock begin jaren vijftig aan de verfilming van Patricia Highsmiths Strangers on a Train begon, had hij met Under Capricorn en Stage Fright net twee commerciële flops achter de rug. En het project startte andermaal onder geen goed gesternte. Hitchcock en schrijver-scenarist Raymond Chandler konden het absoluut niet met elkaar vinden.
NORTH BY NORTHWEST
North by Northwest is een absurd-komische filmtitel. Schijnbaar betekent de titel niets: er wordt verwezen naar een kompasrichting die niet bestaat en een productiemedewerker kwam enkel met de titelsuggestie omwille van de klank en het mysterieuze karakter.
THE LODGER
Volgens Alfred Hitchcock is hij altijd een Amerikaans regisseur geweest. Ook tijdens zijn Britse periode. Rede daarvoor was zijn interesse voor de Amerikaanse cinema en het feit dat hij het vak leerde in een Britse studio waar Amerikanen de toon aangaven. Toch waren er meer invloeden en groeide de ‘Hitchcock touch’ in de praktijk, met vallen en opstaan. De stomme films van Hitchcock vallen dan ook op door hun, zowel stilistische als thematische, verscheidenheid en ongelijke kwaliteit. Wat niet belet dat er pareltjes tussen zitten: The Lodger, The Ring en The Manxman. En er heel wat elementen opduiken die later herwerkt zullen worden in zijn volbloed Amerikaanse films.
RICH AND STRANGE
Blackmail (1929) ging in productie als een stomme film. Maar halverwege besloot Alfred Hitchcock in te spelen op de populariteit van de geluidsfilm. Scènes werden heropgenomen met gesproken dialogen en bij andere scènes werden geluidseffecten gevoegd. Hitchcock besefte meteen de dramatische mogelijkheden van geluid, maar hield toch vast aan het visueel vertellen van een verhaal en het emotioneel uitdiepen van het beeld. De vroege gesproken films van Alfred Hitchcock waren dan ook vooral een vingeroefening, een poging de mogelijkheden van zowel beeld als geluid optimaal te gebruiken en combineren. Een balanceren als test.
REAR WINDOW
Voor Alfred Hitchcock was Rear Window “de zuiverste uitdrukking van een filmisch idee”. Pure cinema, maar tegelijk ook autoreflexieve cinema. En in dat opzicht vormde deze film uit 1954 zowel voor Hitchcock (als bewijs van zijn vakmanschap en filmisch inzicht) als voor de filmgeschiedenis (waarbij film meer en meer in zijn eigen staart begon te bijten) een mijlpaal.
TO CATCH A THIEF
Dat To Catch a Thief een wat ondergewaardeerde Hitchcock-film zou worden, was eigenlijk te verwachten. Net na het nadrukkelijk artistieke Rear Window was de ongedwongenheid en het lichtvoetige karakter van To Catch a Thief een té fel contrast.
THE TROUBLE WITH HARRY
Ook The Trouble with Harry bewijst het, als perfectionist besteedde Alfred Hitchcock steeds veel aandacht aan de generieken van zijn films. Vaak geeft de generiek de toon van de film aan: het lijnenspel in North by Northwest en Psycho kondigt aan dat de personages opgejaagd en ingesloten zullen worden, is een voorteken van zowel beweging als val. Soms is de generiek ook een muzikale ouverture die het Leitmotiv prijsgeeft: het muziekje en de omhoog rollende gordijnen in Rear Window, het orkest en de cimb alen in The Man Who Knew too Much en de in een duizelingwekkende spiraalbeweging gevatte vrouwenogen in Vertigo.